Μια ζωή γεμάτη θρίλερ

Το εντυπωσιακότερο με τον Στίβεν Κινγκ είναι η ταχύτητα με την οποία γράφει. Από το 1974 οπότε σε πολύ νεαρή ηλικία άρχισε να εκδίδει τις ιστορίες του μέχρι τις μέρες μας έχει κυκλοφορήσει περισσότερα από 75 μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων. Ο διασημότερος σήμερα συγγραφέας ιστοριών τρόμου κατεβάζει με ευκολία απίθανες ιδέες και τις υλοποιεί σε χρόνο dt. Εκείνο που δεν έχει πάντα είναι το τέλειο φινάλε, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.

Κατά τη γνώμη μου (για να ξεκινήσω με το μοναδικό παράπονο που έχω από έναν συγγραφέα τον οποίο εκτιμώ) υπάρχουν αρκετά μυθιστορήματα και διηγήματά του που ενώ αρχικά καλλιεργούν μεγάλες προσδοκίες όπως εξελίσσονται, στο τέλος ελαφρώς απογοητεύουν με μια μάλλον εύκολη λύση, π.χ. με την καταφυγή στον κόσμο του υπερφυσικού ή της εξωγήινης ζωής όπου όλα είναι το ίδιο πιθανά και το ίδιο απίθανα. Η αλήθεια είναι πως, όταν το μυαλό σου φτιάχνει δεκάδες τρελές ιστορίες στο χρόνο που ένας άλλος συγγραφέας θα χρειαζόταν για να γράψει μόλις δέκα αράδες (μιλάμε για σχεδόν βιομηχανική παραγωγή), δεν μπορείς να έχεις για όλες το ιδανικό κλείσιμο, δεν μπορείς να είσαι πάντα πρωτότυπος.

Εξάλλου, μυθιστορήματα όπως η «Κάρι», η «Νεκρή ζώνη», η «Μίζερι», η «Λάμψη», «Το αυτό» και «Το κοράκι» είναι αρκετά, δεν χρειάζονται άλλα, για να τον κατατάξουν στους κορυφαίους του είδους. Ο Στίβεν Κινγκ τις εξετάσεις του τις έχει δώσει και τις έχει περάσει με επιτυχία από τα νεανικά του χρόνια. Η δε τεράστια επίδρασή του στον χώρο του τρόμου και του φανταστικού φαίνεται και από τη ζήτηση που έχει σε κινηματογράφο αλλά και τηλεόραση. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του κινηματογραφικού «Το αυτό» (το οποίο θα έχει και συνέχεια) διαβάζουμε πως και «Οι νυχτερίδες» αλλά και τα «Νεκροταφείο ζωντανών», «Δόκτωρ ύπνος» και «Η μακριά πορεία» γίνονται ταινίες. Από δίπλα, το δίκτυο Hulu, αφού έκανε σίριαλ την «Ομίχλη», ετοιμάζει το «Castle rock» (πρεμιέρα στις 25 Ιουλίου), ενώ το Netflix αφού παρουσίασε το «1922» και «Το παιχνίδι του Τζέραλντ» ετοιμάζει το «In the tall grass». Στο μεταξύ ο συγγραφέας κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο ένα ακόμα μυθιστόρημα με τον τίτλο «The outsider», και σίγουρα όλο και κάτι νέο θα γράφει.

Συγγραφέας από κούνια

Γιατί ο Κινγκ είναι προορισμένος για να γράφει ασταμάτητα, όπως φάνηκε από την παιδική κιόλας ηλικία του. Ο γεννημένος τον Σεπτέμβριο του 1947 στο Πόρτλαντ του Μέιν (ΗΠΑ) Στίβεν Εντγουιν Κινγκ σκάρωσε τις πρώτες ιστορίες του στα επτά του χρόνια. Λίγο αργότερα, στην αρχή της εφηβείας του, είχε μια εμπειρία που καθόρισε τη μελλοντική πορεία του: Ψάχνοντας ανάμεσα σε διάφορα πράγματα που ήταν κρυμμένα στο σπίτι του, ανακάλυψε μία κούτα με ανολοκλήρωτες ιστορίες μυστηρίου που είχε γράψει ο πατέρας του, ένας ναυτικός που είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του όταν ο Στίβεν ήταν 2 ετών.

