Ενας απολογισμός της εβδομάδας μπορεί να γίνει μέσα από την καταμέτρηση των νικητών και των ηττημένων. Στην Ιταλία, οι νικητές είναι παραδόξως δύο αντίπαλοι. Ο πρόεδρος Ματαρέλα, επειδή μπόρεσε να μπλοκάρει την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από έναν άνθρωπο που έχει υποστηρίξει ότι «πρέπει να κρατήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε μυστικό το Italexit από άλλες κυβερνήσεις, διεθνείς θεσμούς και, φυσικά, τους πολίτες, ώστε να αποφύγουμε τον τραπεζικό πανικό και την κερδοσκοπία των αγορών». Και ο επικεφαλής της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, που αναλαμβάνει υπουργός Εσωτερικών έχοντας υποσχεθεί ότι θα απελάσει 500.000 πρόσφυγες την επόμενη πενταετία. Στους χαμένους, πάλι, συγκαταλέγονται ο Ματέο Ρέντσι, που ανυπομονούσε να επιστρέψει για να σώσει ξανά την Ιταλία, και οι Βρυξέλλες, που θα έχουν πλέον απέναντί τους μια λαϊκιστική και αντιευρωπαϊκή κυβέρνηση.
Στην Ισπανία, μεγάλος νικητής είναι ο ηγέτης των Σοσιαλιστών Πέδρο Σάντσεθ, που έπαιξε, κέρδισε, και αναλαμβάνει από το πουθενά την πρωθυπουργία. Μεγάλος χαμένος είναι ο Μαριάνο Ραχόι, που έπνιγε την Πέμπτη το απόγευμα επί ένα οκτάωρο (!) σε ένα εστιατόριο την πίκρα του για τον τρόπο που εκδιώχθηκε από την εξουσία. Με την κακοτυχία του μπορεί επίσης να τα βάζει και ο ηγέτης του πρώτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις, ο Αλμπερτ Ριβέρα των Ciudadanos, που την κρίσιμη στιγμή δείλιασε και έχασε την ευκαιρία.
Κι έτσι ο πανικός αναβλήθηκε. Κάποιες ακρότητες, όπως η παραπομπή του ιταλού προέδρου για εσχάτη προδοσία, δεν προχώρησαν. Το «σύστημα» που τόσο πολλοί αρέσκονται να καταγγέλλουν λειτούργησε σωστά. Στην Ιταλία έγινε σεβαστή η βούληση των ψηφοφόρων, όχι όμως και η ιταμή πρόκληση του Σαλβίνι. Στην Ισπανία, ανετράπη με κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένας πολιτικός που έκανε τα στραβά μάτια μπροστά στο πάρτι διαφθοράς που γινόταν στο κόμμα του και κόντεψε να διαλύσει τη χώρα του με την πολιτική του στο Καταλανικό. Ακόμη και ο επίτροπος Ετινγκερ δικαιώθηκε: η αντίδραση των αγορών τρόμαξε τους ακραίους και τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.
Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη. Ο σχηματισμός νέων κυβερνήσεων στις δύο χώρες του ευρωπαϊκού Νότου δεν οδηγεί αυτομάτως στην επιστροφή της σταθερότητας. Η Ιταλία χρειάζεται ωριμότητα και η Ισπανία ανανέωση της λαϊκής εντολής. Ομως η πολιτική ανωμαλία απετράπη. Δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα, όπου η ίδια η κυβέρνησή της είναι προϊόν μιας τέτοιας ανωμαλίας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε αυτή την εβδομάδα ότι η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ δεν κινδυνεύει από την ψηφοφορία για το Μακεδονικό καθώς στηρίζεται σε δύο άξονες: την επιτυχή έξοδο από τα Μνημόνια και τη μάχη κατά της διαφθοράς. Ομως το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτή η ψηφοφορία, όπου μπορεί να γίνουν και πάλι ελιγμοί, υπεκφυγές και κωλοτούμπες. Είναι η όλη συνεργασία τους, τριάμισι χρόνια τώρα. Είναι η απόλυτη κάλυψη της χυδαιότητας και της προκλητικότητας του αρχηγού των ΑΝΕΛ όχι μόνο από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και τον Πρωθυπουργό, αλλά από τους υπουργούς, τους βουλευτές, από όλους τέλος πάντων εκείνους που ισχυρίζονται ότι κυβερνούν στο όνομα της έρμης της Αριστεράς.
Το στίγμα είναι ανεξίτηλο.
