Ηταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 όταν μια κυβέρνηση, για να φανεί γενναιόδωρη απέναντι στους πολίτες, εκτόξευσε στα ύψη το δημόσιο έλλειμμα. Σήμερα, κι έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης, μέρος της οποίας οφειλόταν σε εκείνη τη γαλαντομία, μια άλλη κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει τη δική της επίδειξη γαλαντομίας. Και να την κάνει όχι με δανεικά χρήματα, αλλά με χρήματα που έχει πάρει από τους ίδιους τους πολίτες μέσω της άγριας φορολογικής αφαίμαξης.
Εάν η κυβέρνηση εκείνης της εποχής έδειξε πώς δημιουργείται μια κρίση, η σημερινή δείχνει πώς αυτή η κρίση συντηρείται. Αλλά και πώς ένα πολιτικό σύστημα αρνείται να μετατρέψει το πάθημα σε μάθημα, πώς παγιδεύεται σε έξεις, το τίμημα των οποίων καλούνται στο τέλος να πληρώσουν οι ίδιοι οι πολίτες. Οπως και άλλοι στο παρελθόν, έτσι και οι σημερινοί κυβερνώντες αρνούνται να αντιληφθούν ότι η παροχολογία δεν συνιστά κοινωνική πολιτική αλλά προεκλογική στρατηγική. Ακόμη χειρότερα, οι παροχές αποτελούν καθαρό εμπαιγμό όταν το ίδιο το κράτος αποφεύγει να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του.
Καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να ξεχνά ότι το χρήμα που διαχειρίζεται είναι χρήμα των φορολογουμένων. Και αυτή η κυβέρνηση δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο κουμπαράς του ενός δισ. ευρώ που έφτιαξε από το υστέρημά τους για να μοιράσει ψίχουλα δεν προσφέρεται για την πολιτική της επιβίωση. Ούτε φυσικά η πολιτική της επιβίωση μπορεί να εξασφαλιστεί από τέτοιους κουμπαράδες. Εκείνη η κυβέρνηση έζησε στις εκλογές του 2009 τη διάψευση των παροχολογικών της προσδοκιών στο πετσί της, με μία συντριβή.
Τελευταία Νέα