Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ολες οι πληροφορίες επιβεβαιώνουν ότι η «Μακεδονία του Ιλιντεν» δεν ήταν μια απλή κουβέντα.
Είχε ουσιαστικά συμφωνηθεί μεταξύ Τσίπρα και Ζάεφ.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, το όνομα προτάθηκε από την πλευρά Ζάεφ κατά την πρώτη συνάντησή τους τη νύχτα της περασμένης Τετάρτης στο ξενοδοχείο του Τσίπρα στη Σόφια. Η συνάντηση αυτή δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως.
Υποθέτω πως αν ο Πρωθυπουργός καταλάβαινε περί τίνος πρόκειται θα το είχε λογικά απορρίψει αμέσως.
Προφανώς δεν κατάλαβε αφού ακολούθησε δεύτερη συνάντηση, το πρωί της Πέμπτης. Συνέχισε δηλαδή τη συζήτηση.
Μετά τη δεύτερη συνάντηση μιλούσαν για «βήματα προόδου» και «τελευταία μέτρα» πριν από τη λύση.
Επιστρέφοντας στις πρωτεύουσές τους και οι δυο Πρωθυπουργοί έθεσαν άλλωστε υπόψη των συνομιλητών τους αυτό ακριβώς το όνομα –κανένα άλλο!
Ειδικότερα ο Τσίπρας προσπάθησε σε όλες τις τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχε να υπερασπιστεί την επιλογή και όχι απλώς να διερευνήσει τις αντιδράσεις των συνομιλητών του.
Μιλούσε δηλαδή σαν να υπάρχει συμφωνία, έστω και αν δεν το ανέφερε ρητά. Προφανώς η αντιπολίτευση αντέδρασε ομόθυμα.
Στους συνομιλητές του όμως έκαναν εντύπωση δυο πράγματα.
Πρώτον, ότι ο Πρωθυπουργός δεν είχε ουσιαστικά επιχειρήματα να αντιτείνει στις ενστάσεις της αντιπολίτευσης για το Ιλιντεν. Σχεδόν σαν να τον αιφνιδίαζαν.
Το πιο πειστικό που άρθρωσε (όπως μου είπε συνομιλητής του) ήταν «μα δεν είναι τόσο κακή λύση…» και ότι θα είναι erga omnes.
Δεύτερον, ότι την ίδια μέρα (Παρασκευή) εκδηλώθηκε πρωτοβουλία της αμερικανικής πλευράς προς την αντιπολίτευση με τα ίδια περίπου ασαφή επιχειρήματα.
Πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο υπήρχε συμφωνία, αλλά και ότι οι Αμερικανοί είχαν ενημερωθεί.
Είναι προφανές ότι δεν θα έπαιρναν το ρίσκο να παρέμβουν υπέρ μιας λύσης υπό διαμόρφωση, αλλά ότι θα πίεζαν μόνο υπέρ της αποδοχής μιας συμφωνίας.
Φυσικά οι Αμερικανοί έφαγαν πόρτα από την αντιπολίτευση. Και η συμφωνία κατέληξε σε κυβερνητικό φιάσκο.
Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής λοιπόν ο αμερικανός αντιπρόεδρος τηλεφώνησε στον Τσίπρα όχι μόνο για να ενημερωθεί πώς πάνε τα πράγματα, αλλά και να δει πώς θα πάνε από εδώ και πέρα.
Η κυβέρνηση άλλωστε μπορεί να έκανε πίσω μπροστά στις αντιδράσεις, αλλά την Κυριακή και τη Δευτέρα δυο κυβερνητικές εφημερίδες («Αυγή» και «Εφημερίδα των Συντακτών») κυκλοφόρησαν παινεύοντας ακόμη τη λύση Ιλιντεν και δυσφορώντας που την απέρριψε η… αντιπολίτευση.
Αρα, ήταν κάτι καλό!
Η ανοησία ολοκληρώνεται με τη θεωρία ότι η συμφωνία «κάηκε» επειδή «έδρασε το καρτέλ της Novartis».
Για τον σκοτεινό ρόλο της Μαρέβας θα μας ενημερώσουν άλλη φορά…
Τελευταία Νέα