Αναζήτηση
Το μεσημέρι της Παρασκευής 15 Ιουνίου 2018 θα καταγραφεί μία από τις σπανιότερες περιπτώσεις στην Ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ειδικότερα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκτός σοβαρού απροόπτου, ο Εσάμ Ελ Χανταρί θα παραταχθεί ως βασικός τερματοφύλακας της εθνικής Αιγύπτου, που στο πλαίσιο της πρεμιέρας του Μουντιάλ 2018 θ’ αντιμετωπίσει την Ουρουγουάη.
Η μοναδικότητα της στιγμής έγκειται στο γεγονός ότι ο Χανταρί «βαδίζει» προς το 46ο έτος της ηλικίας του και, κατά συνέπεια, θα γίνει ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που έχει λάβει μέρος στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Άγνωστος στην Ευρώπη και από την συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων, ο γεννημένος στις 15 Ιανουαρίου 1973, στην περιοχή Νταμιέτα της Αιγύπτου, και ύψους 188 εκατοστών Αφρικανός δηλώνει στην γαλλική εφημερίδα «L Equipe»: «Γεννήθηκα τερματοφύλακας».
Στην πατρίδα του, είναι πασίγνωστος και το προσωνύμιο που του έχουν αποδώσει οι συμπατριώτες του, λέει πολλά… «Μεγάλο φράγμα» φωνάζουν τον Χανταρί οι Αιγύπτιοι, έναν ποδοσφαιριστή που πίσω από το βλοσυρό παρουσιαστικό, κρύβει έναν άνθρωπο με βαθιά έντονη προσωπικότητα και πνευματώδη, που χαίρει καθολικής εκτίμησης.
«Πάντα ήμουν τερματοφύλακας, είτε παίζαμε 5χ5, είτε 7χ7. Όμως ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής. Θεωρούσε ότι δεν είναι ζωή αυτή» τονίζει ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων ο Χανταρί και συνεχίζει: «Μάλιστα, έκαψε τα αθλητικά μου ρούχα μπροστά μου! Αισθάνθηκα κατεστραμμένος. Το ότι έπαιξα ποδόσφαιρο, το οφείλω στην μητέρα μου. Ήταν το μυστικό μας. Πήγαινα να παίξω, κρύβοντας τα ρούχα μέσα στο παντελόνι μου. Πηδούσα από το παράθυρο για να φύγω. Όταν επέστρεφα γεμάτος λάσπη, πήγαινα σ’ ένα ποτάμι κοντά στο σπίτι μου για να πλυθώ. Και έμπαινα πάλι στο σπίτι από το παράθυρο, για να μην περάσω μπροστά από τον πατέρα μου. Έπρέπε να κάνω όλα αυτά για να γίνει πραγματικότητα το όνειρό μου. Στο σχολείο δεν ήμουν καλός μαθητής. Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω τερματοφύλακας. Εάν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής, δεν ξέρω τι θα έκανα. Σίγουρα κάτι που έχει δράση, ίσως αστυνομικός».
Στα 27 χρόνια της καριέρας του, ο Χανταρί έχει κατακτήσει 37 τίτλους, εκ των οποίων τρία Champions League Αφρικής και τέσσερα Κόπα Αφρικα. Επτά φορές πρωταθλητής Αιγύπτου με την Αλ Αχλί, ο 45χρονος τερματοφύλακας έχει κατακτήσει κι ένα κύπελλο Ελβετίας με τη Σιόν, ενώ μετρά 156 διεθνείς συμμετοχές. Όλα άρχισαν το 1991, όταν εντάχθηκε στην ομάδα της γενέτειρας του…
«Αρκετές φορές έκανε πολύ κρύο, αλλά έκανα προπόνηση με γυμνά χέρια, επειδή δεν είχα χρήματα για να αγοράσω γάντια. Υπέφερα, έλεγα δεν είναι δυνατόν, αλλά ήθελα να μείνω στην προπόνηση και κυρίως να μην δείχνω στους άλλους πόσο άσχημα περνάω. Κάποια στιγμή, κατάφερα να έχω ένα γάντι και ένιωθα πανευτυχής, γιατί είχα ένα χέρι προστατευμένο! Σήμερα, έχω γάντια για την βροχή, για το χιόνι, για τη ζέστη. Για εμένα είναι κάτι τρελό. Πολυτέλεια! Γιατί τα χέρια μου είναι πολύ σκληρά, φθαρμένα από το κρύο της Νταμιέτα»!
Στα 45 του χρόνια, σήμερα, ο Χανταρί αναγνωρίζει με ικανοποίηση την επίτευξη των τριών στόχων που είχε θέσει ως παιδί: «Ήθελα να γίνω τερματοφύλακας, να γίνω τερματοφύλακας της Αλ Αχλί και να γίνω τερματοφύλακας της εθνικής Αιγύπτου. Όταν ήμουν 19 ετών, είχα καταφέρει τους πρώτους δύο από τους στόχους μου. Στα 23 ήλθε και η μεταγραφή στην Αλ Αχλί. Βέβαια, στην πρώτη κατηγορία έκανα ντεμπούτο στα 19 με την Νταμιέτ, παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή, σπανίως έπαιζαν τόσο νέοι ποδοσφαιριστές. Σταδιακά, δημιούργησα μία εικόνα, μία προσωπικότητα και έναν χαρακτήρα».
