Η σεζόν έκλεισε όπως αρμόζει σε μια ισχυρή ομάδα. Γιατί τέτοια είναι στα μάτια μας ο Αρης. Δεν θα λάβουμε μέρος στην ατέρμονη συζήτηση για το αν είναι περισσότερο ή λιγότερο δημοφιλής στη Θεσσαλονίκη σε σχέση με τον ΠΑΟΚ ή τον Ηρακλή και άλλωστε, αυτό είναι τριπάκι στο οποίο μπαίνουν οι φανατικοί οπαδοί. Το θέμα, εδώ, σχετίζεται με την επάνοδο του Αρη στο γκρουπ των ισχυρών, με την επιστροφή του στο κλαμπ όπου ουσιαστικά ανήκει. Χθες, στο τελευταίο εντός έδρας ματς της Β’ Εθνικής (ή για όποιους το επιθυμούν, Football League), στο Χαριλάου είχαμε πάρτι. Τα παιδιά της ομάδας το άξιζαν και με το παραπάνω. Και να σημειωθεί, ο Αρης πέρασε δύσκολα χρόνια. Στην αφάνεια. Στην απαξίωση απ’ όλους. Οι χρονιές που έπαιζε τελικούς Κυπέλλου και κατέβασε κόσμο στην Πάτρα ή την Αθήνα, οι συμμετοχές σε ευρωπαϊκά Κύπελλα, φαντάζουν περισσότερο μακρινές σε σχέση με την πραγματική χρονική απόσταση. Οι ευθύνες ανήκουν σε όλους. Οι κακουχίες και οι αστοχίες έπαιξαν τον ρόλο τους ώστε ο Αρης να ανέβει με τη δεύτερη (!) από τη Γ’ Εθνική στη Β’ και να συμβεί επίσης το ίδιο όταν κλήθηκε να ξεπεράσει τον σκόπελο της δεύτερης κατηγορίας. Συνολικά πέρασε τέσσερα χρόνια στην ξενιτιά, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ποδοσφαιριστές έφευγαν, προπονητές άλλαζαν γιατί δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, μόνον ο κόσμος συνέχιζε να δίνει το «παρών» στις εξέδρες και να προσμένει αυτό που δεν ερχόταν με τον τρόπο που όλοι ανέμεναν.
Ισως όμως είναι καλύτερα έτσι. Μπορεί κάποιοι να έβαλαν μυαλό. Να έκοψαν τις κακές συνήθειες, τα λάθη ετών, τις δοκιμές και τα μεγαλεπήβολα σχέδια που ανήκαν σε μιαν άλλη εποχή. Τότε που ο Αρης ήταν έρμαιο των διαθέσεων διαφόρων ατζέντηδων και ο κορμός του διαφοροποιείτο κάθε εξάμηνο. Χωρίς να αποκτήσει κάποια ξεκάθαρη ταυτότητα, μολονότι οι επιτυχίες γλύκαναν τον κόσμο.
Ωστόσο, το κόστος πληρώθηκε αργότερα. Η παρούσα διοίκηση του Καρυπίδη υπόσχεται ότι ο Αρης έρχεται στη Σούπερ Λίγκα για να μείνει. Προσθέτει δε, όταν του δίνεται η ευκαιρία, πως τα σφάλματα έγιναν από όλους κατανοητά, άρα δεν θα επαναληφθούν στο εγγύς μέλλον. Μακάρι. Για το καλό του πρωταθλήματος, κυρίως. Που έχει ανάγκη την ατμόσφαιρα α λα Μπομπονέρα του Βικελίδης, που θέλει να νιώσει τον παλμό μιας ομάδας με προσωπικότητα, που τέλος τέλος χρειάζεται να θυμόμαστε την ιστορία και όχι σύνολα-φωτοβολίδες που όπως γρήγορα εμφανίστηκαν, τόσο γρήγορα οδηγήθηκαν στην αφάνεια. Για να διατηρηθείς ζωντανός ακόμη και στα κάτω σου, χρειάζεται δύναμη. Ο Αρης την έχει. Μένει να φανεί αν γυρίζει έχοντας έμβλημα όχι (μόνο) τον θεό του πολέμου, αλλά και τη σοβαρότητα.
Τελευταία Νέα