Οι καμάρες έχουν γεμίσει με μεταλλικά τούνελ τα οποία βγάζουν σε γιγαντιαίες πόρτες που καλύπτουν τα μάρμαρα του θεάτρου. Το χρυσό χρώμα της κεντρικής εξώθυρας έρχεται σε αντίθεση με το γκρίζο των μεγάλων κατασκευών. Από εκεί βγαίνει ένας μικρός στρατός με κιτρινόμαυρες στολές. Με όπλα στα χέρια τα μέλη του παίρνουν θέση στη σκηνή περικυκλώνοντας τον Δημήτρη Φλεμοτόμο που επιχειρεί να κινηθεί εναντίον τους, κρύβοντας πίσω του την Ελενα Κασσιάν. Οταν οι στρατιώτες σφίγγουν τον κλοιό γύρω τους, ξαφνικά η δράση διακόπτεται για να ακούσεις τις διορθώσεις του σκηνοθέτη που τους τοποθετεί σε διαφορετικές θέσεις. Η πρόβα αρχίζει και πάλι, μόλις τη σκηνή πατάει ο Δημήτρης Πλατανιάς, τον οποίο οι στρατιώτες υπακούουν με ακρίβεια.
Ο διάσημος βαρύτονος μαζί με την κορεάτισσα σοπράνο Σάε-Κιουνγκ Ριμ είναι οι πρωταγωνιστές στη νέα παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Ναμπούκο» που θα εγκαινιάσει το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών την 1η Ιουνίου. Η δημοφιλής όπερα του Τζουζέπε Βέρντι (η πρώτη μεγάλη επιτυχία του το 1842) ζωντανεύει στο Ηρώδειο, σε μουσική διεύθυνση Φιλίπ Ογκέν, μεταφέροντας το πολιτικό κείμενο του ιταλού συνθέτη πιο κοντά μας. «Τοποθετούμε την παραγωγή στα μέσα του 20ού αιώνα γιατί, όταν φτάσαμε στο Ηρώδειο για να δούμε και να καταλάβουμε τον χώρο, αμέσως είπα ότι είναι αδύνατο να κάνουμε εδώ κάτι σαν την τελευταία μας παραγωγή του “Ναμπούκο”. Επρεπε να αλλάξουμε κάτι επειδή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το κοινό να έχουμε μια μοντέρνα ιστορία σ’ αυτόν τον αρχαίο χώρο», αναφέρει ο Λέο Μουσκάτο, ένας από τους δυναμικά ανερχόμενους ιταλούς σκηνοθέτες της όπερας που επιμελείται την παραγωγή.
ΛΙΜΠΡΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑΖΙ. Η υπόθεση αφορά την αιχμαλωσία των Εβραίων από τον βασιλιά της Βαβυλωνίας Ναβουχοδονόσορ (Ναμπούκο) και εξ αντανακλάσεως απέκτησε πολιτική σημασία την περίοδο που μέρος της Ιταλίας ανήκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία και αγωνιζόταν για την ενοποίησή της. Ωστόσο, εδώ το χρονικό πλαίσιο φρεσκάρεται ώστε η τραγωδία των Εβραίων να αγγίζει το Ολοκαύτωμα. «Οταν τοποθετείς την παραγωγή σου στα μέσα του 20ού αιώνα, δεν μπορεί παρά να σκεφτούν όλοι το Ολοκαύτωμα», τονίζει ο Μουσκάτο. «Η δική μας ιστορία είναι διαφορετική απ’ το Ολοκαύτωμα. Εδώ, όταν τελειώνει, ο Ναμπούκο μετανιώνει και υπάρχει ένα είδος happy end. Οταν αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε την όπερα στην εποχή μας, για μας ήταν ξεκάθαρο πως θα έχουμε τους Εβραίους αλλά όχι Ναζί, μόνο Βαβυλώνιους. Είναι μια διαφορετική ιστορία. Η πρόθεσή μας είναι όλοι να μπορέσουν να αναλογιστούν αυτήν την απαίσια στιγμή της Ιστορίας, μία από τις χειρότερες του κόσμου. Ολα όσα συμβαίνουν επί σκηνής είναι ακριβώς όπως τα αναφέρει το λιμπρέτο. Δεν υπάρχει κάποια διαφορετική ιδέα. Μόνο το σκηνικό είναι διαφορετικό και η εποχή. Τα κοστούμια για τους Εβραίους είναι όπως εκείνα των ανθρώπων του 19ου αιώνα. Τα κοστούμια των Βαβυλωνίων είναι μια καινούργια πρόταση, κάτι που θυμίζει τους Ναζί αλλά ταυτόχρονα εντελώς διαφορετικά. Θέλω να είναι ξεκάθαρο για όλους ότι δεν είναι Ναζί. Ο Χίτλερ είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό μας Ναμπούκο. Στην πραγματική ιστορία, δεν μετανιώνει, ούτε γίνεται Εβραίος. Αν ανεβάζαμε μια ιστορία σαν κι αυτήν θα ήταν ένα πολύ σοβαρό λάθος να τον βάζουμε να αντιδρά έτσι. Είμαστε πολύ πιστοί στο λιμπρέτο. Τίποτα δεν αλλάζει παρά μόνο η εποχή».
Η μουσική του Βέρντι είναι η μουσική που έχει τη δύναμη να εξεγείρει τα πλήθη (το χορωδιακό μέρος «Va pensiero» χρησιμοποιήθηκε εξαρχής για να εκφράσει τα αντιαυστριακά αισθήματα των Ιταλών) και να παντρέψει το παλιό με το νέο. Ολα όσα συμβαίνουν επί σκηνής είναι πολύ στενά δεμένα μ’ αυτήν. «Λέω πολλές φορές στους τραγουδιστές πως ο Βέρντι έγραψε αυτή τη μουσική για να έχει πολλή δράση. Δεν είναι χορογραφία. Οι κινήσεις των ερμηνευτών γεννούν τη μουσική. Αν ένας συνθέτης γράψει σήμερα μια όπερα και την τοποθετήσει στο παρελθόν με μουσική σύγχρονη, μοιάζει για όλους φυσιολογικό. Η μουσική του Βέρντι γίνεται μοντέρνα αν της συμπεριφερθείς σαν να ήταν μοντέρνα», καταλήγει ο Μουσκάτο.