Συνεχίζοντας την εξιστόρηση της ζωής του, ο Χανταρί θυμάται πότε έγινε ευρύτερα γνωστός: «Ήταν το 1996 και στον αγώνα με αντίπαλο την Πορτ Φουάντ. Προηγηθήκαμε στο 2ο λεπτό και στα υπόλοιπα 88 λεπτά οι αντίπαλοι με «βομβάρδιζαν» διαρκώς. Αλλά τα κατάφερα και απέκρουσα κάθε προσπάθειά τους. Στις εξέδρες έβλεπαν το ματς όλα τα μέλη του τεχνικού επιτελείου της εθνικής ομάδας. Δεν το πίστευα. Τέσσερις ημέρες αργότερα ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας»!
Όσον αφορά τις ποδοσφαιρικές αρχές που έχει αναπτύξει τόσα χρόνια, ο Αιγύπτιος τερματοφύλακας είναι απόλυτα …διαχρονικός: «Όταν δέχομαι αυστηρή κριτική, δεν θέλω κανένα έλεος. Όταν έχω χάσει έναν αγώνα, τιμωρώ τον εαυτό μου. Γνωρίζω πότε κάνω λάθος. Και όταν συμβαίνει αυτό, την ώρα που όλος ο κόσμος κοιμάται, εγώ κάνω προπόνηση. Όταν οι άλλοι είναι σε πάρτι, εγώ τρέχω. Ο ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που καταφέρνει να σηκωθεί»…
Ο Χανταρί «έκτισε» την καριέρα του σε όχι τόσο στέρεο έδαφος, δεδομένου ότι δεν έκανε μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα ή μεγάλο πρωτάθλημα του εξωτερικού. «Όταν αποχωρήσω από την ενεργό δράση, δεν θέλω να μείνω στο ποδόσφαιρο. Έχω δώσει πάρα πολλά για να είμαι εδώ σήμερα. Δεν οδηγώ πολυτελή αυτοκίνητα και δεν ζω σε επαύλεις. Ζω και αναπνέω για το ποδόσφαιρο. Έτσι, όταν σταματήσω θέλω να φύγω απ’ όλα αυτά. Και να φροντίσω την οικογένειά μου, επειδή δεν το έχω κάνει τόσα χρόνια. Ακόμη και όταν παίζαμε στο εθνικό πρωτάθλημα, δεν τους έβλεπα συχνά, γιατί έμενα στις εγκαταστάσεις της ομάδας για να κάνω επιπλέον προπόνηση»…
Ποιος είναι όμως, ο Εσάμ Ελ Χανταρί, στην καθημερινότητα; «Μου αρέσει η ηρεμία. Μου αρέσει η μοναξιά, μένω με τον εαυτό μου, μιλώ με τον εαυτό μου πολύ συχνά. Όλοι οι τερματοφύλακες έχουν αυτήν την πλευρά, την λίγο περίεργη, την λίγο τρελή. Ένας τερματοφύλακας παραμένει πολύ μόνος. Είναι αυτή η μοναξιά που βγαίνει μερικές φορές τις ημέρες του αγώνα. Είμαι συγκεντρωμένος, διαθέτω μία εσωτερική δύναμη. Είμαι πιστός, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρησκόληπτο. Αυτή η εσωτερική δύναμη με ώθησε να ιδρύσω μία ποδοσφαιρική ακαδημία στην Νταμιέτα. Απλά προσπαθώ να κάνω καλό γύρω μου. Το κάνω αυτό γιατί είναι ο τρόπος μου να επιστρέψω αυτό που μου έδωσε ο Θεός. Όταν βρισκόμουν στην Αίγυπτο, πήγαινα πολύ συχνά στη Μέκκα. Τώρα πλέον, μένω δίπλα, αφού παζω στην Αλ Τααβουν της Σαουδικής Αραβίας».
Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του Χανταρί, η πιο …αναμενόμενη ερώτηση είναι μέχρι πότε θα παίζει ποδόσφαιρο… «Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν εάν είμαι κουρασμένος να κάνω αυτή τη δουλειά μετά από 25 χρόνια καριέρας. Και απαντώ: Όχι! Είναι ένα δώρο, μια χάρη να βρίσκεσαι σε αυτό το περιβάλλον. Όσο το νιώθω αυτό, συνεχίζω. Όσο ο Θεός θέλει, θα μείνω. Όσο ο Θεός μου δίνει δύναμη και με στηρίζει, συνεχίζω. Αν το σώμα μου αρχίσει να αρνείται, τότε θα σταματήσω. Κανείς στον πλανήτη δεν μπορεί να πει στον Ελ Χανταρί «σταμάτα» και κάνε κάτι άλλο, πάρε την σύνταξη σου. Μόνο εγώ αποφασίζω»…