Η επιβεβαίωση πως η κλίση του στο γράψιμο δεν ήταν τυχαία αλλά και θέμα γονιδίων τον ώθησε να συνεχίσει την προσπάθεια. Στα 19 του εξέδωσε την πρώτη ιστορία του. Αποφασισμένος, ως φαίνεται, να τα κάνει όλα νωρίς, το 1971 με το που αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μέιν (σπούδασε φιλολογία) παντρεύτηκε την Τάμπιθα Σπρους, με την οποία είχε ήδη αποκτήσει το πρώτο του παιδί, μια κόρη, τη Ναόμι (σήμερα είναι πάστορας, οπαδός του ουνιταριανισμού και ζει παντρεμένη με τη σύντροφό της).

Ο Στίβεν και η Τάμπιθα απολαμβάνουν έναν ευτυχισμένο γάμο και έχουν αποκτήσει δύο ακόμα παιδιά, δύο γιους: ο γεννημένος το 1972 Τζόζεφ Χίλστρομ σταδιοδρομεί ως συγγραφέας με το ψευδώνυμο Τζόε Χιλ ενώ συγγραφέας είναι και ο γεννημένος το 1977 Οουεν Φίλιπ. Κοντολογίς, τα δύο στα τρία μήλα έπεσαν κάτω από τη μηλιά!

Ο θρίαμβος της «Κάρι»

Για να ζήσει την οικογένειά του ο μπαμπάς Κινγκ εργαζόταν ως καθηγητής αλλά και σιδέρωνε ρούχα σε ένα κατάστημα με πλυντήρια. Στον ελεύθερο χρόνο του έγραφε πάντα ιστορίες, οι προσπάθειές του όμως να τις εκδώσει τις περισσότερες φορές έμεναν χωρίς αποτέλεσμα. Η απογοήτευσή του ήταν τέτοια ώστε πριν ολοκληρώσει το μυθιστόρημα «Κάρι», αποφασίζοντας πως δεν άξιζε τίποτα, το πέταξε. Τότε παρενέβη η έξυπνη Τάμπιθα, η οποία το ανέσυρε από τα σκουπίδια και του ζήτησε επίμονα να το τελειώσει.

Το έκανε, και αυτή ήταν μια από τις πιο σωστές πράξεις της ζωής του. Η «Κάρι» κίνησε το ενδιαφέρον ενός εκδοτικού οίκου και σύντομα έγινε μεγάλη επιτυχία. Οπως ο ίδιος Κινγκ είχε πει (συνέντευξη στη Μαριλένα Αστραπέλλου και στο «BΗΜΑgazino» στις 17/12/2013): «Δύο μήνες προτού εκδοθεί το βιβλίο, με παίρνει ο εκδότης και μου λέει ότι πουλήθηκαν τα δικαιώματα για τηνpaperbackέκδοση της “Κάρι” προς 400.000 δολάρια! Τότε ζούσα με 6.400 δολάρια τον χρόνο και συντηρούσα μια τετραμελή οικογένεια. Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν και θυμάμαι πως γλίστρησα από τον τοίχο στο πάτωμα ανάμεσα στην τραπεζαρία και την κουζίνα. Ημουν αποσβολωμένος. Ηταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο, μόνο που όταν κερδίζεις το λαχείο, δεν έχεις κάνει τίποτε για αυτό. Σκέφτηκα ότι πρέπει να αγοράσω στη γυναίκα μου ένα δώρο γιατί είχε σώσει το βιβλίο. Ηταν Κυριακή, όμως, και τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μόνο το φαρμακείο ήταν ανοιχτό, οπότε της πήρα ένα πιστολάκι».

Το θαυματουργό βιβλίο το 1976 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα. Η Σίσι Σπέισεκ ερμήνευε την καταπιεσμένη έφηβη που χάνει τον έλεγχο και μετατρέπεται σε μηχανή που σκορπίζει τον θάνατο, η Πάιπερ Λόρι τη δεσποτική μητέρα της. Στην ταινία παίζει και ο Τζον Τραβόλτα (είναι η δεύτερη εμφάνισή του στον κινηματογράφο μετά το b-movie «The Devil’s rain» το 1975). Λεπτομέρεια: Η «Κάρι», που το 1988 ανέβηκε ως μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές στην ιστορία του μουσικού θεάτρου.

