Δεν είναι η πρώτη φορά, και φοβάμαι πως θα ανατρέξω πολλάκις στο μέλλον στη φράση αυτή του Εγγονόπουλου: «Μένω εμβρόντητος μπρος την ευρυμάθεια αυτής της κόρης»: έτσι προχθές, βράδυ πνιγηρό, λάμνοντας από κανάλι σε κανάλι ψάρεψα ο δυστυχής ένα θαλάσσιο τέρας, να σπαρταράει στο αγκίστρι μου προκαλώντας φόβον και δέος.
Ητο λοιπόν μια ευρυμαθής κόρη μένεα πνέουσα προς πάντες και τα πάντα με ανάκατα τα υγρά μαλλιά (κοινώς λούτσα), η οποία με γνώση των συνεπειών του λόγου της εκτόξευσε στον αέρα (τον τηλεοπτικό πάντα) το εξής:
«Περνάει ακόμα στον υδροφόρο ορίζοντα η νατοϊκή αντίληψη για τη βόμβα γραφίτη». Οι παρουσιαστές έμειναν ενεοί. Λαϊκιστί «παγωτό».
Ενας μάλιστα πιάστηκε από το τραπέζι και με τα δυο του χέρια, ίσως φοβήθηκε σεισμό ή καμιά άλλη θεομηνία. Η κυρία βλέπουσα το εμβρόντητο του βλέμματός των, έκανε μια ακατονόμαστη παύση και ψέλλισε ψιλοέντρομη κι αυτή φαντάζομαι με τα ίδια της τα λόγια, ένα ξεκούδουνο,
«Μολύνει».
Ποιος μολύνει; Ποια βόμβα; Ποιος ο υδροφόρος ορίζοντας; Αν και πότε θα σκάσει ο γραφίτης; Αγνωστον. Πάντως περνάει ακόμα αυτή η νατοϊκή αντίληψη, λέει.
Κι όποιος έμεινε ζωντανός, κατάλαβε την τύφλα του.
Πολλοί στο καθιστικό είχαν δείγματα πανικού και δύσπνοια βαριάς μορφής, αλλά εγώ είχα πάρει αντίδοτο γερό και ιατρικά πιστοποιημένο.
Είχα παρακολουθήσει την παράσταση «Μαθήματα πολέμου» του Δημήτρη Λιγνάδη, και αισθανόμουνα, για λίγες μέρες έστω, άτρωτος.
Μια παράσταση εξαιρετική. Εξαίσια. Σπουδαία. Σπάνια. Ακριβή.
Μια δραματοποιημένη απόδοση της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη. Μια συρραφή ιστορικών γεγονότων ανθολογημένων από τα πέντε πρώτα βιβλία της «Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου».
Δεν μου είναι εύκολο να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη σπάνια θεατρική εμπειρία, θα παραθέσω μόνο λίγα αποσπάσματα από τον επίλογο του Θουκυδίδη μετά το τέλος του εμφυλίου στην Κέρκυρα στη μετάφραση του Γιάννη Λιγνάδη.
«Και διέστρεφαν
τις καθιερωμένες σημασίες των λέξεων,
ώστε να ταιριάζουν με τις πράξεις τους.
Ετσι η αλόγιστη τόλμη έγινε…
Συντροφική ανδρεία.
Η προνοητική εγκράτεια…
Εύσχημη δειλία.
Η σωφροσύνη…
Πρόσχημα ανανδρίας.
Η διεξοδική περίσκεψη και πρόληψη…
Αδυναμία δράσης.
Η παράφορη ορμή…
Ενδειξη ανδρισμού.
Ο εμπαθής με τον εμπρηστικό λόγο…
Πάντα αξιόπιστος.
Ο νηφάλιος που εξέφραζε κάποια αντίρρηση…
Υποπτος.
…
Ο προνοητικός και αμέτοχος στις ραδιουργίες…
Υπονομευτής της παράταξης
και φοβιτσιάρης.
Οποιος πρόλαβε να κάνει πρώτος το κακό…
Αξιος.
Ακόμα κι ο συγγενικός δεσμός αλλοτριώθηκε…».
Αυτά ο Θουκυδίδης το 425 & 427 π.Χ.
«Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα» ψιθύρισα τα λόγια του μεγάλου Αλεξανδρινού κι έκλεισα διά παντός το μέσον ενημέρωσης.
Τελευταία Νέα