Το περασμένο φθινόπωρο και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 2017 το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών οργάνωσε μια τιμητική τελετή για τον επί πολλά χρόνια επικεφαλής του.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε πλέον εκλεγεί πρόεδρος της γερμανικής Βουλής και είχε φθάσει η ώρα να εγκαταλείψει το υπουργείο Οικονομικών.
Αφού εκφωνήθηκαν εγκωμιαστικοί λόγοι και αποδόθηκαν οι δέουσες τιμές, περίπου 400 κουστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι υπάλληλοι της κεντρικής υπηρεσίας του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών συνόδευσαν τον Σόιμπλε στην αυλή του κτιρίου και μαζί του σχημάτισαν ένα γιγαντιαίο ανθρώπινο μηδενικό.
Το συμβολικό «μαύρο μηδέν», όπως απεκλήθη από τον γερμανικό Τύπο, συμβόλιζε την αρχή του μηδενικού ελλείμματος ή του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού που πέτυχε ο Σόιμπλε το 2014 και έκτοτε αποτελεί βασικό και επιτεύξιμο, όπως απεδείχθη, στόχο της γερμανικής δημοσιονομικής διαχείρισης.
Ανεξαρτήτως πώς αντιμετωπίζει κανείς την αρχή του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, ακόμη κι αν θεωρεί σχεδόν θεολογική την προσέγγιση Σόιμπλε στα θέματα δημοσίων οικονομικών, δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι η συγκεκριμένη αρχή, την οποία υπηρέτησε με παροιμιώδη πυγμή ο γερμανός πολιτικός, έγινε κτήμα της γερμανικής διοίκησης και αποτελεί τη μεγάλη παρακαταθήκη ασφάλειας για το μέλλον.
Η Γερμανία κατά πάσα βεβαιότητα δεν θα απειληθεί από χρεοκοπία, τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον, και ο Σόιμπλε, όσο κι αν προκάλεσε και προκαλεί πάθη και μίση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως, θα μνημονεύεται ως ένας πολιτικός με πεποιθήσεις και αρχές, ως μια προσωπικότητα που πήγε κόντρα στο ρεύμα και πολλές φορές βρέθηκε απέναντι ακόμη και από τον λαό του, υπερασπιζόμενος την ορθότητα των επιλογών του.
Η περίπτωση Σόιμπλε χρήζει ξεχωριστής μελέτης και επεξεργασίας, ιδιαιτέρως εδώ, όπου δεν συναντώνται συχνά προσωπικότητες και κόμματα που να υπερασπίζονται με σθένος, αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος, αντιδημοφιλείς μεν αρχές και αξίες, αλλά αποδεδειγμένα κρίσιμες και χρήσιμες για την πορεία και την εξέλιξη κρατών και εθνών.
Η ελληνική χρεοκοπία και η επερχόμενη της Ιταλίας διαδηλώνουν ακριβώς την αξία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
Τα ελληνικά κόμματα και οι ηγεσίες τους πολλά έχουν να διδαχθούν από το «μαύρο μηδέν» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αν είχαν υιοθετηθεί τέτοιες αρχές διαχρονικά, η χρεοκοπία και οι επώδυνες για τον ελληνικό λαό συνέπειές της θα είχαν αποφευχθεί.
Αυτή είναι δυστυχώς, όσο κι αν μας πικραίνει, η μόνη αλήθεια για την ελληνική χρεοκοπία, από την οποία κανείς δεν διέφυγε, ούτε καν ο κ. Τσίπρας, που κάθε τόσο σιχτίριζε και αρνιόταν τον γερμανό πολιτικό.
