νάμεσα στα υλικά και την ακριβή δοσολογία μιας συνταγής και στο γευστικό της αποτέλεσμα, υπάρχει κάτι σημαντικό: η εκτέλεση της συνταγής, η σωστή και μετρημένη εκτέλεση. Το πολύ απλό και καθοριστικό, «να πετύχει»… Κάπως έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση του «Αρίστου», της παράστασης που μεταφέρει στη σκηνή ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» (2010) που αφορά την υπόθεση του Δράκου του Σέιχ Σου, Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), η ιστορία έχει όλα εκείνα τα συστατικά μιας συνταγής, που στη σωστή δοσολογία οδηγούν σε επιτυχία: αίμα, σπέρμα, δικαστική πλάνη, κράτος και παρακράτος, υπόκοσμος, ομοφυλοφιλία, πατριώτες και νοικοκυραίους και πολλά ακόμα με αποκορύφωμα μια εκτέλεση.
Ο θεσσαλονικιός συγγραφέας, που γνώριζε την ιστορία και την κατάληξη του 28χρονου «Δράκου» από την εφηβεία του, έγραφε χρόνια το μυθιστόρημα για να «αποκαταστήσει» την αλήθεια. Μια αλήθεια που προκύπτει από τη δική του έρευνα αλλά και από τα περί δικαστικής πλάνης και εκμετάλλευσης της υπόθεσης Παγκρατίδη για να καλυφθούν άλλες πομπές της εποχής. Η αμφιβολία για το αν ο Αρίστος ήταν τελικά ο Δράκος παρέμεινε ισχυρή επί μακρόν.
Ο Κοροβίνης, μέσα από συγκεκριμένα πρόσωπα, έφτιαξε τον καμβά, ισορροπώντας ανάμεσα σε στοιχεία και αισθήματα, αποκόμματα εφημερίδων και δικαστικά έγγραφα, μαρτυρίες, μνήμες και φήμες. Καθένας από τους ήρωες του βιβλίου μιλά τη δική του γλώσσα, ανάλογα με τα βιώματα και τον χαρακτήρα του. Από εκεί έπιασε το νήμα για τη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία η Θεοδώρα Καπράλου, κρατώντας αυτή τη λεκτική ποικιλία.
Με αυτό το υλικό στα χέρια του, ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαγεωργίου έστησε το σύμπαν του Αρίστου και μοίρασε στους τρεις ηθοποιούς του όλα τα πρόσωπα του συγγραφέα. Εκτός από τον ίδιο τον Αρίστο, στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου συναντούμε τη μάνα του, τον παιδικό του φίλο, έναν περιπτερά, έναν αχθοφόρο, έναν χωροφύλακα, έναν συμβολαιογράφο, το αφεντικό του στον «Γύρο του θανάτου», μια λαϊκή τραγουδίστρια, την τρανς φιγούρα Λολό. Κομμάτια από το παζλ ενός λούμπεν κόσμου –όλοι σχεδόν οι άνθρωποι γύρω από τον Αρίστο είχαν να πουν και να προσθέσουν κάτι.
Συνεχίζοντας σ’ αυτό που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ως χειροποίητο θέατρο, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, μετά την «Ωραία του Πέραν», προτείνει άλλη μια ακραία ιστορία: γιατί όσο ακραίος είναι ένας μεγάλος έρωτας που οδηγεί στον θάνατο, άλλο τόσο είναι η εκτέλεση και η δικαστική πλάνη (;) του «Δράκου». Γι’ αυτό λοιπόν το χειροποίητο θέατρο, ο σκηνοθέτης κάνει χρήση ενός συνδυασμού φαντασίας και αυτοσχεδιασμού, μαζί με ένα στέρεο υποκριτικό υλικό και γερές θεατρικές βάσεις. Εναλλάσσει τις σκηνές –από το αίσθημα στην αυστηρή καταγραφή και πάλι πίσω, και χρησιμοποιεί τα σκηνικά αντικείμενα σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές. Με τη ζωντανή μουσική να συνοδεύει τη ζωή του Παγκρατίδη, ο Παπαγεωργίου οδηγεί βήμα βήμα την ιστορία του και μέσα από τις μικρές εικόνες συνθέτει τη μεγάλη.
Οι τρεις ηθοποιοί εναλλάσσουν τους ρόλους χωρίς να προδίδουν κανένα από τα χαρακτηριστικά τους. Ετσι, ο Μιχάλης Οικονόμου είναι και ο συμβολαιογράφος και η τρανς Λολό, η Ελένη Ουζουνίδου και η μητέρα και η λαϊκή τραγουδίστρια, ο Γιώργος Χριστοδούλου ο φίλος αλλά και ο ίδιος ο Αρίστος, σε μια ατμοσφαιρική σκηνή, βαθιά συγκινητική, που οδηγεί στο τέλος…
Τελευταία Νέα