Η ποδοσφαιροποίηση του μπάσκετ ή η μπασκετοποίηση του ποδοσφαίρου; Για πολλά χρόνια οι εν Ελλάδι ιππότες της πορτοκαλί μπάλας υπερασπίζονταν την ηθική του αθλήματος, με μια πρωτόγνωρη αυταρέσκεια που τροφοδοτούνταν από τις πολλές και σημαντικές του επιτυχίες. Ο τοξινοφόρος ποδοσφαιρικός ορίζοντας τους επέτρεπε να δημιουργούν κοντράστ με ευφάνταστες εικόνες για το «αγνό» άθλημα που είναι μακριά από επεισόδια και κακές διαιτησίες.
Ενας μπασκετικός φιντεϊσμός που θυσίαζε τη λογική, στην πίστη του αθλήματος. Μια σκόπιμη και επί μακρόν ανορθογραφία που έπαιρνε πάντοτε άριστα από τους κατ’ όνομα «δασκάλους».
Ηταν ο απότοκος του 1987, ο μύθος τον οποίο προσπαθούσαν να κρατήσουν ζωντανό ακόμα και μουμιοποιώντας τον.
Η μπασκετική πολιτική που ετσιθελικά κατάφερε να επικρατήσει για χρόνια εις βάρος του ποδοσφαίρου από τους αθλητικούς φεουδάρχες.
Στα σλάλομ ρητορικής οι υπερασπιστές του μύθου περνούσαν αρκετές φορές μέσα από τις «πόρτες», ξεχνώντας να αναφερθούν στην αχίλλειο πτέρνα της μπάλας με τα σπυράκια, τις διαιτησίες.
Αν στο ποδόσφαιρο οι διαιτητές μπορούν να επηρεάσουν μια φορά την έκβαση ενός αποτελέσματος, στο μπάσκετ μπορούν εκατό.
Το στραγάλι έχει κατακτήσει ολυμπιακά μετάλλια, παγκόσμια πρωταθλήματα και φυσικά ευρωπαϊκά κύπελλα.
Οι πραιτοριανοί είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα ισχυρό περίβλημα που προστάτευε το άθλημα από τους κακόβουλους και διατηρούσαν ταυτόχρονα τα μπασκετικά πάθη σε καταστολή.
Για κακή τους τύχη το περίβλημα άρχισε να διαβρώνεται από τις ακραίες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από το άνευ προηγουμένου τοξικό περιβάλλον.
Οι μάσκες πέφτουν και οι υπερασπιστές των τειχών δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, ξεχνώντας ξανά να αναφερθούν στην ταμπακέρα, τη διαιτησία.
Η εξαέρωση της δύναμής τους αφήνει πια ακάλυπτο το άθλημα που κυριάρχησε στη ζωή των Ελλήνων τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Μέχρι την επόμενη μεγάλη επιτυχία που θα δημιουργήσει τη νέα γενιά των πραιτοριανών της πορτοκαλί μπάλας.
