Τα ευχάριστα νέα για το ΚΙΝΑΛ είναι ότι σύμφωνα με όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνει να σταθεροποιείται στην τρίτη θέση με ποσοστά που μπορεί να αποδειχθούν διψήφια.
Τα λιγότερο ευχάριστα είναι ότι το μαγαζί πλήττεται από παιδικές ασθένειες που το εξασθενίζουν.
Οι μικρότεροι εταίροι κυρίως (Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ) αλλά και κάποιοι άλλοι συνοδοιπόροι χρειάζεται να εκπαιδευτούν στην αντίληψη ενός μεγάλου φορέα που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστεί στα πολιτικά πράγματα.
Λογικό. Η πολιτική η ίδια είναι μια διαδικασία συνεχούς εκπαίδευσης. Κανείς δεν την έμαθε από την γκουβερνάντα του.
Προφανώς λοιπόν θα συζητούν. Προφανώς «δεν πρέπει να ενοχοποιούνται οι διαφορετικές απόψεις» όπως είπε κι ο Θεοδωράκης. Προφανώς τα κόμματα δεν είναι στρατόπεδα να βαράνε σιωπητήριο.
Αλλά άλλο διάλογος, άλλο διαφορετική άποψη κι άλλο να ταλαιπωρούνται και να ταλαιπωρούν την κοινωνία με εκκεντρικότητες και παραδοξολογίες.
Διότι είναι άκρως παράδοξο ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να μη θέλει εκλογές επειδή κινδυνεύει να ηττηθεί η κυβέρνηση την οποία αντιπολιτεύεται και έτσι «δεν θα ολοκληρώσει το έργο της».
Είναι παράδοξο να ζητάς από ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να κάνει αντιπολίτευση όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά και σε ένα άλλο… κόμμα της αντιπολίτευσης για να έλθεις ίσα βάρκα, ίσα νερά.
Είναι παράδοξο να ισχυρίζεσαι ότι δουλειά ενός πολιτικού δεν είναι να τοποθετείται στο θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα της εξουσίας και να συμπολιτεύεται ή να αντιπολιτεύεται.
Αλλά «να λύνει προβλήματα» –λες και είναι υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος που αλλάζει καμένες λάμπες…
Είναι παράδοξο σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να κάνεις διάκριση μεταξύ «πολιτικής αλλαγής» και «κυβερνητικής αλλαγής» –εκτός κι αν κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ σχεδιάζουν να καταλάβουν τα Χειμερινά Ανάκτορα!
Κι η παραδοξολογία μεταμφιέζεται σε εκκεντρικότητα όταν ζητάς «εσωκομματικό δημοψήφισμα» ώστε τα μέλη του ΚΙΝΑΛ που δεν ψήφισαν ούτε για συνέδρους στο Συνέδριό τους και οι σύνεδροι του Συνεδρίου που δεν ψήφισαν ούτε για τα όργανα του ΚΙΝΑΛ, να ψηφίσουν μετά τις εκλογές αν και πώς θα κυβερνηθεί η Ελλάδα!
Είναι προφανές ότι μιλούμε για παραδοξολογίες που δεν αντέχουν το βλέμμα της λογικής. Για παιδικές κουβέντες.
Το ίδιον όμως μιας παιδικής κουβέντας είναι ότι εκλείπει με την παιδική ηλικία.
Και δυστυχώς η μετάβαση από μια παρέα που αερολογεί και καλαμπουρίζει σε έναν συγκροτημένο πολιτικό φορέα δεν είναι πάντα εύκολη –ρωτήστε και τον ΣΥΡΙΖΑ!
Αλλά η εκπαίδευση είναι απαραίτητη.
Κάποιοι θα την περάσουν με επιτυχία. Κάποιοι θα μείνουν μετεξεταστέοι. Και κάποιοι άλλοι θα πάνε σπίτια τους.
Μικρό το κακό. Ετσι συμβαίνει πάντα.
