Τελευταία φορά που η Ρεάλ Μαδρίτης είχε πάρει εκτός Ισπανίας Κύπελλο Πρωταθλητριών στο μπάσκετ, το Βερολίνο ήταν ακόμα χωρισμένο! Ο μεγάλος τελικός με τη Μακάμπι (89-85) στις 27/3/1980 είχε διεξαχθεί στο Δυτικό Βερολίνο με τον μεγάλο Λόλο Σάινθ (ως προπονητή πλέον) να οδηγεί τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κατάκτηση του 7ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Σάινθ συμμετείχε συνολικά σε έξι Πρωταθλητριών της Ρεάλ, είτε ως εμβληματικός παίκτης (1964, 1965, 1967, 1968) είτε ως προπονητής (1978, 1980). Τα πέντε Πρωταθλητριών της Ρεάλ είχαν κατακτηθεί επί ισπανικού εδάφους, στην έδρα της (σε διπλούς τελικούς 1964 και 1965 και σε κανονικούς το 1967 και το 2015) και στη Σαραγόσα (1995).
Καταλύτης
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί το δέκατο που ήρθε στο Βελιγράδι είναι ουσιαστικά το κορυφαίο στην ιστορία της βασίλισσας της Ευρώπης που αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να περιμένει ούτε 15 (1980-1995) ούτε 20 (1995-2015) χρόνια για να ξαναπάρει Ευρωλίγκα.
Πρώτα απ’ όλα διότι οι Μαδριλένοι ευτύχησαν να έχουν στο δυναμικό τους το παιδί-θαύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες στέφθηκε δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης, τον περασμένο Σεπτέμβριο με την εθνική του ομάδα (Σλοβενία) και τώρα με τη Ρεάλ. Απίστευτη εξέλιξη, αλλά απόλυτα αναμενόμενη για έναν νεαρό που δυστυχώς μάλλον είδαμε για τελευταία φορά σε συλλογικό επίπεδο στη Ευρώπη και θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι πλέον θα τον βλέπουμε μόνο στο ΝΒΑ όπου δεν αποκλείεται να φτάσει έως και το Νο 1 στο εφετινό ντραφτ –να και ο κόσμος χθες στη Μαδρίτη απαιτούσε την παραμονή του φωνάζοντας «μείνε, μείνε».
Στα 19 του δείχνει μια ωριμότητα στο παιχνίδι του που δεν είχαν (σε ανάλογη ηλικία) ούτε καν ο αείμνηστος Ντράζεν Πέτροβιτς ή ο Αρβιντας Σαμπόνις και πολλοί ακόμα. Ηταν απόλαυση στην κανονική περίοδο, αλλά στα πλέι οφ ήταν το κάτι άλλο. Στον τελικό έκανε τρίτο φάουλ αλλά συμφώνησε με τον Πάμπλο Λάσο να μείνει εντός και δικαιώθηκε. Η παρουσία του ήταν καταλυτική και ας ήθελε μόνο –όπως είπε –να χαίρεται το παιχνίδι κάθε φορά που μπαίνει στο παρκέ.
Ο κόουτς
Παράλληλα όμως η Ρεάλ είναι ένα μεγάλο κλαμπ, με έναν προπονητή που όχι μόνο ήταν παίκτης της και είχε πάρει και Πρωταθλητριών (1995) μαζί της, αλλά αν και έχει σταματήσει να παίζει από το 2003, παραμένει ο κορυφαίος ισπανός παίκτης σε ασίστ και κλεψίματα στην ACB (ισπανική λίγκα) 15 χρόνια μετά!
Ο Πάμπλο Λάσο δεν είναι τυχαία περίπτωση και ένας παίκτης τόσο ευφυής συνήθως εξελίσσεται και σε πολύ καλό προπονητή κάτι που αποδεικνύει διαχρονικά και ύστερα από 7 χρόνια στον «ηλεκτρικό» πάγκο της Ρεάλ έχει μάθει να διαχειρίζεται άψογα την ομάδα του.
Εφέτος πήρε ψηλό (Ταβάρες) μόνο όταν ξέμεινε εντελώς σε αυτή τη θέση (είχαν βγει νοκ άουτ σχεδόν ταυτόχρονα Κούζμιτς, Αγιόν και Ράντολφ) και ήταν «κλειδί» στον τελικό. Διαχειρίστηκε άψογα τις παλιοσειρές, με τον MVP του τελικού (Κοζέρ) και τους Ρέγες και Φερνάντεθ να δίνουν τεράστιες λύσεις στον τελικό αλλά και στα κρίσιμα πλέι οφ με τον Παναθηναϊκό, ιδιαίτερα μετά το στραπάτσο του πρώτου αγώνα (όπου έχασαν 20-0 στο ξεκίνημα!). Αφησε στον άλλο σουπερστάρ, τον Γιουλ, όσο χρόνο ήθελε για την αποθεραπεία του και τον «κέρδισε» στο τέλος. Μιλώντας με τον Γιάννη Μπουρούση –μέσω της Nova –μετά τον τελικό, ο Πάμπλο Λάσο του είπε: «Συγχαρητήρια και σε σένα γιατί είσαι ένας από μας» και ας τους την είχε πει έντονα κάποιες φορές όταν συνεργάζονταν. Αυτό είναι το μεγάλο κλαμπ. Και έδωσαν ραντεβού στη Βιτόρια του χρόνου, στη γενέτειρα του Λάσο, ο οποίος ελπίζει να μετατραπεί σε έναν ακόμα τόπο θριάμβου για την αγαπημένη του Ρεάλ.
