Το προεδρικό δίλημμα
Η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή επί της προτάσεως της προέδρου Φώφης για τη διενέργεια πρόωρων εκλογών «ως τη μόνη λύση για να σωθεί η χώρα» έγινε σε άκρως προεκλογικούς ρυθμούς. Δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση αυτό, όλοι όσοι παρακολούθησαν τη συζήτηση εκεί κατέληξαν!
Πότε θα γίνουν οι εκλογές όμως; Γνωρίζω –και από πρώτο χέρι, τόσο πρώτο, που δεν φαντάζονται οι «φίλοι» μου στο Μέγαρο Μαξίμου –ότι ο πρόεδρος Αλέξης ΔΕΝ έχει αποφασίσει ακόμη. Προσανατολίζεται, λέει, για του χρόνου τέτοιο καιρό, αλλά ο κατά προτεραιότητα στόχος του είναι να φτάσει στον Αύγουστο, να έχει «καβατζώσει» την «επιτυχία» της εξόδου από τα Μνημόνια, ώστε να μπορεί να επαίρεται για το τέλος της κρίσης, και μετά…
Ο αντίπαλος του Αλέξη
Ο πρόεδρος Αλέξης που αποδεικνύεται πλέον «μανούλα» στους χειρισμούς έχει μπροστά του ήδη έναν ισχυρό αντίπαλο. Ονομάζεται Ευκλείδης Τσακαλώτος και είναι υπουργός Οικονομικών, όπως εκ περισσού ενημερώνω –είναι άλλωστε γνωστό. Τι θέλει ο υπουργός Ευκλείδης;
Οχι εξάντληση της τετραετίας και, προφανώς, να μην είναι αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία όταν θα κληθεί να εφαρμόσει τα πλέον αντιδημοφιλή μέτρα, όπως αυτά των σκληρών περικοπών στις συντάξεις, της περαιτέρω μείωσης του αφορολογήτου, αλλά και επιπροσθέτως να εγκρίνει και να υλοποιήσει το τελευταίο, και χωρίς λεφτά μάλιστα, Μνημόνιο. Ητοι, στην εξουσία οποιοσδήποτε άλλος, πλην αυτής της κυβέρνησης και εκείνου ως υπουργού.
Αυτό θέλει, αυτό εισηγείται, αλλά μέχρι τώρα πέφτει πάνω σε τοίχο, με το κεφάλι. Ο πρόεδρος Τσίπρας, όπως προείπα, είναι της λογικής τού «βλέποντας και κάνοντας». Ο ρεαλιστής Τσακαλώτος, που γνωρίζει καλά τα νούμερα, όπως και τα άλλα «νούμερα», πιστεύει ότι οι εκλογές πρέπει να προκηρυχθούν τώρα κοντά. Αντε, το πολύ ώς τον Σεπτέμβριο. Αλλά όχι μετά. Με τίποτα.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε, και να δούμε αν ο υπουργός Ευκλείδης θα νικήσει στη διελκυστίνδα που είναι σε εξέλιξη, μεταξύ εκείνου και των πέριξ του προέδρου Αλέξη κινουμένων.
Το όπλο του αιφνιδιασμού
Βασικά, πρέπει να το πω αυτό, η εξίσωση δεν είναι καινούργια, να πεις δηλαδή τι είναι αυτό που του προέκυψε τώρα του Τσίπρα. Οχι. Και άλλοι πρωθυπουργοί στο παρελθόν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα, τουτέστιν πότε είναι ο κατάλληλος χρόνος για εκλογές.
Στόχος πάντοτε είναι να αιφνιδιαστεί η αντιπολίτευση, να πιαστεί στον ύπνο απροετοίμαστη, και εξ αυτού του αιφνιδιασμού να αποκομίσει εκλογικά οφέλη η κυβερνώσα παράταξη. Το έχω δει το έργο πολλές φορές, αλλά, επισημαίνω, ελάχιστες είναι εκείνες οι φορές που είχε αποτέλεσμα.
Αν θυμάμαι καλά, και μάλλον θυμάμαι, ίσως μόνο του Κώστα Σημίτη τού βγήκε τον Σεπτέμβριο του 1996, όταν αιφνιδίασε τη ΝουΔου του Μιλτιάδη Εβερτ. Αντε και του Ανδρέα, λιγάκι, το 1985, όταν τις πραγματοποίησε μερικούς μήνες πριν από την ολοκλήρωση της τετραετίας προκειμένου να αιφνιδιάσει τη ΝουΔου και τη νεότευκτη τότε ηγεσία της, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αλλη φορά δεν θυμάμαι να του βγήκε πρωθυπουργού ο εκλογικός αιφνιδιασμός.
