Ο σπάνιος και ο μοναδικός

Στο μυαλό των περισσότερων ποδοσφαιρόφιλων, ο φετινός τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ Ρεάλ Μαδρίτης – Λίβερπουλ είναι η αναμέτρηση ανάμεσα στον ξιπασμένο, αλαζόνα, κακομαθημένο Πορτογάλο Ρονάλντο κι αυτό τον καταπληκτικό, ασταμάτητο, υπέροχο Σαλάχ, που έρχεται από τη χώρα των Φαραώ. Στις παρέες οι υπερβολές των απανταχού φανατικών πολέμιων του Κριστιάνο δίνουν και παίρνουν: το μόνο που ακόμα δεν έχει ειπωθεί είναι ότι ο Σαλάχ είναι ένα φτωχόπαιδο που παίζει για τη φανέλα της Λίβερπουλ, ενώ ο άλλος, ο κακός, είναι ένα είδος Σκρουτζ ΜακΝτακ του καιρού μας που κολυμπάει στο χρήμα και τα εκατομμύρια, όπως τον βλέπετε στο σκίτσο της Εφης Ξένου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σαλάχ είναι μια καταπληκτική περίπτωση για τον ρόλο του καλού, που είναι απαραίτητος σε μια περιπετειώδη υπερπαραγωγή όπως είναι ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο άσος της Λίβερπουλ μεγάλωσε στο Ναγκρίτ, ένα χωριό ανάμεσα στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια: οι συγχωριανοί του ήταν τόσο σίγουροι πως ο μικρός θα κάνει καριέρα, που κάθε μέρα κάποιος διαφορετικός τον πήγαινε και τον έφερνε στο Κάιρο όπου έκανε προπόνηση κάνοντας πέντε ώρες δρόμο –ο πατέρας του δεν είχε ούτε αυτοκίνητο. Σήμερα συντηρεί όλο το χωριό του: έχει σχολείο, έχει αθλητικό κέντρο, έχει ιατρείο –χάρη σε αυτόν έχει τα πάντα. Ο ίδιος επιστρέφει εκεί τα καλοκαίρια του, μένει λίγο και παίζει και μπάλα με τα πιτσιρίκια. Εφυγε από την Αίγυπτο το 2012, μετά το αιματοκύλισμα στο στάδιο Πορτ Σάιντ: στις συγκρούσεις των οπαδών της Αλ-Μασρί και της Αλ-Αχλί, μετά το τέλος του αγώνα, είχαν βρει τον θάνατο 74 άνθρωποι, ενώ πάνω από 1.000 τραυματίστηκαν: όλα ξεκίνησαν εξαιτίας θρησκευτικών και πολιτικών διαφορών. Οταν ο μικρός Σαλάχ πήγε στη Βασιλεία ζήτησε η φανέλα του να έχει το νούμερο 74 για να μην ξεχαστεί το δραματικό αυτό γεγονός. Την τρέχουσα σεζόν όχι μόνο οδήγησε την Λίβερπουλ στον τελικό του Κιέβου με τα γκολ του, αλλά βοήθησε και την Αίγυπτο να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ: στην πραγματικότητα ένωσε τη χώρα κάνοντας τους πάντες να πανηγυρίζουν. Φυσικά το πριμ πρόκρισης στο Μουντιάλ το χάρισε στο υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών. Ο Σαλάχ είναι μεγάλος παίκτης, πολιτικά ευαίσθητος, αυτοδημιούργητος. Ενώ για τον Κριστιάνο όλα όσα πλέον μαθαίνουμε έχουν να κάνουν με υπερκέρδη, αυτάρεσκες δηλώσεις και σούπερ γκόμενες. Είναι όμως έτσι;

Είναι αλήθεια ότι ο Ρονάλντο είναι ένα από τα μεγαλύτερα brand name του καιρού μας –κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός ποδοσφαιριστής. Από το 2014 είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής του πλανήτη. Σύμφωνα με το «Forbes», «ο Ρονάλντο εισέπραξε το 2016 περισσότερα από 80 εκατ. ευρώ. Κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο αυτών των ετήσιων αποδοχών του (περίπου 30 εκατ. ευρώ) προήλθε από τα συμβόλαια, που έχει υπογράψει με τους χορηγούς του. Τον επενδυτικό όμιλο του Ρονάλντο διευθύνει ο αντζέντης του Ζορζ Μέντεζ, που διαχειρίζεται συνολικά κεφάλαια της τάξης των 516 εκατ. ευρώ». Η Ρεάλ και ο Ρονάλντο είναι σχεδόν συνεταίροι. Με βάση έναν ειδικό όρο ο Ρονάλντο εισπράττει το 60% του οτιδήποτε πουλάει η Ρεάλ, αν αυτό φέρει το όνομά του (καπελάκια, φόρμες, φούτερ, πόστερ κ.τ.λ.) –μόνη εξαίρεση οι φανέλες της, ενώ εισπράττει χρήματα ακόμα και από τα τουρνουά προετοιμασίας που δίνει η ομάδα. Η Repucom, εταιρεία που σχεδιάζει τις διαφημιστικές καμπάνιες της Nike, ισχυρίζεται ότι ο Ρονάλντο είναι ένας από τους πιο γνωστούς ανθρώπους στον κόσμο. Το 2016 τον αναγνώριζε, λένε οι σχετικές έρευνες, το 95% των Δυτικοευρωπαίων, το 41% των Αμερικανών, το 86% των κατοίκων της Ασίας και το 94% των Λατινοαμερικανώ. Ο Πολ Σμιθ, CEO της Repucom, ισχυρίζεται ότι «μεταξύ εξήμισι χιλιάδων προσωπικοτήτων στη γη, ο Ρονάλντο είχε τότε την τρίτη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα: τον ξεπερνούσαν μόνο ο Πάπας και ο Ομπάμα»! Μόνο που αυτός είναι ο Ρονάλντο του σήμερα.

