Μπίνγκο! Ο Αλέξης Τσίπρας ξανάπιασε αδιάβαστο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και όπως τότε με τον Ρουσό, του την ξαναείπε, ότι αγνοεί πως ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε το 1963 και όχι το 1965, κι ότι τον σκότωσε το ακροδεξιό παρακράτος. Πόσα ξέρει!

Στο κουτάκι του αριστερού μυαλού, τα πράγματα είναι τέλεια ταξινομημένα. Ο Λαμπράκης έχει το φωτοστέφανο του αριστερού μάρτυρα, κι όλα είναι σούπερ. Τα εικονίσματα του δοξασμένου μαρτυρολογίου, ωστόσο, θολώνουν σήμερα, στην αναμέτρηση όχι μόνο με το παρελθόν αλλά και με το παρόν και το μέλλον. Το μανιχαϊστικό παρελθόν που σερβίρει η Αριστερά θολώνει με την αναψηλάφηση του Εμφυλίου, αλλά και με τους νεκρούς από την τρομοκρατία –από την Παπαδάκη μέχρι τον Μπακογιάννη και τους νεκρούς της Μαρφίν. Αλλά το άδικο αίμα θα ήταν καλύτερα να είναι αιτία στοχασμού και καταλαγής. Το θέμα δεν είναι ποια παράταξη έχει τα περισσότερα θύματα. Το θέμα είναι πώς η ιδεολογία δεν θα είναι αφορμή χωρισμού, αλλά δημιουργικού (ή και μη δημιουργικού, πάντως ανεκτού και απαραίτητου) διαλόγου. Στο κάτω κάτω, αν ο Τσίπρας, αντί να εκφωνεί συνθήματα, μπορούσε να δει την πολυπλοκότητα της ζωής, θα γινόταν έστω πιο στοχαστικός αν συνειδητοποιούσε τις διαδρομές του μυαλού του αριστερού ρεπόρτερ στην «Αυγή» τότε, Γιάννη Βούλτεψη, πατέρα της Σοφίας Βούλτεψη, ο οποίος συνέβαλε στην ανακάλυψη των δολοφόνων του Λαμπράκη αλλά, το 1990, βρισκόταν στο περιβάλλον που συμβούλευε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Η ζωή δεν είναι συνθήματα. Και η πορεία μιας χώρας δεν είναι μανιχαϊσμοί και εξυπνάδες. Αντί οι πολιτικοί να χρησιμοποιούν το παρελθόν ως εργαλείο για την κατάκτηση του παρόντος και του μέλλοντος, το πρέπον θα ήταν να σκέπτονται το μέλλον –και να συγκρούονται γι’ αυτό.

Από αυτή τη σύγκρουση, ασφαλώς, δεν θα έλειπε το παρελθόν. Αλλά οι βασικές πολιτικές δυνάμεις, οι απαλλαγμένες από την ένταση των φανατισμών, θα μπορούσαν να έχουν συμφωνήσει ορισμένα βασικά για την ερμηνεία του παρελθόντος. Πρωτίστως, θα μπορούσαν να συμφωνήσουν στους άδικους νεκρούς. Η σημερινή Ελλάδα δεν μπορεί να μη θυμάται την Παπαδάκη και τον Πλουμπίδη, τον Λαμπράκη και τον Μπακογιάννη, τον Φύσσα και τους τρεις της Μαρφίν.

Δεν φτάσαμε ώς εδώ χωρίς συγκρούσεις. Το ζήτημα δεν είναι να τις κρύβουμε λόγω ιδεολογικών ιδιοτελειών. Αλλά να μην ξεχνάμε τις ολέθριες συνέπειές τους όταν σχεδιάζουμε το μέλλον.

Αν σχεδιάζουμε το μέλλον.

Τελευταία Νέα