Εκλεισε ένας χρόνος από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ενός παθιασμένου πολιτικού που διεκδίκησε ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος, στηριγμένο όσο το δυνατόν στις δικές του δυνάμεις. Ενα κράτος με ισχυρούς θεσμούς και πολιτικό προσωπικό που, εκτός από το να συγκρούεται, θα μπορεί και να συνεννοείται, να πορεύεται με συναινέσεις.

Τις συναινέσεις αυτές είχε διεκδικήσει, «το Μητσοτάκ» (όπως τον τραγούδαγε ο Σαββόπουλος), συνεργαζόμενος με την Αριστερά σε δύο κυβερνήσεις, το 1989, σε έναν έξοχο συμβολισμό εθνικής συμφιλίωσης, ώσπου στις 8 Απριλίου 1990, επικεφαλής της ΝΔ, να λάβει 3.088.137 ψήφους, ποσοστό 46,89% και να εξασφαλίσει μια επισφαλή, όπως αποδείχθηκε αργότερα, πλειοψηφία.

Ωστόσο, στην αρχή της κυβερνητικής πορείας του, βρήκε μπροστά του τον κακό δαίμονα της Μεταπολίτευσης: την τρομοκρατία. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη σκότωσαν τον γαμπρό του, Παύλο Μπακογιάννη. Ο στόχος τους ήταν προφανής. Δεν αρκούσε στους δολοφόνους η αποσταθεροποίηση. Διεκδίκησαν την επιστροφή στο κλίμα του εμφυλίου πολέμου. Επιδίωκαν να αλλάξουν το συναινετικό κλίμα, ήθελαν μια Αριστερά μονίμως εξεγερμένη και ανατρεπτική. Και προσπάθησαν να υποδαυλίσουν τις ορμές της.

Ο Μητσοτάκης, πιστός στους θεσμούς και στην ιδέα της εθνικής συμφιλίωσης, αρνήθηκε τον ρεβανσισμό. Την επομένη, στη Βουλή, είπε μεταξύ άλλων:

«Πρέπει αυτή την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας να σταθούμε όλοι μας όρθιοι. Να προστατεύσομε τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Σε ό,τι με αφορά, εγώ μια ευχή έχω να εκφράσω. Να ‘ναι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο αίμα που χύνεται άδικα σ’ αυτόν τον τόπο».

Ο Μητσοτάκης εννοούσε την εθνική συμφιλίωση. Την εννοούσαν και οι ηγέτες της Αριστεράς, ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος. Η χώρα τότε απέφυγε την περιπέτεια ενός νέου διχασμού.

Το φάντασμα του διχασμού επέστρεψε μόνο επί διακυβερνήσεως Τσίπρα. Το καλοκαίρι του 2015, στη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα της κίνησης «Μένουμε Ευρώπη», προσήλθε και ο 97 χρόνων Κωνσταντίνος Μητσοτάκης –ατρόμητος, και ενώ οι Ρουβίκωνες, λίγα μέτρα μακριά του, προσπάθησαν να δημιουργήσουν βίαια επεισόδια στην καρδιά της συγκέντρωσης. Ο γηραιός ηγέτης ήταν εκεί, απτόητος, για να συμβολίσει τη σταθερότητα, τη δημοκρατία και τη θεσμική εξασφάλιση που παρέχει στη χώρα η θεσμική ομπρέλα της Ευρώπης.

Η Ελλάδα τού οφείλει πολλά.

Τελευταία Νέα