Σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, όσο μεγάλο αστέρι και να είσαι δεν μπορείς να παίξεις πρωταγωνιστικό ρόλο όταν τραυματίζεσαι και αποχωρείς. Ολοι ασχοληθήκαμε με τα δάκρυα του Σαλάχ όταν αντιλήφθηκε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει, αλλά το παιχνίδι συνεχίστηκε και ως γνωστόν την Ιστορία τη γράφουν αυτοί που παίζουν. Και στους τραυματισμούς βέβαια (αν και κάπως μακάβριο μέσο σύγκρισης) η διαφορά της αξίας μεταξύ δύο παικτών φαίνεται. Για παράδειγμα, όταν αποχώρησε ο Καρβαχάλ κανείς δεν ασχολήθηκε με τα δικά του δάκρυα. Και ας τον χειροκρότησαν οι φίλαθλοι της Λίβερπουλ.

Πάντως, ακόμα και μεταξύ αυτών που έμειναν στο παιχνίδι τα φώτα έπεσαν σε δύο αντιήρωες. Ούτε στον Ρονάλντο που έφαγε τα συκώτια του να σκοράρει, ούτε στην γκολάρα του Μπέιλ, ούτε στον παλίκαρο Μανέ που πάλευε μόνος του μπροστά. Ολοι είχαμε κάτι να πούμε για τον Κάριους που δέχτηκε δύο γελοία γκολ και στον Σέρχιο Ράμος που έβγαλε νοκάουτ τον Σαλάχ χωρίς καν να δεχτεί κάρτα. Και η δολιότητα, κάποιες φορές θέλει τεράστια ικανότητα, δεν είναι εύκολη.

Ο αντιήρωας Κάριους, λοιπόν. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον έστησαν στον τοίχο για τα κραυγαλέα λάθη του, που στοίχισαν δύο γκολ στη Λίβερπουλ. Βέβαια η Λίβερπουλ έφτασε στον τελικό με τον ίδιο τερματοφύλακα κάτω από τα δοκάρια. Στη φάση των ομίλων ο Κάριους δέχτηκε 6 γκολ. Οσα και ο συμπατριώτης του Σβεν Ούλριχ της Μπάγερν και λιγότερα από όσα δέχτηκαν οι Κασίγιας (Πόρτο), Τερ Στέγκεν (Τσέλσι), Ρέινα (Νάπολι) και ο αντίπαλός του στον τελικό με τη Ρεάλ, Κέιλορ Νάβας. Ασφαλώς, τα δύο από τα τρία γκολ της Ρεάλ στον τελικό ουσιαστικά τα δημιούργησε ο ίδιος, όμως αυτό δεν ακυρώνει τη συνολική του παρουσία, ούτε το γεγονός ότι η Λίβερπουλ τερμάτισε τέταρτη στην Πρέμιερ Λιγκ με το τέταρτο καλύτερο παθητικό γκολ εξασφαλίζοντας και την παρουσία της στους ομίλους του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Από την άλλη βέβαια, οι εξαιρετικές επιδόσεις της φετινής Λίβερπουλ δεν αναιρούν το γεγονός ότι ο Κάριους παραμένει ένας μέτριος τερματοφύλακας, που στην κακή του μέρα είναι καρμανιόλα.

Αυτά που έκανε ο Σέρχιο Ράμος πάλι δεν αποτελούν έκπληξη. Κάθε ομάδα έχει ή πρέπει να έχει έναν Σέρχιο Ράμος. Αυτόν που θα ρίξει μπουνιές στα κρυφά, που θα πει “δύο λογάκια” στον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου ή που θα κάνει καραγκιοζιλίκια για να εκβιάσει την εύνοια του διαιτητή. Ο αρχηγός της Ρεάλ τα έκανε όλα όταν χρειάστηκε και στον τελικό. Και στο τέλος δεν είχε κανένα πρόβλημα να πανηγυρίσει την κατάκτηση του τροπαίου χωρίς τύψεις για το ότι έστειλε εσκεμμένα τον Σαλάχ στο νοσοκομείο. Ετσι έχει μάθει, αυτή είναι απλώς η δουλειά του, αυτή είναι η πραγματικότητά του. Δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπεται. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης διαθέτει ακριβώς την ίδια έκδοση παίκτη και στο μπάσκετ. Λέγεται Ρούντι Φερνάντεθ, και τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι ο Σέρχιο Ράμος με μποτάκια. Ασφαλώς, δεν είναι εύκολο να παίξει ο οποιοσδήποτε τον ρόλο τους. Πρόκειται για παικταράδες σε όλα τα επίπεδα, που απλώς έχουν εξελίξει τις ικανότητές τους στον «ανορθόδοξο πόλεμο». Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως και η Λίβερπουλ, όταν διέθετε τέτοιους παίκτες, κατέκτησε τρόπαια. Για αυτούς τους παίκτες επιτρέπεται να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας αλλά και επιβάλλεται να αποδεχόμαστε την ύπαρξή τους. Δεν υπάρχει λόγος να το κρίνουμε. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Είναι αυτό που είναι.