Αναζήτηση
Απευθύνθηκε και ο Βίκτoρ Ορμπαν μέσω βίντεο στο συλλαλητήριο των Σκοπίων και επαίνεσε «τους θαρραλέους και συνετούς ηγέτες (…) που δεν υποχωρούν στην πίεση ξένων δυνάμεων» –εννοώντας τον πρόεδρο του VMRO-DPMNE Χρίστιαν Μίτσκοσκι που αντιτίθεται σε όποια συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ για την ονομασία. Λίγες ημέρες νωρίτερα, με αφορμή τη μη αποδοχή του προτεινόμενου υπουργού Οικονομικών από τον πρόεδρο της Ιταλίας, ο Ματέο Σαλβίνι της Λίγκας δήλωνε: «Αν δεν λάβει το οκ από το Βερολίνο, το Παρίσι ή τις Βρυξέλλες, κυβέρνηση δεν μπορεί να δημιουργηθεί στην Ιταλία… ζητώ από τους Ιταλούς να μείνουν κοντά μας για να επαναφέρω τη δημοκρατία». Ο Λουίτζι Ντι Μάιο του Κινήματος 5 Αστέρων συμπλήρωνε πως έγινε «πραξικόπημα» και αναρωτιόταν: «Ποιος ο λόγος να ψηφίζει κανείς, αν αποφασίζουν οι οίκοι αξιολόγησης;», ενώ Μαρίν Λεπέν από τη Γαλλία και Νάιτζελ Φάρατζ από τη Βρετανία έσπευσαν να υποστηρίξουν τους ιταλούς ομοϊδεάτες τους.
Η προσδοκία του μελιού της εξουσίας γλύκανε τον λόγο των δύο ιταλών πολιτικών και υποχώρησαν στην απαίτηση του Σέρτζιο Ματαρέλα να μην αναλάβει γερμανόφοβος και αντιευρωζωνικός το υπουργείο Οικονομικών –αλλά τι θα γίνει τελικά στην Ιταλία είναι άδηλο. Εχουμε και εκεί αναμέτρηση αντίστοιχη με αυτές της Ελλάδας το 2015 και της Βρετανίας το 2016: από τη μία «κυριαρχιστές» (souverainistes) πολιτικοί, οπαδοί των κλειστών δομών, που θέλουν να ασκούν πλήρη κυριαρχία στη χώρα τους αδιαφορώντας για υπερεθνικούς θεσμούς και διεθνείς αγορές –από την άλλη, ευρωπαϊστές πολιτικοί που έχουν κατανοήσει ότι αυτό δεν είναι δυνατό.
Ομως, η απαίτηση ισχύος έναντι τρίτων (υπερεθνικών δομών, διεθνών αγορών) δεν είναι παρά προέκταση της απαίτησης πλήρους κυριαρχίας στο εσωτερικό της χώρας έναντι κάθε δύναμης «μετριαστικής» της εξουσίας τους, όπως η δικαιοσύνη, ο τύπος, η οικονομία. Η «λαϊκή ψήφος» είναι για αυτούς ό,τι ήταν το «ελέω Θεού» για τους βασιλείς: θεωρούν ότι η δημοκρατία τούς δίνει το δικαίωμα να ασκούν την κυριαρχία τους όπως κάποτε οι μονάρχες. Δεν σέβονται ούτε διάκριση εξουσιών ούτε τεχνοκράτες ούτε δημόσιο συμφέρον: υπάρχει μόνο η «γενική βούληση» που ενσαρκώνουν οι ίδιοι. Ο Ορμπαν είναι ο ιδεατός τύπος τέτοιου πολιτικού στην ΕΕ και δυστυχώς οι μιμητές του πληθαίνουν.
Από την άλλη, «Για το μέλλον της Ευρώπης, η οικονομία πρέπει να υπερισχύσει της πολιτικής» δήλωνε την Κυριακή στο «Βήμα» ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Που θα πει, εθνικισμός, αυταρχισμός, κλειστές δομές και λαϊκισμός, που συνυπάρχουν στο ρεύμα του κυριαρχισμού, πρέπει να υποχωρήσουν μπρος το ευρύτερο δημόσιο και ευρωπαϊκό συμφέρον.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας με ποια πλευρά είναι;
