Η πρόοδος δεν είναι κόλλα για να συγκολληθούν κομμάτια ενός κεραμικού, που από καιρό έχει σπάσει και κάποια γεροντοκόρη θεία έχει βάλει σε κάποιο συρτάρι. Υπάρχουν σπασμένα που δεν συγκολλούνται. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι είναι για πέταγμα. Η πρόοδος, αν διαβάσουμε την ιστορία μαρξιστικά, όπως μας συμβούλευε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου επαναλαμβάνοντας συχνά: «Για μας (εννοούσε τους οπαδούς του) ο μαρξισμός είναι μόνο μέθοδος, αλλά η μέθοδος αυτή είναι σωστή», είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αντικειμενική εξέλιξη των τεχνολογικών εφαρμογών. Στην Ελλάδα ελάχιστοι είναι όσοι δουλεύουν στην έρευνα και ακόμη λιγότεροι αυτοί που έχουν την ενασχόληση αυτή ως προοπτική βιοπορισμού.
Η «πρόοδος και η συνεργασία με το κεφάλαιο» έχουν αφοριστεί από όσους, ως άλλοι μητροπολίτες Καλαβρύτων, επιβλέπουν τη διατήρηση της μαρξιστικής ορθοδοξίας. Μένει η κοινωνική πρόοδος. Είναι καλύτερα άμα συνδέεται με την οικονομική πρόοδο, δηλαδή την επιστημονική στροφή προς τις νέες τεχνολογίες. Μπορεί όμως και να μη γίνεται έτσι. Ενας επιχειρηματίας μπορεί με νέες ιδέες, οικογενειακή παράδοση, σωστή διαχείριση, αύξηση της εκμετάλλευσης, να επιτύχει αύξηση των κερδών του. Η αναδιανομή όμως των κερδών του κεφαλαίου είναι υπόθεση πολιτική.
Αυτό που περιγράψαμε σαν διαδικασία μικροοικονομική έχει άμεση σχέση με το φορολογικό περιβάλλον, τις κοινωνικές ευαισθησίες και τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης. Η Αριστερά, συνήθως, διαδέχεται τη Δεξιά έπειτα από μια περίοδο συσσώρευσης, φορολογεί πιο άγρια τα υφιστάμενα κεφάλαια και τον τζίρο και μεταθέτει τα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής πολιτικής βοηθώντας εισοδηματικά και άλλως πως τις κοινωνικές τάξεις που έχουν υποστεί τα μεγαλύτερα δεινά.
Η προοδευτική Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να είναι μόνο κοινωνική. Η τεχνολογία εξάγεται από αυτούς που την έχουν εφεύρει και εισάγεται από τους ντόπιους είτε έμμεσα είτε άμεσα ως τμήμα πολυεθνικής. Ποια πρόοδος επετεύχθη τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα; Ποια άλλη πολιτική, εκτός από τη φορολογική καταλήστευση των πασχόντων, φτωχότερων από τους συμπολίτες μας, η εξαθλίωση της πλειοψηφικής στην Ελλάδα μεσαίας τάξης και ποιο πλεόνασμα έχει με αυτόν τον τρόπο διαμορφωθεί ελεύθερο από τις εξυπηρετήσεις χρέους και άλλες δουλείες; Δεν αρκεί μια Φώφη ή ένας Σταύρος, ένα νέο στυλ ή οι αγνότερες των προθέσεων για να υπάρξει μια νέα παράταξη.
Ως ορθόδοξος μαρξιστής δηλώνω ότι δεν υπάρχει σήμερα οικονομική πρόοδος στη χώρα, δεν υπάρχει πλεόνασμα γνήσιο και ελεύθερο ως προς τη διάθεσή του, δεν υπάρχουν φορολογικά περιθώρια, άρα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει Αριστερά. Η Αριστερά υπάρχει, κυβερνά και έχει εμπνεύσει ήδη τα στρώματα του περιθωρίου. Θεσιθήρες δημόσιοι υπάλληλοι με όραμα την αργομισθία, χασικλήδες, αργόσχολοι και τρομοκράτες πάσης φύσεως συγκροτούν την παράταξη που κυβερνά. Η παράταξη αυτή δεν μπορεί να έχει φυσιολογικούς συμμάχους σε κανένα κοινωνικό στρώμα μιας χώρας δέκα εκατομμυρίων. Ο μοναδικός δρόμος για τη διατήρηση της εξουσίας είναι πραξικοπηματικός. Ο σταλινισμός έχει μπολιάσει ανεπανόρθωτα τον τρόπο του σκέπτεσθαι ορισμένων ανθρώπων, που κατέχουν καίριες θέσεις. Μαζί τους και διάφοροι αποτυχημένοι πολιτευτές με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία.
Για να μη συμβεί αυτό, που θα είναι και η ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας, οφείλουν οι ανεξάρτητες δυνάμεις του Κοινοβουλίου να δηλώσουν έγκαιρα και κάθετα ότι οποιαδήποτε συνεργασία, σε οποιοδήποτε θέμα με τη σπείρα που μας κυβερνά, πέραν της καθαρά γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης των συμφερόντων της χώρας, είναι αδιανόητη.
