Χιλιάδες παιδιά, ένας στόχος

^«Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Αλλά μην βιάζεις το ταξείδι διόλου». Οι στίχοι του ποιητή και εκείνη η ιδιαίτερη αλλά τόσο αναγκαία ισορροπία ανάμεσα στην προσπάθεια και το αποτέλεσμα. Το ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Οι αρχές, η φιλοσοφία, η γνώση, η αδιάκοπη μάχη, η υπομονή όλα στοιχεία απαραίτητα για να δεις κάποια στιγμή το λιμάνι να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Δεν μπορεί να συμβεί το ένα δίχως το άλλο.

Θα μπορούσε ο Καβάφης να διδάσκεται (και) στο Αθλητικό Κέντρο του Ρέντη. Και εκεί άλλωστε ταξίδι είναι και μάλιστα με ίδια τα χαρακτηριστικά. Στο φόντο της πρώτης ομάδας, μακριά από τη δημοσιότητα. Εκεί όπου σε ετήσια βάση περί τα 1.500 παιδιά περνούν την πύλη της ερυθρόλευκης πολιτείας έχοντας την ίδια επιθυμία. Να μάθουν, να κοπιάσουν, να παλέψουν για τον τελικό προορισμό. Τη φανέλα του Ολυμπιακού, την είσοδο στο Γ. Καραϊσκάκης, το όνειρο που κάθε παιδί κρύβει στο μαξιλάρι του…

Ονόματα

Γι’ αυτό το όνειρο οι Πειραιώτες έχτισαν κάτι που δεν έχει ταίρι στη χώρα μας. Μια ακαδημία-υπόδειγμα. Εγκαταστάσεις και παροχές που δεν θυμίζουν Ελλάδα, αλλά και ένα ποδοσφαιρικό πρόγραμμα – παράδειγμα προς μίμηση. Από εκεί που ξεπήδησαν φυσιογνωμίες όπως ο Ρέτσος, ο Φετφατζίδης, ο Λυκογιάννης, ο Ανδρούτσος κ.ά. Ο Ολυμπιακός όμως δεν παράγει απλά κορυφαίους ποδοσφαιριστές έχοντας ως φιλοδοξία να δει κάποια μέρα το ρόστερ της πρώτης ομάδας του να απαρτίζεται σε ποσοστό άνω του 50% από δικά του παιδιά. Χτίζει μέσα από το ποδόσφαιρο καλύτερους ανθρώπους. Πλάθει χαρακτήρες, γεννά νικητές. Συνδυάζει το ταξίδι με τον προορισμό βάζοντας όλα τα συστατικά στη σωστή δόση. Δώδεκα πανελλήνια πρωταθλήματα σε επίπεδα υποδομών από το 2010 και μετά. Δεκατέσσερις διαφορετικοί εν ενεργεία ποδοσφαιριστές σε επίπεδο Εθνικής Ανδρών. Η μεγαλύτερη μεταγραφή (Παναγιώτης Ρέτσος) στην ιστορία του εγχώριου football.

Επιτυχία είπατε; Οχι. «Δεν υπάρχει η μέρα που θα πούμε ότι πετύχαμε. Δεν έχει ταβάνι ο πρωταθλητισμός. Υπάρχουν ωραίες στιγμές, όπως για παράδειγμα η φετινή κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ομάδα Κ-17 και η αδιάκοπη προσπάθεια των παιδιών ώς το τέλος. Ταβάνι όμως δεν υπάρχει. Η δουλειά δεν σταματά ποτέ» εξηγεί με χαμόγελο, ο Γιώργος Παύλου. Ο άνθρωπος που από το καλοκαίρι του 2010 βρίσκεται στον Ρέντη προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στον μεγάλο στόχο που έθεσε ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης πιάνοντας το τιμόνι του Ολυμπιακού: «Οι εντολές ήταν ξεκάθαρες. Για τον τρόπο δουλειάς, αλλά και για τον στόχο να δημιουργήσουμε ποδοσφαιριστές για τη νέα ομάδα. Για αυτό δουλεύουμε από την πρώτη στιγμή. Θεωρούμε ότι πρέπει οι έλληνες ποδοσφαιριστές να είναι πρωταγωνιστές. Με μια πολύ μεγάλη επένδυση, αλλά και με υπομονή μπήκαμε στην παραγωγή και δημιουργούμε. Καμαρώνουμε για αυτά τα παιδιά. Για την εξέλιξη και την πρόοδό τους».

