Το Θέατρο RABBITHOLE και η ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ διοργανώνουν και παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά το Φεστιβάλ σύγχρονου χορού με βάση την ζωγραφική – RABBITLAB 2.0.
Το Rabbitlab είναι μία σκέψη που δοκιμάστηκε τον Ιούνιο του 2017 με μεγάλη επιτυχία, προτείνοντας για πρώτη φορά ένα φεστιβάλ στο οποίο θα συμμετέχουν ομάδες χορού των οποίων οι πρότυπες δημιουργίες θα στηρίζονται σε πίνακες ζωγραφικής αποκλειστικά. Εγκαινιάστηκε έτσι ένα ιδιόμορφο εγχείρημα το οποίο τείνει να γίνει θεσμός: ένα φεστιβάλ το οποίο προτείνει μια σύζευξη, μια συζήτηση μεταξύ των δύο τεχνών. Ένα φεστιβάλ χορού με συγκεκριμένη θεματολογία και έρευνα πάνω σε «καθορισμένα» πλαίσια δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους θεατές όχι μόνο να προσεγγίσουν ξανά τον χορό και την ζωγραφική αλλά να γίνουν [και] συμμέτοχοι στον μεταξύ τους διάλογο.
Φέτος το Rabbitlab 2.0, θα πραγματοποιηθεί από τις 15 έως τις 30 Μαΐου στο θέατρο RABBITHOLE (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο, τηλ. 210 5249903), παρουσιάζοντας την δουλειά 14 ομάδων χορού. Το φετινό θέμα του φεστιβάλ είναι δύο από τα μεγαλύτερα κινήματα του Μεσοπολέμου: ο Φουτουρισμός και ο Υπερρεαλισμός. Παράλληλα, θα υπάρξει ειδικό αφιέρωμα στον Νίκο Εγγονόπουλο, ενός πολύπλευρου καλλιτέχνη, εισηγητή του κινήματος του Υπερρεαλισμού στην Ελλάδα. Εκτός από τις παραστάσεις, το φεστιβάλ θα φιλοξενήσει και δράσεις, εργαστήρια και ομιλίες πάνω στο θέμα του και στη σχέση του χορού με τη ζωγραφική.
Το Rabbitlab 2.0 παρουσιάζεται ως μια πρωτοπόρα και εξελιγμένη άποψη πάνω στο θέμα των Φεστιβάλ και σε πείσμα των καιρών, αποτελεί μια πρόταση απέναντι στην ανάγκη του σύγχρονου θεατή να έρθει σε επαφή με την ουσιώδη πλευρά της Τέχνης. Μιας Τέχνης που έχει νόημα και πρέπει να γίνεται.
Μία από τις παραστάσεις που ξεχωρίζουν είναι της Ηώς Αντωνοπούλου με το έργο «Discotheque». Το έργο εμπνεύστηκε από τον ομώνυμο πίνακα των RESH – ART.
Όταν το 1941 ο Υπουργός Προπαγάνδας της Ναζιστικής Γερμανίας, Paul Joseph Goebbels, απαγόρευε τη ζωντανή μουσική στα Jazz Clubs στο Παρίσι, κανείς δεν φανταζόταν ότι ταυτόχρονα δημιουργούνταν ένα πολιτιστικό κίνημα, το οποίο θα τροφοδοτούσε τη νεολαία με πρωτόγνωρα κοινωνικά στοιχεία και χαρακτηριστικά (συμπεριφορά, ντύσιμο, μουσική, μόδες κ.ο.κ.)…
Η Discotheque γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο, άλλαξε μορφές, εξελίχθηκε και φιλοξένησε τις μουσικές, αλλά και χορευτικές, ανησυχίες πολλών γενιών έκτοτε.
Η καλλιτεχνική ομάδα GaiaArtGroup με αφορμή τον ομώνυμο πίνακα των Yosef Reznikov και Oleg Shkred (RESH ART), δημιουργεί μια παράσταση-καταγραφή των μορφών της Discotheque, όπως αυτή εξελίχθηκε από τη δεκαετία του ’40 έως τη δεκαετία του ’80 που σταδιακά η πορεία της ολοκληρώνεται.
