Για κάποιους στα social media ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας απατεώνας που κρύβει το ουίσκι στο φλιτζάνι του καφέ. Εχει τουρκικό αίμα, εβραϊκό DNA και σκοπιανές καταθέσεις. Και βέβαια προτιμάει τους γκέι από τους Ποντίους. Γι’ αυτό άλλωστε έδωσε άδεια στο Gay Pride κόβοντάς την απ’ τους Ποντίους. Το Gay Pride βέβαια είναι τον Ιούνιο και οι εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία των Ποντίων ήταν στις 19 Μαΐου, αλλά «γιατί να αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία».
Τα πιστεύουν όλα αυτά τα τερατώδη αυτοί που του επιτέθηκαν το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου; Ναι. Αν όχι όλα, αρκετά από αυτά τα πιστεύουν. Αλλωστε τις περισσότερες από αυτές τις ασυναρτησίες τις επανέλαβαν οι συλληφθέντες στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Υπάρχει λοιπόν μια πρώτιστη υποχρέωση όλων ημών που δεν είμαστε ψεκασμένοι, δεν είμαστε θιασώτες της βίας (είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της), δεν είμαστε εθνοκάπηλοι και ψηφοθήρες. Και αυτή δεν είναι άλλη από την υποχρέωση να πολεμάμε το ψέμα και όλα αυτά που με μια πινελιά μοντερνιάς περιγράφουμε σήμερα ως fake news. Το κόστος όμως της σύγκρουσης με το ψέμα, αλλά και γενικότερα με τις αυταπάτες της κοινωνίας, ήταν πάντα δυσβάστακτο για τους πολιτικούς. Και οι περισσότεροι ακόμη και σήμερα αρνούνται να το πάρουν. Και κάποιοι κάνουν και ένα βήμα παρακάτω. Γίνονται μέρος του ψέματος που τους περιβάλλει. Αυτή είναι η περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν δημιούργησαν αυτοί τα ψέματα στα χρόνια της κρίσης –δεν είχαν τόση δύναμη. Τα αποδέχθηκαν όμως, τα ενίσχυσαν, τα πασπάλισαν με αριστερή χρυσόσκονη και τελικά έγιναν οι ηγήτορες μιας ψεύτικης επανάστασης. «Στην κρίση μάς έβαλαν τα Μνημόνια που έφεραν οι ξένοι επειδή μας ζηλεύουν και επειδή θέλουν να μας κλέψουν τον φυσικό μας πλούτο». Εκεί πάτησε όλη η αντιμνημονιακή ρητορεία. «Και σήμερα, αφού δεν κατάφεραν με τα Μνημόνια να γονατίσουν τη Μακεδονία, θα την καταλάβουν ενισχύοντας το κράτος των Σκοπίων που σιγά σιγά θα γίνει σαν το Ισραήλ και εμείς σαν τους Παλαιστινίους». Αυτή είναι η θεωρία των ακροδεξιών και των απόστρατων σωτήρων, την οποία αγκαλιάζει και ένα τμήμα της παραδοσιακής Δεξιάς –αλλά όχι μόνο. Και όταν το πλήθος φωνάζει «Μπουτάρη μεθυσμένε – στα Σκόπια πουλημένε», οι πολιτικοί (δημοκρατικών κομμάτων) δεν αντιδρούν και ορισμένοι το βρίσκουν σαν τη δική τους ευκαιρία. Και το εκμεταλλεύονται για εκλογικά κέρδη. Για να το πω διαφορετικά, όσα κέρδισε η Αριστερά από τα Μνημόνια, προσδοκά να κερδίσει η Δεξιά από τα «εθνικά».
Η καταδίκη λοιπόν της φασιστικής βίας και σε άλλη περίπτωση της ακροαριστερής βίας δεν αρκεί. Ναι, είναι αναγκαίο για τον κ. Τσίπρα, αν θέλει να συμβάλει στον πολιτικό διάλογο με όρους κανονικότητας, να αποκηρύξει καθαρά τη ρητορική του μίσους των αγανακτισμένων. Ναι, είναι αναγκαίο για τον κ. Μητσοτάκη να αποπέμψει στελέχη του κόμματός του που επικρότησαν την επίθεση στον Μπουτάρη. Αλλά αυτά δεν αρκούν, γιατί οι εμφύλιοι θα βρίσκουν συνεχώς νέα πεδία για να μετακομίζουν.
Το κάψιμο της Αθήνας το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι νεκροί της Μαρφίν το 2010, οι πλατείες του διχασμού το 2011, τα έκτροπα στις παρελάσεις, οι επιθέσεις σε «μνημονιακούς» πολιτικούς, οι αλλεπάλληλες έφοδοι σε «εχθρικές» πρεσβείες, οι τραμπουκισμοί στα πανεπιστήμια και τελικά η επίθεση στον Μπουτάρη είναι κρίκοι στην ίδια αλυσίδα του μίσους που γεννούν τα ψεύδη και τελικά οι συλλογικές μας αυταπάτες. Πότε ψεκασμένες αριστερά, πότε ψεκασμένες δεξιά.