Φέτος μπαίνω στην έκτη χρονιά που η κρίση των σαράντα, τα έξτρα κιλά, η εξάρτηση από μηχανήματα που καίνε υδρογονάνθρακες με έστειλαν κυριολεκτικά στο βουνό. Σαν τη δίαιτα που αρχίζει από τη Δευτέρα σε συνδυασμό με το «και αύριο μέρα είναι», ενώ έμενα σε ένα υπέροχο νησί με τα παρελκόμενά του, θάλασσα, λόφο με αρωματικά φυτά και μηδενική κίνηση, ζούσα όπως και οποιοσδήποτε αγχωμένος κάτοικος μεγάλης πόλης. Ελεγα «θα ξεκινήσω να αθλούμαι» και έμενα στη μακέτα. Με τη μηχανή ή το αυτοκίνητο για κάθε μετακίνηση, φαγητό μέχρι σκασμού, ποτό μέχρι αναισθησίας και πολυθρόνα με προσωπικό πυγοβαθούλωμα που όλο και μεγάλωνε, το «θα ξεκινήσω» δεν έπαιρνε μπρος όσο και να μιζάριζα. Ενα πρωινό λοιπόν βρίσκω έναν φίλο που είχαμε τα ίδια χάλια και του λέω «το μεσημέρι μετά τη δουλειά θα περάσω να σε πάρω να πάμε περπάτημα». «Με τα πόδια;» μου λέει ο αστειάτορας -και εστιάτορας- φίλος μου. «Σε απειλώ», του λέω, «να είσαι έτοιμος στις τρεις».

Ανεβήκαμε στον λόφο πάνω από το σπίτι του, πέντε χιλιόμετρα, τέσσερις στάσεις και τρία μπουκάλια νερό μακριά. Δεν υπήρξα περισσότερο χαρούμενος στη ζωή μου από όσο όταν τελείωσε το μαρτύριο κάτω από το καυτό ντους που έκανα μετά. Το ραντεβού της επόμενης μέρας για τις τρεις με τους δυο μας στέφθηκε από επιτυχία. Εγώ πήγα δύο και μισή και αυτός έφερε και έναν ακόμα φίλο. Ιδια διαδρομή, πόνος, ιδρώτας και χαλαρωτικό ντους. «Δεν βάζουμε ρόδες;» μου λέει. «Υπεκφεύγεις» του λέω. «Ποδήλατο βουνού» μου λέει. «Κυλάμε» του απαντάω. Περισσότερα χιλιόμετρα, ο ίδιος πόνος και η ίδια ανακούφιση μετά το χαλαρωτικό καυτό ντους. Δεν πήρε πολύ για να καταλάβω ότι το «δώσε πόνο!» που λέμε μεταξύ μας είναι φράση κυριολεκτική. Επειτα από όχι πολύ καιρό έπεσα σε μια διαφήμιση για έναν αγώνα τριάθλου που θα γινόταν στο νησί. «Λες το κορμί να πονάει και μετά το κολύμπι;» αναρωτήθηκα. Για πρώτη φορά ύστερα από τουλάχιστον 15 έτη απουσίας από τις πισίνες έπεσα και κολύμπησα σερί το απίστευτο μήκος των 50 μέτρων. Χα! Εντάξει, ήμουν έτοιμος. Nα πεθάνω. Με… γενετικό πρόβλημα να έχω άγνοια κινδύνου και περισσό θράσος, δήλωσα συμμετοχή. Θα με ρωτήσεις, γιατί; Και εγώ (αν έχω φάει) θα σου απαντήσω: Οι αγώνες περιέχουν την αγωνία της νίκης, όμως γίνονται απόλαυση όταν αφαιρέσεις τον ανταγωνισμό από την εξίσωση. Οι αγώνες είναι για όλους μια ευκαιρία:

– Για να κάνουν μια προπόνηση σε νέο τερέν.

– Για να κάνουν μια προπόνηση με νέους φίλους (αν μπορείς, κάνε κι αλλιώς με τον ενοχλητικό μακρυμάλλη που τρέχει μαζί σου τα τελευταία τρία χιλιόμετρα).

– Για να γίνουν ένα με το πολύχρωμο πλήθος που τους φτιάχνει τη διάθεση.

– Για τη χαρά να βλέπεις (εσύ και οι φίλοι σου) το αποτέλεσμα του κόπου σου στο Web.

– Επειδή οι φωτογραφίες είναι πάντα σούπερ εξαιρετικές! Πού θα βρεις ξανά επαγγελματία φωτογράφο να σε φωτογραφίσει ιδρωμένο στο τέλος της ανηφόρας;

– Γιατί οι διαδρομές είναι οι πιο όμορφες της περιοχής.

– Επειδή στο τέλος σε περιμένει μετάλλιο για να θυμάσαι, φαγητό και ποτό για να συνέλθεις και μασέρ για να σε χαλαρώσει.

– Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς και να μην ξαναβρείς τον δρόμο.

Ο Σταύρος Λαγός είναι 45 ετών, καθηγητής Πληροφορικής. Ζούσε στις Σπέτσες, ενώ πριν λίγους μήνες μετακόμισε στην Κρήτη. Για όσο τον αντέξουν οι Κρητικοί