Μίσος. Μοιάζει σαν τα τελευταία χρόνια να έχουμε πάρει ως κοινωνία ταχύρρυθμα μαθήματα στο μίσος. Εκπαιδευτήκαμε να μισούμε τον ΑΛΛΟΝ, όποια διάσταση και αν έχει η διαφορετικότητά του. Διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική οικονομική κατάσταση.
Και το χειρότερο που μπορεί να έχει ο ΑΛΛΟΣ είναι διαφορετική άποψη.
Οπως πολύ συχνά συμβαίνει, το πρόβλημα διαχύθηκε από πάνω προς τα κάτω. Πρώτη η πολιτική ηγεσία –για την επιβίωση ή την ανάδειξή της (εξαρτάται κάθε φορά) –δημιούργησε αυτή τη νοοτροπία τού «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Ξεκινήσαμε από το να μισούμε τους ξένους και φτάσαμε να μισούμε ο ένας τον άλλον.
Η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη είναι η σκληρή απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας. Αυτό που με συγκλόνισε βλέποντας το βίντεο της επίθεσης είναι μία σκηνή όπου ένας άντρας κυνηγάει να δείρει τον Μπουτάρη κρατώντας αγκαλιά του την τρίχρονη (περίπου) κόρη του. Βρίζει και κουνάει τη γροθιά του με το ένα χέρι και με το άλλο κρατάει ένα μωρό.
Σε αυτό το μωρό λοιπόν, στο μέλλον, είναι που χρωστάμε. Και χρωστάμε βαριά. Γιατί φταίμε. Γιατί θυσιάσαμε στον βωμό της πολιτικής μας επιβίωσης τις αρχές και τις αξίες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και αυτό διότι, νομοτελειακά, το ήθος της πολιτικής θα καθρεφτιστεί και στο ήθος της κοινωνίας. Ας μην κάνουμε τους σοκαρισμένους λοιπόν, ας μην κουνάμε δάκτυλα, διότι πρώτοι εμείς επιτρέψαμε στους εαυτούς μας τη ρητορική του μίσους. Και το κάναμε για λόγους ιδιοτελείς.
Οταν λέμε λοιπόν ότι καταδικάζουμε την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, ας τολμήσουμε να είμαστε επιτέλους ξεκάθαροι: δεν καταδικάζουμε ΠΑΡΑ τα όσα λέει ο Μπουτάρης. ΠΑΡΑ τα όσα πιστεύει. Καταδικάζουμε ΕΠΕΙΔΗ έχει δικαίωμα να τα λέει. ΕΠΕΙΔΗ τα πιστεύει. Επειδή αν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, τότε δεν είμαστε μια ελεύθερη κοινωνία με προοπτικές για τα παιδιά μας, αλλά ένας οργουελικός φασιστικός εφιάλτης.
Je suis Μπουτάρης λοιπόν, ξεκάθαρα.
Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας
