Ο τόπος αυτός έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στη βία –από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Σωτήρη Πέτρουλα έως τον Παύλο Μπακογιάννη, τον Θάνο Αξαρλιάν και τους τρεις υπαλλήλους της Marfin που βρήκαν τραγικό θάνατο στις φλόγες. Αυτός ο φόρος αίματος, ο πιο άδικος και απάνθρωπος φόρος, είναι ο ένας και μοναδικός λόγος για τον οποίο η καταδίκη της βίας πρέπει να είναι ομόθυμη, ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη. Πρέπει να είναι μια καταδίκη χωρίς εκπτώσεις και χωρίς «ναι μεν αλλά».
Είναι ανεπίτρεπτο πολιτικοί ηγέτες να αποφεύγουν να καταδικάσουν τη βία, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς ή να το κάνουν κατόπιν υποδείξεως. Είναι αντιδημοκρατικό να χωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, αριστερή και δεξιά, πολλή και λίγη, δική μας και δική τους. Η βία είναι μία και είναι απεχθής απ’ όπου και αν προέρχεται. Κι αυτό το μήνυμα οφείλει να στείλει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα σε όσους με βίαιες πράξεις επιχειρούν να στερήσουν την ελευθερία του λόγου ή να εκφοβίσουν θεσμούς της δημοκρατίας, όπως είναι η Δικαιοσύνη, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Η προστασία από τη βία είναι κατεξοχήν καθήκον της κυβέρνησης. Και δεν μπορεί φυσικά να αποτελεί προνόμιο μόνο της ίδιας. Δεν μπορεί τα μέλη της να επιστρατεύουν διμοιρίες ΜΑΤ και κλούβες για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και να αφήνουν στο έλεος της βίας φορείς άλλων θεσμών. Αν μη τι άλλο, το επιβάλλει η στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα.
