Τα μουρμουρητά έχουν αρχίσει εδώ και μέρες με αφορμή την επίσκεψη στην Ελλάδα του Κάρολου και της Καμίλα. «Μα γιατί τους δίνουμε τόση σημασία; Ποιοι είναι αυτοί; Τι σημαντικό έχουν κάνει; Ξέρετε τι μεγάλο κακό προκάλεσε ο παππούς του Κάρολου στην Ελλάδα; Μήπως είστε τίποτα βασιλικοί και ασχολείστε με αυτούς;». Ούτε βασιλικοί ούτε δυόσμοι. Ανθρωποι κανονικοί με φυσικές περιέργειες. Για τα σημαντικά γεγονότα στις ζωές αυτών που λούζουν τα φώτα της δημοσιότητας. Και τα φώτα της δημοσιότητας δεν λούζουν μόνο τους σημαντικούς. Λούζουν τους διάσημους. Που μπορεί να μην είναι σημαντικοί –αν και δεν ξέρω πού πουλάν το σημαντικόμετρο. Τι να κάνουμε, έτσι είναι οι κανόνες σε αυτό το παιχνίδι. Στις Ακαδημίες είναι άλλοι. Αλλά οι Ακαδημίες δεν είναι σόου μπιζ. Ούτε το αντίστροφο (ευτυχώς και για τις Ακαδημίες και για τη σόου μπιζ). Το «τροπάριο» συνεχίστηκε και με τους γάμους του πρίγκιπα Χάρι με τη Μέγκαν. «Μα γιατί βλέπετε την τελετή; Τι σας ενδιαφέρει; Πώς ξεπέσαμε έτσι σαν κοινωνία;». Γιατί και αυτό το άκουσα, με εικονογράφηση μάλιστα το σκίτσο του Ορνεράκη από το δημοψήφισμα του 1974, με το παιδάκι που έκανε πιπί του στο στέμμα.

Μία κοινωνία είναι σε σύγχυση όταν μπερδεύει τις ιδεολογίες με τα κοσμικά γεγονότα. Διότι έτσι, στην ουσία, απαξιώνονται οι ιδεολογίες. Δεν σημαίνει υποταγή στον θεσμό της βασιλείας να χαζέψεις τον γάμο δύο νέων ανθρώπων (μαζί με μερικά δισεκατομμύρια τηλεθεατών στον πλανήτη). Το ότι είναι εστεμμένοι δίνει απλά υπόσταση σε αυτό το παραμύθι για μεγάλους. Πριγκίπισσες και βασιλοπούλα έχουν τα παραμύθια, όχι τομεάρχες πολιτισμού. Δεν υποστέλλεται το δημοκρατικό σου φρόνημα επειδή παρακολουθείς τον βασιλικό γάμο ούτε επειδή γράφεις για τον Κάρολο. Η άποψη αυτή είναι τόσο φαιδρή όσο και αυτή που λέει πως όταν υπογράφεις Μνημόνιο και δεν φοράς γραβάτα δεν πιάνεται. Ή εκείνη την προτροπή του Νίκου Φίλη που έλεγε στους γονείς να μην αποκαλούν τα παιδιά τους πριγκίπισσες και βασιλόπουλα.

Τελευταία Νέα