Αδεια; Και γιατί όχι αποφυλάκιση; Γιατί το «χαρτάκι», όπως θα έλεγε και ο Νίκος Τόσκας, να γράφει «άμεση χορήγηση άδειας, άμεση κατάργηση του εισαγγελικού βέτο» και όχι «άμεση απελευθέρωση (ή “λευτεριά” όπως θα επέβαλλε το ιδίωμα), άμεση κατάργηση του εισαγγελέα»; Γιατί ο μαξιμαλισμός της πράξης, η βίαιη εισβολή στο υπουργείο Ανάπτυξης υπέρ του Κουφοντίνα, είναι τόσο αναντίστοιχος με τον μινιμαλισμό του αιτήματος;
Η εξήγηση είναι ότι ακόμη και οι αναρχικοί, ή τέλος πάντων όσοι θαυμαστές του Κουφοντίνα αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι, παγιδεύτηκαν στη λογική του αστικού κράτους. Εστω και με αυτόν τον τρόπο, παρακαλούν για λίγες ημέρες άδεια ελπίζοντας στην ελεήμονα ψυχή αυτού που θεωρητικά θα έπρεπε να βλέπουν ως Λεβιάθαν, ως ένα κτήνος δηλαδή με το οποίο βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο.
Αλλά δεν βρίσκονται σε πόλεμο. Οι θαυμαστές του Κουφοντίνα κάνουν διαπραγμάτευση. Ασκούν πίεση σαν ένα λόμπι από εκείνα που κυκλοφορούν στους διαδρόμους της εξουσίας. Είναι ρεαλιστές, αλλά, αντίθετα από τους Μάηδες του ’68, δεν ζητούν το αδύνατο. Κινούνται στη σφαίρα του εφικτού, στο πεδίο της δράσης που ελπίζουν ότι μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.
Είναι ο ίδιος ρεαλισμός που επιβάλλει και την επιλογή του στόχου. Οι λομπίστες του Κουφοντίνα δεν έχουν το στάτους του Ρουβίκωνα –δύσκολα θα έδινε εντολή ο Πρόεδρος της Βουλής στους αστυνομικούς να τους αφήσουν ελεύθερους. Τα γραφεία του υπουργείου Ανάπτυξης στην Πλατεία Κάνιγγος προσφέρονται από αυτήν την άποψη για λόμπινγκ χωρίς συνέπειες. Πας, πιέζεις και φεύγεις για να συνεχιστεί το λόμπινγκ από κάπου αλλού. Από κάπου αλλού αλλά με το ίδιο αίτημα: «Τι ψυχή έχει μια άδεια κυρ εισαγγελέα;».
