Για να παραφράσουμε τον ποιητή: τι γυρεύει ένας Αθηναίος, και δη κρητικής καταγωγής, στην Εδεσσα;
Ας γυρίσουμε τέσσερις μήνες πίσω. Βρισκόμαστε στην Πλατεία Συντάγματος και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν υπέρ της «ελληνικότητας της Μακεδονίας». Στο βήμα ανεβαίνει ο δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδος. Εξαπολύει μύδρους. Μιλά για το ποτάμι της οργής. Πληροφορεί εκείνους που είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν ότι «εμείς δεν θα συμβιβαστούμε». Και δεν σταματάει εδώ. Προειδοποιεί όποιον τολμήσει να ξεπουλήσει το όνομα της Μακεδονίας πως «εμείς δεν θα το ανεχτούμε».
Ανάλογες δηλώσεις θα κάνει ασφαλώς και απόψε, ως κεντρικός ομιλητής στο συλλαλητήριο που θα γίνει για το ίδιο θέμα στην Εδεσσα. Προετοίμασε άλλωστε το έδαφος στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε πριν από λίγες ημέρες η Επιτροπή Αγώνα, μιλώντας και πάλι για συμβιβασμούς που «υπονομεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα» και «κρύβουν μειοδοτισμούς». Η Αυτοδιοίκηση είναι εδώ, κατέληξε, «πιστεύει στην Ελλάδα, είναι η Ελλάδα».
Ο Γιώργος Πατούλης είναι μάλλον ήπιος άνθρωπος. Ως ορθοπεδικός χειρουργός, γνωρίζει τη σημασία της ψυχραιμίας, της ετοιμότητας και της ακρίβειας. Ως δημοτικός άρχων, συχνάζει και στις λαϊκές γειτονιές και στην αυλή του Τραμπ. Ως ενεργός πολίτης, θαυμάζει και τον Ρέντσι και τον Πούτιν. Τότε γιατί προβαίνει σε αυτούς τους διχαστικούς χαρακτηρισμούς; Γιατί παίζει το καταστροφικό παιχνίδι της διαίρεσης των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μειοδότες; Θεωρεί στ’ αλήθεια ότι όσοι διαφωνούν με τα συλλαλητήρια δεν πιστεύουν στην Ελλάδα;
Η απάντηση είναι απλή: ο δήμαρχος έχει φιλοδοξίες. Δεν τον χωράει πια το Μαρούσι, θέλει την Αθήνα. Κι αν όχι την Αθήνα, την περιφέρεια. Κι αν όχι την περιφέρεια, μια θέση στη Βουλή. Αποφάσισε λοιπόν να παίξει ένα σίγουρο χαρτί. Δεν είναι τυχαίο ότι ανακοίνωσε επισήμως την υποψηφιότητά του για τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας πέντε ημέρες μετά τη συγκέντρωση του Συντάγματος. Οταν μιλά για «συμβιβασμούς», δεν εννοεί μόνο τους πολιτικούς που διαπραγματεύονται σήμερα με τα Σκόπια, αλλά και τους αντιπάλους που θα συναντήσει αύριο στις δικές του μάχες. Επιχειρηματολογία προβάρει. Οπως είπε κι ο Κώστας Μπακογιάννης, «με το Σκοπιανό χτίζονται πολιτικές καριέρες, κι ας γκρεμίζεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό».
Aναρωτιέται κανείς τι σχέση έχει ο Μεγαλέξαντρος με τα σκουπίδια της Αθήνας. Η απάντηση είναι κι εδώ απλή: με όλα έχει σχέση ο Μεγαλέξαντρος. Αντί λοιπόν οι πολιτικοί να συζητούν για το αν και γιατί συμφέρει τη χώρα να κλείσει επιτέλους η πληγή του Μακεδονικού, τσακώνονται για το ποιος και πότε αναγνώρισε τη μακεδονική γλώσσα. Αντί να κοιτάζουν στο μέλλον και να προετοιμάσουν τη χώρα για τις μεγάλες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον, κονταροχτυπιούνται για το παρελθόν.
Ο Κουμουτσάκος άφησε τουλάχιστον ένα παραθυράκι. Είπε «όχι» σε «κακό συμβιβασμό». Ο Πατούλης μπετόν;
