O ιστορικός του μέλλοντος που θα θελήσει να καταλάβει τι γινόταν στην Ελλάδα της κρίσης, σε πολιτικό, ιδεολογικό, επικοινωνιακό επίπεδο, είναι σίγουρο –εάν δεν λειτουργεί υπό καθεστώς ολοκληρωτικό, ενδεχόμενο που δεν πρέπει να αποκλείσουμε –ότι θα ανατρέξει στα tweets του Πάνου Καμμένου. Εκεί θα μπορέσει να καταλάβει πολλά για το πώς η ψηφιακή επανάσταση στην Ελλάδα επέφερε μια κοσμογονία στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας. Πώς έδωσε τη δυνατότητα όχι μόνο στους πολίτες, αλλά πολύ περισσότερο σε θεσμικά πρόσωπα, πρόσωπα με σημαντική εξουσία (και μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση στρατιωτική αρμοδιότητα), να γίνονται οι ίδιοι μέσα αδιαμεσολάβητης πληροφόρησης και ψυχαγωγίας, πηγές «αντισυστημικής» επικοινωνίας.
Εκεί ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να μελετήσει πώς ο πολιτικός λόγος στην περίοδο της κρίσης μετήλθε όχι απλά της εθνικολαϊκιστικής ρητορικής μεταξύ κατατρεγμένου λαού και διεφθαρμένης ελίτ, μεταξύ πατριωτών και δωσίλογων, αλλά και έχασε κάθε αίσθηση πολιτικής ευγένειας, υιοθετώντας λεξιλόγιο με διαρκείς σεξουαλικούς υπαινιγμούς για πολιτικούς αντιπάλους. Εφόσον άλλωστε δεν ενεργοποιηθεί το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη, εκεί στα tweets του κ. Καμμένου θα μπορέσουν να ανευρεθούν δίπλα σε γραβάτες με γεννητικά όργανα, δίπλα σε φράσεις για εραστές και φερετζέδες, δίπλα σε queer παραλλαγές της αφίσας του Top Gun και λόγια που φλερτάρουν διαρκώς με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και θεωρίες συνωμοσίας. Ισως άλλωστε ο ιστορικός του μέλλοντος έτσι να καταλάβει ποιος υπήρξε το πρότυπο του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στη χρήση των social media ως εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας. Ισως έτσι κατανοηθεί η πολιτική συνέπεια της κατάρρευσης της διάκρισης μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας, ενώ με τη συνεισφορά κάποιου γλωσσολόγου θα μπορούσε να ερευνηθεί ακόμη καλύτερα η σημασία του «αμένσιοτου», αυτού που στη διαδικτυακή αργκό σημαίνει το καυστικό ή προσβλητικό σχόλιο έναντι κάποιου χωρίς την κατονομασία του. Μια παραλλαγή, δηλαδή, των υβριστικών σχολίων που στο παρελθόν στον δημόσιο χώρο περιορίζονταν κυρίως στην ποδοσφαιρική κερκίδα και εκτοξεύονταν κατά αντιπάλων και διαιτητών (π.χ. «ξένες παντόφλες να βρεις κάτω από κρεβάτι σου» κ.ά.) την οποία τώρα καλλιεργεί η ίδια η κρατική εξουσία.
Τέλος, για τον ιστορικό του μέλλοντος, τα tweets του ΥΠΕΘΑ θα είναι πολύ χρήσιμα για να κατανοήσει πώς στο φαντασιακό ορισμένων η σοσιαλδημοκρατική στροφή του κυβερνώντος αριστερού κόμματος ταυτίζεται με την εγκατάλειψη του ιδεολογικού αδελφού του. Το πώς δηλαδή η εγχώρια Αριστερά επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα είχε μπερδέψει τον Καρλ Μαρξ με τους αδελφούς Μαρξ αλλά τώρα –ή τέλος πάντων σύντομα με αφορμή το Μακεδονικό ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων –καταλαβαίνει τη διαφορά και «σοβαρεύεται»…
Ο Βασίλης Βαμβακάς είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο Τμήμα ΜΜΕ του ΑΠΘ
