Οι περισσότεροι πιστεύουμε πως οι μυϊκές κράμπες οφείλονται στην αφυδάτωση και την απώλεια ηλεκτρολυτών. Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι αν είμαστε σχολαστικοί στη λήψη υγρών και ηλεκτρολυτών δεν θα αντιμετωπίσουμε σχετικό πρόβλημα. Κι όμως, οι παραπάνω αιτίες είναι οι λιγότερο πιθανές, βάσει όσων έχουν δείξει οι μέχρι τώρα έρευνες. Η υπερπροπόνηση και η κόπωση ευθύνονται σε μεγαλύτερο βαθμό για τις κράμπες που μπορεί να προκύψουν. Γεγονός είναι ότι η έρευνα γύρω από αυτές δεν είναι κάτι εύκολο, καθώς δεν υπάρχει εργαστηριακά η δυνατότητα να τις προκαλέσουμε ή να τις προβλέψουμε. Πριν από μερικά χρόνια, ο δρ Τίμοθι Νόουκς από το Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν στη Νότια Αφρική μελέτησε τα επίπεδα ηλεκτρολυτών σε 43 υπερμαραθωνοδρόμους. Οι αιματολογικές εξετάσεις που έγιναν μετά τον αγώνα δεν έδειξαν διαφορές στα επίπεδα νατρίου και μαγνησίου μεταξύ των δρομέων που είχαν περιπτώσεις κραμπών και αυτών που δεν αντιμετώπισαν παρόμοιο πρόβλημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αφυδάτωση δεν παίζει κάποιον ρόλο στην πρόκληση κραμπών, είναι όμως πιθανότερη η νευρομυϊκή κόπωση ως κύρια αιτία. Οι περισσότεροι δρομείς παθαίνουν κράμπες κατά τη διάρκεια μεγάλων προπονήσεων ή αγώνων και πιο συγκεκριμένα στα τελευταία χιλιόμετρα, κάτι που φαίνεται ότι επιβεβαιώνει τη θεωρία αυτή. Οι ειδικοί συστήνουν κάποιους τρόπους πρόληψης· η σωστή και επαρκής προπόνηση είναι ένας από αυτούς. Αν οι μύες έχουν συνηθίσει σε πολύωρα και μεγάλα τρεξίματα, οι πιθανότητες να εμφανιστούν κράμπες μειώνονται.
Επίσης, πρέπει το μυοσκελετικό σύστημα, πέρα από τα πολλά χιλιόμετρα, να ασκηθεί και στον επιδιωκόμενο ρυθμό. Αν προπονείστε σε αργούς ρυθμούς και δοκιμάσετε πρώτη φορά να τρέξετε στον ρυθμό Μαραθωνίου την ημέρα του αγώνα, είναι αρκετά πιθανό οι μύες σας να κουραστούν νωρίτερα και περισσότερο. Επιπλέον, οι πλειομετρικές ασκήσεις βοηθούν ιδιαίτερα, καθώς «εκπαιδεύουν» και τους νευρικούς υποδοχείς.
Με τη συνεργασία του www.gorun.gr
