Με πρόφαση τη βία που ασκήθηκε στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη.
«Είμαι ό,τι έχω». Επομένως, «όταν πάψω να έχω, παύω να είμαι». Δηλαδή «η οντότητά μου είναι η περιουσία μου. Κυρίως οι ευδιάκριτες μαρτυρίες για την περιουσιακή μου ταυτότητα». Τα σπίτια, τα αμάξια, τα «φιρμάτα» ρούχα. Αυτή η ηγεμονική θεώρηση, με έξαρση τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, έθεσε τους όρους της μετάπλασης: «αφού έχω κοινωνική οντότητα μόνο μέσω της οικονομικής μου αξίας, όταν πτωχεύω, χάνω την ταυτότητά μου». Η πτώχευση είναι κυρίως καταστροφή της ταυτότητας. «Τι είμαι, πόσο αξίζω όταν χρεοκοπώ;». Πολύ περισσότερο όταν οι περιουσιακές μαρτυρίες σιγά σιγά μεταστρέφονται από μαρτυρίες κοινωνικής ισχύος σε μαρτυρίες ενοχοποιητικές. Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι η πολυετής φοροελεγκτική καταφυγή στα τεκμήρια πλούτου οφείλεται στην αδυναμία σύλληψης του εισοδήματος, δηλαδή του όντως πλούτου.
Η μαζική μετακίνηση στη σκοτεινή και αχανή ζώνη βίας είναι πολυετής και πολυσύνθετη. Σε κάποιο βαθμό πρέπει να σχετίζεται με την αποδόμηση του «είμαι ό,τι έχω», αλλά και με το ανεξήγητο και αδιανόητο: «Πώς είναι δυνατόν να καταρρεύσω; Γιατί δεν με προειδοποίησε κανείς; Μου έλεγαν δανείσου και μετά με οδήγησαν στο να μην μπορώ να επιστρέψω το δάνειο. Από αποταμιευτή με έκαναν οφειλέτη. Με αποπροσανατόλισαν ύπουλα, με δόλο (αυτοί οι άλλοι, οι πολιτικοί, οι Ευρωπαίοι, οι τραπεζίτες, οι διορισμένοι, οι δικοί τους). Για να μου πάρουν το σπίτι, για να με ξεφτιλίσουν. Τώρα, εκτός από την περιουσία και τον σεβασμό, μου παίρνουν και την πατρίδα».
Στην έννοια πατρίδα στριμώχνουν όλες τις μεταφυσικές και πραγματολογικές αποθέσεις τους. Ούτως ή άλλως, η πατρίδα συστήνεται από προτάγματα και παραλαβές, αλλά αν οι αποθέσεις, αυτά που συνέλεξε, αποταμίευσε και συμπέρανε ο πολίτης, είναι κυρίως οι διαψεύσεις, κυρίως οι ματαιώσεις, και ψάχνει τη λυτρωτική αντιδιαστολή (να υπερβεί μεμιάς την αιχμαλωσία στην κινούμενη άμμο), τότε εκρήγνυται σ’ αυτό το μυώδες μίσος.
Πολλοί, για την επίθεση στον Μπουτάρη, ενοχοποιούν τη χαώδη διαδικτυακή βία που είναι ατιμώρητη και ανέλεγκτη. Σίγουρα έχει μερίδιο. Αλλοι ελπίζουν ότι απέναντι στον κανίβαλο θα ορθωθεί το ανάστημα του ήπιου και εχέφρονος πολίτη. Μα ο ήπιος είναι έτσι γιατί επεξεργάζεται, η ηπιότητα προκύπτει από τη σκέψη που οργανώνεται με διαφορετικούς αξιωματικούς όρους. Ο ήπιος δεν είναι ήπιος από μαλακότητα, αλλά από συλλογιστική συνθετότητα. Του είναι αδύνατο να ορμήσει, να «τσαμπουκαλευτεί» με τη λογιοσύνη του. Να αντιπαρατεθεί μέσα στον διαδικτυακό βρασμό.
Η αδυναμία σύνθεσης ενός νέου νομιμοποιητικού πολιτιστικού πεδίου, όπου ο πολίτης θα μπορεί να νοήσει τον εαυτό του ως αυτάρκη (και όχι πλούσιο ή φτωχό), είναι ένα βαθύτατο έλλειμμα, συμμετρικό τόσο με τον πλαστό πλουτισμό και τη συμβολική του όσο και με τον αβαθή τόπο της καθημερινής πολιτικής διελκυστίνδας και των επιπόλαιων πολιτικών ενοχοποιήσεων.
Ο Σώρρας ήταν το πρόδρομο φαινόμενο. Ο «μετακοινοβουλευτισμός» και η «μεταδημοκρατία» απλώνουν την πίσσα τους.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Νομού Σάμου και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής
Τελευταία Νέα