Δουλειά και όραμα

Σε αυτά τα οκτώ χρόνια, με τα βελτιωτικά έργα στον Ρέντη αλλά και ένα τεράστιο μπάτζετ ύψους 2-2,5 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο η επένδυση των Ερυθρόλευκων στα τμήματα υποδομής ξεπερνά τα 40 εκατ. «Υπήρχε ο μύθος ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παράγει ποδοσφαιριστές έχοντας ως αυτοσκοπό τον πρωταθλητισμό. Γίνεται όμως. Μπορεί να συνδυαστεί. Υπάρχει πολύ ταλέντο στην Ελλάδα. Με τη σωστή κατάρτιση και τη δουλειά μπορούν πολλά παιδιά να προοδεύσουν. Φυσικά χρειάζεται και η τύχη όπως σε όλες τις εκδοχές της ζωής. Χρειάζεται όμως πρωτίστως ένα ξεκάθαρο πλάνο. Χρειάζεται πολλή δουλειά, όραμα και αγάπη. Δεν βρήκαμε κάτι έτοιμο. Το δημιουργήσαμε όμως» προσθέτει ο Γιώργος Παύλου, που έχει δικά του τρία παιδιά, αλλά και χιλιάδες ακόμη που τα νιώθει σα δικά του όλα αυτά τα χρόνια στον Ρέντη. «Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να βλέπεις μικρά παιδιά να έρχονται εδώ κοντά μας και να μεγαλώνουν στα χρώματα του Ολυμπιακού. Να έρχονται δέκα χρονών και να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, ομάδα με την ομάδα, στα τμήματα υποδομής. Να βλέπεις την πρόοδό τους. Να φτάνουν στην Κ-20 ή ακόμη και στην πρώτη ομάδα και να ξέρεις πως κάπου υπάρχει μια φωτογραφία τους από εκείνη την πρώτη μέρα. Προσπαθούμε να είμαστε δίπλα τους σε όλα. Στο ποδόσφαιρο, στην εκπαίδευσή τους. Εχουμε την υποχρέωση να τους βοηθήσουμε να γίνουν καλοί ποδοσφαιριστές αλλά και καλοί άνθρωποι. Να κάνουν δικές τους, τις αρχές και τις αξίες του Ολυμπιακού. Μεγάλη ευθύνη, αλλά για αυτό είμαστε εδώ και εμείς και οι προπονητές τους, και οι εκατοντάδες άνθρωποι που εργάζονται σε καθημερινή βάση για αυτόν τον στόχο. Εντός του Ρέντη ζουν 52 παιδιά. Εχουμε τον έλεγχο αλλά και την ευθύνη για όλα. Ευθύνη απέναντι στα παιδιά, αλλά και στους γονείς τους που μας εμπιστεύονται. Παρακολουθούμε την πρόοδό τους στο σχολείο, μιλάμε μαζί τους, είμαστε εκεί και για όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην του ποδοσφαίρου. Εδώ είναι το σπίτι τους. Οι φίλοι τους, οι αναμνήσεις τους, τα γέλια, οι λύπες, οι χαρές. Είναι η οικογένειά τους. Ο Ολυμπιακός. Δεν ξέρεις πόσο χαιρόμαστε όταν βλέπουμε αυτά τα παιδιά να γυρίζουν πίσω, όταν γίνονται επαγγελματίες. Οταν έρχονται για να μας χαιρετήσουν, αλλά και όταν ακούμε να λένε τα καλύτερα για το πρόγραμμά μας. Οτι εδώ έμαθαν τον σεβασμό, ότι πήραν τα εφόδια που χρειάζονταν προκειμένου να προοδεύσουν».