Ο κόσμος καίγεται και ο Καμμένος πάει ταξιδάκια αναψυχής –κι ύστερα γράφει μεταμοντέρνα ποίηση στο Τwitter. Αν ο ανθρωπος αυτός δεν ήταν επικεφαλής του υπουργείου Αμυνας της γαλάζιας μας χώρας, με τους εξυπνότερους ψηφοφόρους του κόσμου, ουδείς θα ασχολούνταν με τις γραφικότητές του. Ομως τα όσα διαπράττει ο Καμμένος δεν τα διαπράττει ένας ιδιώτης για να ξεχαρμανιάζει, αλλά πρόσωπο που τυγχάνει να επαγγέλλεται τον πολιτικό (ασφαλώς, ωθηθείς από μια προβεμπεριανή αντίληψη της έννοιας του επαγγελματία της πολιτικής, από την οποία απουσιάζουν απολύτως η έννοια της ηθικής ή η έννοια της ευθύνης –ψιλά γράμματα, βεβαιότατα, για κάποιον ο οποίος αντιμετωπίζει την πολιτική ως ευκαιρία άσκησης εξουσίας, επίδειξης και εκδήλωσης του αμοραλισμού του). Κι αυτό δεν μπορεί να είναι χωρίς συνέπειες.

Ακούω κατά καιρούς τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του να σηκώνουν τον κόσμο στο πόδι επειδή θεωρούν ότι η ΝΔ έχει κάνει δεξιά στροφή. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν άφηναν, και συνεχίζουν να μην αφήνουν, σε χλωρό κλαρί όσους ασκούν κριτική σε γυναίκες γύρω από την κυβέρνηση: αν επικρίνεις την ανικανότητα και την υποκρισία της Ρένας Δούρου, την προκλητική επιθετικότητα της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, την αφωνία της Νοτοπούλου, θεωρείσαι υποχρεωτικά σεξιστής. Συγκυβερνούν όμως μια χαρά με τον Καμμένο, ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να αφήνει χυδαίους ομοφοβικούς υπαινιγμούς για πολιτικούς αντιπάλους του από χώρους απ’ όπου οι συριζαίοι ζητιανεύουν ψηφαλάκια για τα νομοσχέδιά τους. Και όχι μόνο συγκυβερνούν μαζί του, αλλά συχνά τον χειροκροτούν στη Βουλή.

Σε ένα Κοινοβούλιο, ή και σε μια κυβέρνηση, συμβαίνει συχνά να φτάνουν πολιτικοι χωρίς κύρος, άσχετοι, φοβικοί, θρασείς, προσβλητικοί. Το αδιανόητο είναι ότι αριστεροί ηθικολόγοι ανέχονται, ως συγκυβερνήτη, ένα πρόσωπο το οποίο εκτός από ψέματα, ύβρεις, ψευδείς κατηγορίες, «συμβολικές» παροτρύνσεις για βία κατά αντιπάλων του («λιντσάρετε τον Πάχτα»), ψεκασμένες επιλογές (ανάθεση από το υπουργείο του σε αυτόκλητο εφευρέτη να επινοήσει το «υγρόν πυρ», φτηνό καύσιμο απο νερό για το στράτευμα), χυδαιότητα, ομοφοβία, περιφρόνηση της διάκρισης των εξουσιών, βρίσκεται και ως εθνικόφρων ακροδεξιός απέναντι σε κορυφαίες κυβερνητικές επιλογές (όπως το Μακεδονικό).

Οσοι ανέχονται τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, ως γρανάζια μιας χυδαίας εξουσιαστικής μηχανής, είναι συνυπεύθυνοι της έκπτωσης της πολιτικής. Η ανοχή και η συμπόρευση με αυτό το πρόσωπο απογυμνώνει απολύτως την ηθική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Για τώρα και για πάντα.

Τελευταία Νέα