Στην περίπτωση του Πορτογάλου το «παρών» έθαψε το παρελθόν του. Τα ασταμάτητα γκολ του, που δεν έλειψαν ακόμα και φέτος που η Ρεάλ είχε μια μέτρια χρονιά, μεγάλωσαν την αξία του, αλλά μίκρυναν τη γοητεία του. Για να γοητευτείς αληθινά από μια ιστορία πρέπει να την πάρεις από την αρχή. Στην περίπτωση του Ρονάλντο η αρχή έχει χαθεί –κανείς δεν θυμάται πώς ξεκίνησε. Είναι άδικο γιατί αν θυμάσαι αυτή την αρχή, δεν σκανδαλίζεσαι με την τωρινό γιγαντισμό του. Απλά τον θαυμάζεις.

Σήμερα ο Ρονάλντο είναι ο απόλυτος ευρωπαίος σούπερσταρ –δεκαπέντε χρόνια πριν ήταν ο γιός ενός αλκοολικού πατέρα, που μπαινόβγαινε στις φυλακές και στα νοσοκομεία και που τελικώς πέθανε πριν τον δει να διαπρέπει. Σήμερα ο Ρονάλντο οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα και αλλάζει τις μοντέλες σαν τα πουκάμισα –δεκατέσσερα χρόνια πριν έδινε τα χρήματα του πρώτου συμβολαίου του για να πληρώσει την αποτοξίνωση του αδερφού του Ούγκο, που ξόδευε τη ζωή του στα ναρκωτικά. Σήμερα ο Ρονάλντο είναι το σύμβολο της πίστης που λέγεται Ρεάλ –χθες ήταν ένα χαμίνι από τη Μαδέιρα, που αν δεν είχε ερωτευτεί την μπάλα, ένας Θεός ξέρει πού θα είχε καταλήξει. Ανάμεσα στο σήμερα και το χθες διαβάζεις τις λεπτομέρειες της πραγματικότητας και μαθαίνεις να τον εκτιμάς σαν άνθρωπο κι όχι απλά για τα γκολ του.

Το 2008 ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον τον συνέκρινε με τον Μπεστ και τον Μαραντόνα. Ελεγε ότι στο παιγνίδι του κάνει τις συγκλίσεις του Μπέστ, τελειώνοντας ωραία τις φάσεις αν και ακραίος, και ότι το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ότι τρέχει πιο πολύ με την μπάλα παρά χωρίς αυτήν, όπως έκανε ο Ντιέγκο. Οι συγκρίσεις με τους συγκεκριμένους γίνονταν γιατί πρόκειται για δύο κολασμένους –ο σερ Αλεξ έτρεμε ότι ο μικρός θα ακολουθήσει τα δικά τους βήμα, κι όχι άδικα. Το 2005 τα βρετανικά ταμπλόιντ τον είχαν κατηγορήσει για βιασμό μιας δεκαοκτάχρονης στο Hotel Sanderson του Λονδίνου –δεν αποδείχτηκε τίποτα. Το 2007, πάλι άγγλοι ρεπόρτερ ισχυρίστηκαν πρωτοσέλιδα ότι αυτός ο Νάνι κι ο Αντερσον διοργάνωναν βραδιές οργίων στο σπίτι του στο Μάντσεστερ. Το 2008 ένα βράδυ του στη Ρώμη είχε βοηθήσει τους παπαράτσι να θυμηθούν τη δουλειά τους, ενώ η τοπική αστυνομία μπούκαρε στο δωμάτιό του για να βρει ναρκωτικά: δεν βρήκε παρά μόνο κορίτσια και η ιστορία έγινε γνωστή αργότερα.

Ο Σαλάχ είναι ίσως ο πιο φορμαρισμένος παίκτης στην Ευρώπη: το μέλλον τού ανήκει. Ο Ρονάλντο όμως σκότωσε τον διάβολο που είχε φωλιάσει μέσα του. Η ανταμοιβή του γι’ αυτό είναι η επιτυχία του. Ας τους χαρούμε στον τελικό και τους δύο. Ο Αιγύπτιος είναι σπάνιος, ο Πορτογάλος μοναδικός.