Για να μην κοροϊδευόμαστε, η αλήθεια είναι απλή: το Σκοπιανό μπλόκαρε επειδή ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Ζάεφ αντέχουν το κόστος της λύσης, δηλαδή του συμβιβασμού.
Αυτό φάνηκε εδώ και καιρό παρά τις ασκήσεις αισιοδοξίας και παραπληροφόρησης στις οποίες επιδόθηκαν κι οι δυο πλευρές.
Μπορεί να ξαναπιάσουν το νήμα της διαπραγμάτευσης; Ενδεχομένως. Αλλά το πρόβλημα ουσίας θα εξακολουθήσει να υπάρχει: ποιος θα πάρει πάνω του το κόστος.
Μια κυβέρνηση διχασμένη σε αποδρομή; Ενα κόμμα που με το ζόρι μετράει 20%; Ή μήπως ένας Πρωθυπουργός ο οποίος σε δημοφιλία ξεπερνά μόνο τον Μιχαλολιάκο, τον Λεβέντη και τον κυβερνητικό εταίρο του; Αστεία πράγματα.
Κάθε στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος γνώριζε εξαρχής πως το Σκοπιανό μπορούσε να λυθεί μόνο με όρους αρραγούς συναινετικής διαδικασίας που θα του αφαιρούσε κάθε εσωτερική διάσταση ή αντιπαράθεση.
Ο Τσίπρας ούτε το κατάλαβε ούτε το επεδίωξε. Νόμισε ότι βρήκε ευκαιρία να διασπάσει τη ΝΔ και να διχάσει την αντιπολίτευση. Το χειρίστηκε σαν κόλπο για να ρεφάρει.
Μετά πανικοβλήθηκε με τις αντιδράσεις (που καταφανώς δεν περίμενε…) και το έκανε λύσσα με τις υστερίες περί «Ακροδεξιάς».
Ο Καμμένος έπαιξε το χαρτί της επιβίωσής του.
Ο Μητσοτάκης έπιασε το κόλπο του Τσίπρα, μέτρησε την έλλειψη προοπτικής κι επέλεξε να μη διχάσει το κόμμα του για χατίρι του ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν μπορεί να μη συμφωνήσει διότι το 2008…» μουρμουράνε διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες, λες κι ο αρχηγός της ΝΔ θα τους δώσει λογαριασμό τι θα κάνει.
Ιδίως όταν στο ακροατήριό του η διαφωνία έχει μηδενικό κόστος –σε αντίθεση με τη συμφωνία!
Οι υπόλοιποι προτίμησαν να αφήσουν το πακέτο στην κυβέρνηση διότι πλησιάζουν εκλογές και δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αν ανοίγεις περίεργα πακέτα.
Ο Μπίστης, ο Κύρκος κι ο Σταύρος προθυμοποιήθηκαν αλλά δεν έφταναν για τα ρεπό.
Ούτως Ή άλλως, πρέπει να ήταν πολύ ανόητοι όσοι υπολόγιζαν ότι το Σκοπιανό (ή κάτι άλλο…) θα οδηγήσει σε «ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού».
Εδώ και καιρό είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να χάσει ολομόναχος.
Μάθημα για το μέλλον, λοιπόν, διότι τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα…
Οταν ξεκινάς να λύσεις ένα τέτοιο θέμα, πρώτα διαμορφώνεις το εσωτερικό σου μέτωπο. Κόβεις τα κόλπα και τις κουτοπονηριές.
Το διαμορφώνεις υπομονετικά, μεθοδικά, με διάλογο και συμβιβασμούς, αφού το απαλλάξεις από κάθε μικροκομματική επιδίωξη.
Κι όταν το πετύχεις, πηγαίνεις στον Ζάεφ.
Αλλά για να το πω διαφορετικά: ποτέ άλλοτε τόσοι άσχετοι δεν χειρίστηκαν τόσο επιπόλαια ένα τόσο σύνθετο θέμα.
Κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μάθημα.
