Οταν η Φενέρμπαχτσε πήγε για πρώτη φορά σε Φάιναλ Φορ, στη Μαδρίτη το 2015, δεν πρόλαβε να καταλάβει τι έγινε καθώς διαλύθηκε στον ημιτελικό από τη γηπεδούχο (και μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στον Ολυμπιακό) Ρεάλ Μαδρίτης.

Στην ανοιχτή προπόνηση, την παραμονή του αγώνα της παρηγοριάς για την 3η θέση, ήταν ιδιαίτερα χαμογελαστός, περιμένοντας τον αγώνα με τον κουμπάρο του Δημήτρη Ιτούδη, καθώς η ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε υποστεί ένα ακόμα σοκ (μετά το 2012 και το 2013 και πριν από το 2017) από τον Ολυμπιακό σε Φάιναλ Φορ.

«Φίλε, θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί του χρόνου, χτίζουμε κάτι καλό» μας είχε πει τότε ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, που γνώριζε καλά ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή και παρηγορούσε τους παίκτες του που έχασαν και τον δεύτερο (αδιάφορο) αγώνα τους στη Μαδρίτη.

Στο Βερολίνο, έναν χρόνο αργότερα, έχοντας πλέον και τον Κώστα Σλούκα παρέα, ο Ζοτς πήγε τη Φενέρμπαχτσε στον τελικό και αν δεν έριχνε εκείνο το… χαστούκι στην μπάλα ο Κριάπα σχεδόν σε νεκρό χρόνο για να στείλει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το παιχνίδι στην παράταση και –εκεί –να το κερδίσει με 101-96 και μαζί και το τρόπαιο, η πρωταθλήτρια Τουρκίας θα είχε κάνει τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών επιστρέφοντας από το -21 και έχοντας αγγίξει τον τίτλο. Ηταν το πρώτο Φάιναλ Φορ (σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο και η δραματική εξέλιξη του τελικού) με τη Φενέρμπαχτσε που ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν τόσο εκνευρισμένος, πραγματικά εκτός εαυτού για κάποια λεπτά.

Το πλήρωμα του χρόνου άργησε ένα έτος για τον Ζοτς και κυρίως για τους ανυπόμονους Τούρκους, που βιάζονταν να ανέβουν στην κορυφή. Εγινε ιδανικά στην πατρίδα τους, στην πόλη τους, την Κωνσταντινούπολη, με αποθεωτικό τρόπο, καθώς ο Ολυμπιακός έμεινε νωρίς από βενζίνη και περισσότερο περιορίστηκε στις δάφνες του από μια ακόμα μεγάλη νίκη (σε Φάιναλ Φορ) επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας!

Εγκλωβίστηκαν

Οι Τούρκοι (φίλαθλοι) ζούσαν το δικό τους όνειρο που έγινε πραγματικότητα και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον έχρισαν σχεδόν… σουλτάνο. Το κακό για αυτούς ήταν ότι πίστεψαν πως θα πάρουν και το επόμενο, ενώ φέτος ήταν φανερό ότι η ομάδα τους υστερούσε σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη σύνθεσή της, που ήταν εμπλουτισμένη από δύο άσους του ΝΒΑ πλέον, τον Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και τον Εκπε Ούντο.

Η Φενέρμπαχτσε εκμεταλλεύτηκε το παραδοσιακό ξεφούσκωμα του Ολυμπιακού στο φινάλε της κανονικής περιόδου και του πήρε τη δεύτερη θέση, παίζοντας σχετικά καλό μπάσκετ με την Μπασκόνια και παίρνοντας άνετα την πρόκριση για ένα ακόμα Φάιναλ Φορ.

Παρά το γεγονός ότι έφτασε και στον τελικό (η εμπειρία μέτρησε καταλυτικά στον ημιτελικό με τη Ζαλγκίρις), εκεί η τουρκική ομάδα δεν θύμιζε σύνολο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Διότι πλην του Δουβερίογλου που ξεκίνησε καυτός και του συγκλονιστικού Μέλι (στην κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του), τα περισσότερα ατού της Φενέρ εγκλωβίστηκαν στην άμυνα της Ρεάλ.

Και ο Σλούκας και ο Βέσελι, αλλά και ο Ουαναμέικερ, με τον Νάναλι και τον Ντατόμε.

Το ότι έμειναν οι Τούρκοι στο παιχνίδι το οφείλουν στην ικανότητα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που με διάφορα τρικ (όπως κάποια στιγμή με το κοντό σχήμα) μάζευε τις διαφορές και έφτασε να διεκδικήσει το τρόπαιο όταν ο Κάρολ έχασε μόλις τη δεύτερη βολή του σε όλη τη σεζόν (45/47!) και ο Κοζέρ το έκανε ακόμα χειρότερο, για να σώσει τη Ρεάλ ο Τόμπκινς. Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και η καλύτερη ομάδα νίκησε και πάλι, κόντρα στα τρικ και τις ηρωικές –αλλά ατομικές –προσπάθειες (Μέλι).

Ο Ζοτς ήδη πάντως κοιτάει προς τη Βιτόρια.