Το άρωμα της ζωής

Αν η ζωή είναι ένα λουλούδι, οι αναμνήσεις είναι το άρωμά του. Αρωμα μεθυστικό, έντονο, που κρατά ζωντανές τις αισθήσεις, δίνει ανάσες στο μυαλό, ταξιδεύει τη σκέψη και φέρνει την πλημμυρίδα των συναισθημάτων.

Τα φάλαρα στην προμετωπίδα μιας σπουδαίας καριέρας που θυμίζουν μια ζωή που δεν υπάρχει πια.

Πόση αξία έχει ένα κρύο μέταλλο; Οι χαραγμένες ημερομηνίες, οι διοργανώσεις, τα σύμβολα.

Αν ρωτήσεις τον ΜακΝτέρμοντ τι θα ήθελε περισσότερο, να κρατήσει τα μετάλλιά του ή να πιει μια μπίρα με τους παλιόφιλους, τον Ρέι Κλέμενς, τον Φιλ Τόμπσον, τον Κέβιν Κίγκαν, τον Γκρέιαμ Σούνες, τον Κένι Νταλγκλίς, δεν θα σκεφτεί πολύ να διαλέξει.

Οι σχέσεις, οι δυνατές φιλίες, οι στιγμές, τα γέλια στα αποδυτήρια, η απογοήτευση, ο πόνος, το πείσμα, αυτά είναι τα αρώματα της ζωής.

Τα μετάλλια, τα Κύπελλα είναι για τους άλλους. Γι’ αυτούς που δεν τα έζησαν και πρέπει να μάθουν ένα μέρος της αλήθειας.

Ρώτησαν τον ΜακΝτέρμοντ αν θυμάται κάτι από τον τελικό του 1981 με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ελάχιστα πράγματα. Γιατί δεν υπήρχε κάτι να θυμηθεί εκτός από το Κύπελλο και το μετάλλιο. Γιατί ήταν ήδη νεκρό το συναίσθημα πριν τον αγώνα. Η Λίβερπουλ βρισκόταν σε αποσύνθεση και έπαιξε γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.

Θυμόταν όμως τον τελικό το 1977. Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο των Κόκκινων με τον ίδιο να πετυχαίνει το πρώτο γκολ. Θυμόταν τον τελικό του 1978 μπροστά σε 100.000 φιλάθλους στο Γουέμπλεϊ. Θυμόταν τις πλάκες με τον Φιλ Τόμπσον που μπήκε σε ένα σπίτι ψάχνοντας απεγνωσμένα τουαλέτα. Την καζούρα που έκανε με τον Νταλγκλίς. Τον τζέντλεμαν Ρέι Κλέμενς.

Τι να τα κάνεις τα μετάλλια όταν δεν έχουν άρωμα;