Σαραντάρης

Πλήρης ποδοσφαιρικών ημερών ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν, είπε προχθές το αντίο. Το ματς με τη Βερόνα ήταν το τελευταίο με τη φανέλα της Γιουβέντους. Δεκαεπτά χρόνια σε μία ομάδα είναι μία ζωή. Που δημιουργούν, χτίζουν τη σχέση ανάμεσα στον οπαδό και τον ποδοσφαιριστή. Ο ποδοσφαιριστής γίνεται συνώνυμο της ομάδας. Σημείο αναφοράς. Η ταυτότητά της. Εχεις να θυμάσαι τη Γιουβέντους με Μπουφόν και Ντελ Πιέρο, με Μπουφόν και Πίρλο, με Μπουφόν και Ντιμπάλα. Είναι οι αναμνήσεις. Είναι οι χαρές, οι λύπες, οι τίτλοι, οι μεγάλες στιγμές. Τα χρόνια περνάνε κι ο οπαδός μεγαλώνει μαζί με τον ποδοσφαιριστή. Εχει λεχθεί ότι καταλαβαίνεις πως αρχίζεις να μεγαλώνεις όταν οι ποδοσφαιριστές έχουν λιγότερα χρόνια από τα δικά σου. Με τον Μπουφόν κάτω από τα δοκάρια κι ο σαραντάρης στην εξέδρα αισθάνεται έφηβος. Ο γκολκίπερ δεν είναι ο σουπερστάρ. Δεν βάζει γκολ. Δεν θα μείνει στην ιστορία, όπως ο Πελέ, ο Μαραντόνα. Δεν θα αποκτήσει τη λάμψη του Ρονάλντο, του Μέσι.

Προσωπικότητα

Δεν ντριμπλάρει ο γκολκίπερ. Δεν βάζει γκολ. Στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα είναι θεατής. Είναι όμως κάποιες φορές που παίζει μόνος του και όλοι τους. Είναι η προσωπικότητα κάτω από τα δοκάρια. Είναι αυτός που θα εμψυχώσει τον συμπαίκτη του, θα τον καθοδηγήσει, θα του βάλει τις φωνές. Κι όταν κάνεις για 17 χρόνια αυτή τη δουλειά σε μία ομάδα σαν τη Γιουβέντους και σε τόσο υψηλό επίπεδο, γίνεσαι μύθος. Σε δύο από τα σημαντικά παιχνίδια της καριέρας του είδα τον Μπουφόν. Το 2003 στο Ολντ Τράφορντ. Στον τελικό με τη Μίλαν. Ο χειρότερος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ ever. Μηδέν-μηδέν και στην παράταση. Ο Μπουφόν πιάνει τα πέναλτι του Ζέεντορφ και του Καλάτζε. Ο Ντίντα όμως πιάνει τρία και το Κύπελλο με τα μεγάλα αφτιά το σηκώνει ο Πάολο Μαλντίνι (φωτογραφία δεξιά). Το ακόμα μεγαλύτερο ιερό τέρας του ιταλικού ποδοσφαίρου, με 25 χρόνια στους Ροσονέρι. Ο Τζιανλουίτζι θα έχει άλλες δύο ευκαιρίες, αλλά τελικά το μετάλλιο του Τσάμπιονς Λιγκ είναι το μοναδικό που λείπει από την τροπαιοθήκη του.

