Οφείλω να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω τον Πρωθυπουργό. Καταφεύγει σε μια παλιομοδίτικη πόλωση με μπαγιάτικα επιχειρήματα όχι επειδή πιστεύει ότι θα τον σώσουν ο μπαμπούλας της Ακροδεξιάς, ο Λαμπράκης, τα ξερονήσια ή ο Γκοτζαμάνης.
Απλώς ξέρει πως με όσα ακατάληπτα οικονομικά έλεγε χθες ο Τσακαλώτος στη Βουλή δεν μπορεί να φτάσει ούτε ώς το Μουντιάλ.
Και καταλαβαίνει πως με αερολογίες του τύπου «η ολιστική στρατηγική ανάπτυξης καθορίζει το όραμά μας για την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης» (που λέει το… «ολιστικό πρόγραμμα»!) δεν θα προλάβει να δει ούτε ποιος θα σηκώσει την κούπα.
Καταφεύγει λοιπόν στην πόλωση, την οξύτητα και την εχθροπάθεια από φόβο και αδυναμία.
–Φόβο για την επόμενη μέρα των εκλογών.
–Αδυναμία να διαμορφώσει ένα πειστικό σχέδιο για τις εκλογές.
Η πόλωση όμως δεν είναι μια επιλογή χωρίς συνέπειες.
Αν κερδίσει, με γεια του και χαρά του.
Αν χάσει, ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Είναι προφανές πως η τοξικότητα με την οποία η κυβέρνηση ποτίζει σήμερα την αντιπαράθεση δεν θα εξανεμιστεί το βράδυ των εκλογών.
Θα έχει και άλλα κεφάλαια.
Με άλλα λόγια, θα δεχτώ για την οικονομία της συζήτησης ότι ο Πρωθυπουργός επιλέγει μια τοξική σύγκρουση όχι ενδεχομένως επειδή το προτιμά, αλλά επειδή δεν βρίσκει άλλο τρόπο να περιορίσει το κόστος μιας εκλογικής ήττας.
Αλλά αυτή ακριβώς η επιλογή είναι που μεγιστοποιεί το κόστος της ήττας.
Το πιάσατε το νόημα; Υποθέτω το πιάσατε.
Στη θεωρία των παιγνίων ονομάζεται lose-lose situation. Στα ελληνικά «μονά, ζυγά, χαμένος».
Πώς έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο; Νομίζω από ανωριμότητα.
Δεν κατάφερε να ενσωματώσει εγκαίρως μια ενδεχόμενη ήττα στο ρεπερτόριό του, να δει πώς θα την χειριστεί και τι θα κερδίσει από αυτήν –διότι ακόμη και μια ήττα έχει οφέλη στην πολιτική…
Αντιθέτως δίνει μια μάχη δίχως αύριο, της οποίας συνηθέστερη έκβαση είναι να μην υπάρχει αύριο.
Δεν είναι ο πρώτος ούτε θα γίνει ο τελευταίος. Εχω γνωρίσει πολλούς πολιτικούς των οποίων ο ορίζοντας έφτανε έως τις επόμενες εκλογές και συνήθως ολοκληρώθηκε μαζί τους.
Γι’ αυτό βιάζονται πολύ όσοι σπεύδουν να προεξοφλήσουν την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια μετεκλογική κανονικότητα.
Θα συνιστούσα υπομονή. Δεν χρειάζεται να προτρέχουν, ούτε να προδικάζουν το άγνωστο. Και κυρίως δεν βοηθάει να μπολιάζουν σημερινές συμπεριφορές με μελλοντικές απαντήσεις.
Διότι σύμφωνα με μια ρήση (που κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Μαρκ Τουέιν, τον Κέινς, τον Νιλς Μπορ ή τον Σαμ Γκόλντουιν), «οι προβλέψεις είναι πολύ παρακινδυνευμένες, ιδίως όταν αφορούν το μέλλον»!