Νάρκες στην επόμενη κυβέρνηση
Ο πρόεδρος Τσίπρας μόνο κορόιδο δεν είναι. Είναι έξυπνος, μεθοδικός, τακτικιστής και αριβίστας τεράστιος. Εξού και το επόμενο διάστημα (θα το δείτε να συμβαίνει) θα αρχίσει τις «μπομπάτες» εξαγγελίες για το τι θα κάνει αν εκλεγεί και πάλι πρωθυπουργός. Θα τον δείτε δηλαδή να επανέρχεται σιγά σιγά αλλά σταθερά στο 2014, τότε που έσκιζε Μνημόνια, και να υπόσχεται, και πάλι, τα πάντα όλα σε όλους.
Γιατί θα το κάνει αυτό;
Διότι, το πιστεύω, θα επιχειρήσει με αυτόν τον τρόπο να υπονομεύσει εκ των προτέρων τη διακυβέρνηση της επόμενης κυβέρνησης. Αν είναι η ΝουΔου, της ΝουΔου. Αν είναι άλλη κυβέρνηση, της άλλης κυβέρνησης. Βέβαιος ότι χάνει τις εκλογές, θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο παροχών, το οποίο η νέα κυβέρνηση αποκλείεται να υλοποιήσει, ο ίδιος, δε, θα έχει το επιχείρημα προς τον ελληνικό λαό που θα τον έχει καταψηφίσει, ότι αν κέρδιζε, όλα θα ήταν καλύτερα. Και θα μπορεί να λέει από πάνω και «κοιτάτε τι χάσατε».
Με τον τρόπο αυτόν και με δεδομένο ότι το φθινόπωρο του 2019 θα έχει ξεκινήσει ήδη η διαδικασία για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το διάστημα από τώρα ώς τις εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν, θα είναι μια περίοδος… ναρκοθέτησης της επόμενης κυβέρνησης.
Το θύμα του Μαξίμου
Στο μεταξύ, όπως με ενημέρωσε ο καλός άνθρωπος (που μου μετέφερε όλα τα προηγούμενα περί των δύο τάσεων για τον χρόνο των εκλογών), στο Μέγαρο Μαξίμου εξακολουθεί να μαίνεται ο ακήρυκτος πόλεμος στο περιβάλλον του προέδρου Αλέξη για το ποιος θα είναι τελικά πιο κοντά του. Στο πλαίσιο του πολέμου αυτού, ο οποίος, όπως γνωρίζαμε, είχε εξελιχθεί σε μονομαχία Τζανακόπουλου – Παππά για το ποιος θα έχει την εύνοια του προέδρου Αλέξη, μου είπαν ότι προέκυψε ως θύμα ο μπαρμπ’-Αλέκος Φλαμπουράρης. Ο οποίος, λέει, βρέθηκε απολογούμενος, διότι τα πρότζεκτ που είχε αναλάβει δεν προχωρούν με τίποτα και κάθε τόσο ανακύπτουν ζητήματα και οι δουλειές πάνε πίσω.
Δεν γνωρίζω ποιος κακοήθης υπονόμευσε τη θέση του μπαρμπ’-Αλέκου στο πλευρό του προέδρου και εκφράζω ζωηρές αμφιβολίες για το αν αυτός ο «κάποιος» είναι σε θέση να υπονομεύσει τη σχέση «πατέρα» – «γιου», αλλά έχω να πω ότι το τελευταίο για το οποίο θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν τον μπαρμπ’-Αλέκο είναι ότι ο άνθρωπος δεν προσπαθεί.
Προσπαθεί. Αγωνίζεται. Αλλά είναι εκείνη η Δημόσια Διοίκηση που δεν μπορεί να ακολουθήσει τους δικούς του ρυθμούς, γι’ αυτό δεν προχωρούν οι επενδύσεις (ευκαιρίας δοθείσης, καιρό έχει να μας ενημερώσει για τα «επιτεύγματα» εκείνου του kathimerinotita.gr, υπάρχει ακόμη;).
Καθ’ α, μάλιστα, μου είπε ο κύριος που αναφέρω στην αρχή του σημειώματος αυτού, στον μπαρμπ’-Αλέκο αποδίδεται η παρατήρηση / έμμεση προτροπή προς τον πρόεδρο Αλέξη ότι «για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα θα ‘πρεπε να δημιουργήσουμε ένα δεύτερο, παράλληλο, κράτος».
Τα έχει και αυτός με τη γραφειοκρατία –είναι προφανές. Και προσωπικά οφείλω να ομολογήσω πως το είχα καταλάβει ότι η γραφειοκρατία στην πραγματικότητα δρα υπέρ της αντίδρασης και της οπισθοδρόμησης…
