Αυτός δεν έχει όνομα, αλλά μια ανάγκη να έχει «έναν άνθρωπο». Αυτή, η Σοφία Αποστόλου, πρώην καθηγήτρια απολυθείσα λόγω αλκοολισμού και μητέρα φυλακισμένου, ενδίδει στη «ροπή προς το κακό» της ανθρώπινης φύσης. Ολα αυτά τα στοιχεία γίνονται η αφορμή ώστε οι ήρωες να έρθουν πιο κοντά –έστω και νοητά –στα πιο αγαπημένα τους αλλά απόντα για διαφορετικούς λόγους πρόσωπα. Μέσα από την ηχηρή τους απουσία τακτοποιούν τους εσωτερικούς τους λογαριασμούς, διαφοροποιούνται έστω και για λίγο από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και κάνουν τη δική τους επανάσταση. Ολα αυτά στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός χάρη στην παράσταση «Ο ουρανός και… το παντελόνι του». Ο Μάνος Καρατζογιάννης ενσωματώνει σ’ ένα ενιαίο θέαμα τον θεατρικό λόγο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ο μονόλογος «Αυτός και το παντελόνι του», γραμμένος έξι δεκαετίες πριν, και το μονοπρόσωπο έργο «Ο ουρανός κατακόκκινος», από το πρώτο ανέβασμα του οποίου συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια, ζωντανεύουν το καθένα μ’ έναν ανεξάρτητο τρόπο, ενώ παράλληλα συμβάλλουν σ’ έναν ετερόκλητο διάλογο. «Πρόκειται για δύο εξαιρετικούς έλληνες συγγραφείς. Εδώ, ζωντανεύουν οι δύο μονόλογοι μοναχικών ανθρώπων στην Αθήνα, που θα μπορούσαν να ακούγονται και σήμερα. Κρατάνε ωστόσο την αυτονομία τους. Είναι δύο εσωτερικοί μονόλογοι που έχουν κάτι κοινό: έχουν και οι δύο ήρωες τα θέματά τους. Δύο άνθρωποι μονολογούν: είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Στη ζωή μπορούμε μέσα μας να έχουμε κάτι χωρίς να το επικοινωνούμε με τον άλλον. Είναι μια συνέχεια που έχει σχέση με τη ζωή και το θέατρο» αναφέρει η Νένα Μεντή που παρέα με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση.
Για την ίδια, ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν μια ευκαιρία για να συναντηθεί με το σύμπαν της Αναγνωστάκη, την οποία θαύμαζε εδώ και δεκαετίες. «Την παρακολουθώ απ’ τη δεκαετία του 1960. Είναι μια συγγραφέας που αγαπώ πολύ. Ηθελα να παίξω κάτι δικό της. Το είχαμε συζητήσει πριν φύγει να παίξω τον συγκεκριμένο μονόλογο αλλά δεν προλάβαμε. Θα ήθελα να το είχα κάνει όσο ζούσε εκείνη. Το έχουν κάνει άλλες ηθοποιοί αλλά έχει παιχτεί πολύ λίγο» αναφέρει ηθοποιός και συνεχίζει. «Ο ρόλος που θα παίξω τώρα είναι μια ιδιαίτερη γυναίκα. Εχει πολλά κοινά με τη Λούλα. Είναι φινετσάτη, έχει μόρφωση, είναι σπουδαγμένη. Την έχει προικίσει μ’ αυτό το “άνοιγμα”. Εχει μεγαλώσει μ’ έναν άνδρα κομμουνιστή κι αυτή κουβαλάει την εμπειρία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ολο αυτό της ανατρέπει τη στάση της και πώς διαχειρίζεται την ελευθερία και την ελευθερία του μυαλού της».
Και οι δύο ήρωες αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία με υποδόριο χιούμορ και ευαισθησία. Σε κάθε τους έκφραση, θίγεται η μοναξιά, η ενοχή, τα τραύματα και τα αδιέξοδα του Ελληνα των μεταπολεμικών χρόνων, το νέο αστικό τοπίο, οι εθνικές και οι προσωπικές διαψεύσεις. «Ολο αυτό αφορά πολύ κόσμο γιατί έχουν χαθεί τα κρατήματα στη ζωή, υπάρχει ένας έντονος φόβος. Δεν αντιδράμε επειδή κάτι φοβόμαστε ακαθόριστα. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αυτός ο φόβος του διαφορετικού και πώς έχει εξελιχθεί. Πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο, χωρίς να έχει σχέση με κόμματα και δείχνει πώς μπορεί κάποιος να σκέφτεται ελεύθερα και πώς διαχειρίζεται τον φόβο του μυαλού» καταλήγει η Μεντή.
Τελευταία Νέα