Ανήμερα τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ έγραφα για τη νύχτα του Βάσια: τη νύχτα της 9ης Ιουνίου του 1976, όταν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας (Ηρακλής – Ολυμπιακός) ο Χατζηπαναγής έμοιαζε με την ποδοσφαιρική μετεμψύχωση του μάγου Χουντίνι!
Απόψε, λίγες ώρες πριν από τον τελικό του Champions League, λέω να κατεβάσω από το ράφι με τις θύμησές μου τη νύχτα του Φέλιξ…
Μια νύχτα που δεν την έζησα στο ΟΑΚΑ, αλλά από την τηλεόραση, στον κήπο του ξενοδοχείου Novotel στην… εξωτική Λιμόζ, μαζί με κάμποσους παίκτες της Εθνικής Μπάσκετ, λίγες ώρες πριν από την πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!
Εκείνο το σουαρέ της 25ης Μαΐου του 1983 (Αμβούργο – Γιουβέντους 1-0) τελείωσε γρήγορα και άδοξα για τους 75.000 φιλάθλους που είχαν κατακλύσει το νεότευκτο Ολυμπιακό Στάδιο του Αμαρουσίου: την τερμάτισε το… βρωμοπόδαρο του Μάγκατ με ένα σουτ – τηλεφώνημα (όπως θα έλεγε και ο Μανώλης Μαυρομάτης) μόλις στο ένατο λεπτό!
Ο (όνομα και πράγμα ευτυχισμένος) Φέλιξ εξαπέλυσε μια φωτοβολίδα έξω από την περιοχή, έστειλε τον περίλυπο Ντίνο Τζοφ να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του και basta cosi, όπως λένε και οι Ιταλοί. Η σεμνή τελετή έλαβε πρόωρα τέλος, η ομάδα της δεύτερης μεγαλύτερης γερμανικής πόλης που είχε στον πάγκο της τον βιεννέζο μαέστρο Ερνστ Χάπελ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και η Μεγάλη Κυρία του Τζιοβάνι Τραπατόνι έπρεπε να περιμένει άλλα δύο χρόνια και τον αιματοβαμμένο τελικό στο Χέιζελ για να εκπληρώσει το απωθημένο της.
Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, στο Κίεβο ο τελικός μοιάζει βγαλμένος από τις επιταγές της μόδας των vintage: η Βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης σημαδεύει τον 13ο τίτλο της απέναντι στη Λίβερπουλ που επέστρεψε δριμύτερη στη σκηνή και κουβαλάει την αύρα με την οποία μεγάλωσαν οι σημερινοί πενηντάρηδες ποδοσφαιρόφιλοι.
Οσο για τους πρωταγωνιστές του ’83, η μεν Γιουβέντους αποκλείστηκε στους προημιτελικούς από τη Ρεάλ, το δε Αμβούργο υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του.