Εκνευρισμός

Τρία χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 2006, είναι στο Βερολίνο ο τελικός του Μουντιάλ Ιταλία – Γαλλία. Ενα-ένα μέχρι και την παράταση. Η Ιταλία στα πέναλτι 5-3. Ενα πέναλτι χάθηκε όλο κι όλο, του Τρεζεγκέ, που πήγε στο δοκάρι. Ούτε ο Μπαρτέζ, ούτε ο Μπουφόν έπιασαν κάποιο. Η μεγάλη στιγμή που έκρινε το ματς και το τρόπαιο ήταν στο 103′. Ο Σανιόλ βγάζει σέντρα από δεξιά, ο Ζιντάν σηκώνεται και πιάνει γεμάτη κεφαλιά, σχεδόν εξ επαφής. Σηκώνεται όμως και ο Μπουφόν και τη βγάζει κόρνερ. Αν είχε σκοράρει η Γαλλία, η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Κι όχι μόνο σχετικά με το αποτέλεσμα. Εξι λεπτά αργότερα, στο 109′, είναι η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου κανείς μας δεν κατάλαβε για ποιον λόγο ο διαιτητής απέβαλε τον αρχηγό της Γαλλίας. Μετά το ματς είδαμε τη σκηνή στην τηλεόραση. Αν ο Ζιντάν (φωτογραφία κάτω) είχε σκοράρει στο 103′ δεν θα είχε κανένα λόγο να εκνευριστεί. Δεν του το επέτρεψε όμως ο Μπουφόν. Ο Ζιντάν αποβλήθηκε και το Κύπελλο πήγε στην Ιταλία.

Αφοσίωση

Στο μήνυμά του ενόψει του (τελευταίου) ματς με τη Βερόνα έκανε αναφορά στον αριθμό 6.111. Στις 6.111 μέρες του στη Γιουβέντους. Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια. Είναι η δουλειά στις προπονήσεις. Οι χιλιάδες φορές που έπεσε και σηκώθηκε. Τα αμέτρητα ταξίδια. Με τους ποδοσφαιριστές να έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά να μην έχουν περπατήσει καμία πόλη. Ο,τι βλέπουν μόνο από το παράθυρο του πούλμαν στις διαδρομές αεροδρόμιο – ξενοδοχείο – γήπεδο. Πολλά τα λεφτά σ’ αυτό το επάγγελμα, αλλά πολλή κι η δουλειά. Δεν είναι εύκολο να αντέχεις να παίζεις μέχρι τα 40. Είναι κάτι που κατακτάς με την προσπάθεια, μέρα με τη μέρα. Στον αθλητισμό, το ταλέντο δεν είναι αρκετό. Πάνω απ’ όλα είναι η προσωπικότητα. Και η προσήλωση, η αφοσίωση σ’ αυτό που κάνεις. Ο Μπουφόν αποζημιώθηκε για τον ιδρώτα που έχυσε για τα καλά. Με δόξα και με χρήμα. Που κέρδισε με το ταλέντο του και τη δουλειά του.

Κατάθλιψη

Δεν ήταν εύκολα όλα αυτά τα χρόνια για τον Μπουφόν. Στα 13 του ξεκινάει το ποδόσφαιρο στην Πάρμα σαν αμυντικό χαφ. Εναν χρόνο μετά, όταν τραυματίζονται όλοι οι γκολκίπερ, ο προπονητής του τού δίνει εντολή να κάτσει κάτω από τα δοκάρια. Στα 17 του, το 1995, ο βασικός γκολκίπερ τραυματίζεται κι ο Μπουφόν κάνει ντεμπούτο στη Serie A κόντρα στη Μίλαν. Το καλοκαίρι του 2001 η Γιουβέντους δίνει 105 δισ. λιρέτες και τον αγοράζει. Δεν είναι τόσο καλός, του ασκείται σκληρή κριτική, στη Εθνική χάνει τη θέση του από τον Τόλντο και φλερτάρει με την κατάθλιψη. «Να έρθουν οι δημοσιογράφοι να τους τρίψω τα 100 δισεκατομμύρια στα μούτρα» είναι η απάντηση του Τζιανλουίτζι. Μπλέκει με παράνομα στοιχήματα. Η Γιουβέντους υποβιβάζεται στη Serie B. O κορυφαίος γκολκίπερ του πλανήτη, ο πρωταθλητής κόσμου, την ακολουθεί. Η Γιουβέντους επιστρέφει και μαζί της ο Μπουφόν. Τα τελευταία επτά πρωταθλήματα είναι δικά τους.

Κύπελλο

Αν με ρωτήσουν ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι γκολκίπερ που έχεις δει, έχω δύο απαντήσεις. Τον Παναγιώτη Κελεσίδη σ’ ένα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 0-1 στη Λεωφόρο, που κράτησε μόνος του τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ. Κι ο Μπουφόν στη φάση της κεφαλιάς του Ζιντάν. Μία απόκρουση, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Αξίζει να τη δείτε.