Πέντε χορευτές, χρησιμοποιούν τα εκφραστικά μέσα του σώματός τους (χέρια, πόδια, κεφάλι) σε ένα σύγχρονο “κουκλοθέατρο”, την ιστορία πλαισιώνει η μουσική, ενώνοντας τα χαρακτηριστικά των δεκαετιών που μεσουράνησε η Discotheque.
Παράλληλα εξετάζονται σημαντικά γεγονότα της εποχής, τα κινητικά μοτίβα, η αλληλεπίδραση των ατόμων μέσω του φλερτ και ο τρόπος που η κάθε γενιά αντιλήφθηκε την έννοια της “διασκέδασης”.
Η Σύλληψη, Χορογραφία και Performance είναι της Ηώς Αντωνοπούλου ενώ μαζί της χορεύουν επίσης οι Κατερίνα Αθανασιάδη, Γιώργος Βρατσάλης, Emily Downs, Niko Ilias König, Μαριάννα Λάζαρη
Λίγο πριν βγει για δεύτερη φορά στη σκηνή, αύριο Τετάρτη 30 Μαΐου, η χορογράφος μίλησε στα «Νέα» για την έμπνευση πίσω από το έργο της και τις κινήσεις της επί σκηνής.
1. Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Η αρχική και βασική ιδέα της παράστασης προέκυψε πάνω σε μια συζήτηση για το πως θα μπορούσε ένας χορευτής να χορεύει/εκφράζεται/παίζει με τα μέλη του σώματος του χωρίς να φαίνεται όλο το σώμα του αυτό στην τεχνική του σύγχρονου χορού λέγεται Isolation, δηλαδή απομόνωση. O θεατής έχει συνηθίσει να βλέπει ολόκληρους τους χορευτές, ο στόχος της παράστασης είναι ο θεατής να φαντάζεται τον χορευτή ολόκληρο χωρίς να τον βλέπει.
2. Πώς αντλήσατε έμπνευση από τον πίνακα των Resh Art για το δικό σας “Discotheque”;
Ο συγκεκριμένος πίνακας δε λέει μόνο μία ιστορία αλλά πολλές ταυτόχρονα έτσι ακριβώς γίνεται και σε μία Discotheque στον ίδιο χώρο υπάρχουν πολλές μικρές( ή και όχι) ιστορίες.
3. Πώς περνάνε τα σημαντικά γεγονότα της εποχής της ντίσκο από την παράσταση;
Τα σημαντικά γεγονότα της εκάστοτε εποχής εκφράζονται μέσα από σχήματα και χορογραφίες που αναπαριστούν εικόνες τις οποίες όλοι γνωρίζουμε καθώς επηρέασαν ολόκληρο τον κόσμο, άρα σίγουρα επηρέασαν για τους ανθρώπους της “Discotheque”.
4. Πώς χτίζετε ένα σύγχρονο κουκλοθέατρο χρησιμοποιώντας μόνο τα μέλη του σώματος των χορευτών;
Το βασικό σκηνικό μας, Που είναι ένα μαύρο πανί με οπές, βοηθά στον σχηματισμό του σύγχρονου Κουκλοθέατρου βασισμένο πάνω στην κίνηση των Μελών των χορευτών.
5. Σε ποιες διαφορετικές μορφές της ντίσκο αναφέρεστε στην παράσταση;
Οι διαφορετικές μορφές της Discotheque έχουν σχέση με τις δεκαετίες που η παράσταση αναφέρει, η ιστορία ξεκινάει στο Παρίσι του ´40, για πολιτικούς λόγους, αυτή η αρχική εικόνα με αυτή που έχουμε εμείς σήμερα διαφέρει κατά πολύ, έτσι λοιπόν στην παράσταση φαίνεται εξέλιξη της Discotheque κινητικά και συμπεριφορικά από το ´40 έως τα τέλη της δεκαετίας του ´80.