Το έργο, παρά την παρουσία της σπουδαίας Μπέτι Μπέκλεϊ στο ρόλο της μάνας, γιουχαΐστηκε και κατέβηκε έπειτα από 5 μόλις παραστάσεις! Τα επόμενα ανεβάσματά του, αρκετά χρόνια μετά, είχαν πάντως μεγαλύτερη επιτυχία.

Η «Λάμψη» της καθιέρωσης

Τα ουκ ολίγα χρήματα που εισέπραξε ο Κινγκ από το πρώτο συγγραφικό σουξέ του τού επέτρεψαν να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: Να εγκαταλείψει το καθηγητιλίκι και να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Το 1975 κυκλοφόρησε το «Salem’s lot», το 1977 το «Rage» (χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν) και το 1977 την περίφημη «Λάμψη» που τρία χρόνια μετά, το 1980, θα γινόταν ταινία από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον –μια ταινία που δεν αρέσει στον Κινγκ καθώς θεωρεί πως προδίδει το πνεύμα του βιβλίου του. Το νερό είχε μπει πλέον στο αυλάκι. Το ένα μετά το άλλο τα βιβλία του Κινγκ άρχισαν να εκδίδονται, να μοσχοπουλάνε και ορισμένα από εκείνα να βρίσκουν το δρόμο τους προς τη μεγάλη ή τη μικρή οθόνη. Το 1978 κυκλοφόρησε «Το κοράκι», το 1979 η «Νεκρή ζώνη», το 1980 «Η ομίχλη», το 1981 ο «Κούτζο», το 1982 ο πρώτος τόμος του «Μαύρου πύργου», το 1983 η «Κριστίν», το 1986 «Το αυτό», το 1987 η «Μίζερι», το 1996 «Το πράσινο μίλι», το 1998 ο «Σάκος με κόκαλα»… Το 2000 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Προάγγελος θανάτου» («Riding the bullet») αποκλειστικά στο Διαδίκτυο, για downloading.

Αλκοόλ και ναρκωτικά

Δεν πήρε, λοιπόν, πολύ χρόνο στον Κινγκ να γίνει διάσημος και πλούσιος, πολύ πλούσιος. Αλλά και τότε δεν σταμάτησε να εργάζεται ακατάπαυστα. Φαίνεται όμως πως ούτε η επιτυχία ούτε η οικογενειακή γαλήνη ήταν αρκετές για να τον απομακρύνουν από τα πάθη του, το ποτό και τη χρήση ναρκωτικών. Του πήρε πολλά χρόνια για να μπορέσει να πει με υπερηφάνεια πως τα κατάφερε, πως ήταν πλέον «καθαρός», και το οφείλει και αυτό όπως και τόσα άλλα στον φύλακα – άγγελό του, την Τάμπιθα, που στάθηκε βράχος στο πλευρό του κατά τον δύσκολο αγώνα της αποτοξίνωσης. Αλλά και που πρώτη εκείνη έπεισε τον σύζυγό της να σταματήσει τις καταχρήσεις. Πώς; Καλώντας στο σπίτι τους στενούς συγγενείς και τους καλύτερους φίλους τους και δείχνοντάς τους μπροστά στον απροετοίμαστο για τέτοιες αποκαλύψεις Στίβεν δεκάδες άδεια κονσερβάκια από μπίρες, συσκευασίες με χάπια και σακουλάκια με περίεργες σκόνες. Η ντροπή ήταν μεγάλη, ήταν όμως και ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Κινγκ αποφάσισε να αφήσει πίσω του τις κακές συνήθειες.

Παραλίγο νεκρός

Ενώ όμως πολεμούσε τις εξαρτήσεις του, το καλοκαίρι του 1999 ένα απρόβλεπτο γεγονός κόντεψε να του στοιχίσει τη ζωή του. Ενώ περπατούσε, ένας μεθυσμένος άντρας έπεσε πάνω του με το αυτοκίνητό του. Ο Κινγκ έκανε αρκετά χειρουργεία και νοσηλεύτηκε επί τρεις εβδομάδες βαριά τραυματισμένος. Οταν συνήλθε αγόρασε το παραλίγο μοιραίο αυτοκίνητο και το κατέστρεψε, καθώς δεν ήθελε να δημοπρατηθεί και να αγοραστεί πιθανώς από κάποιον περίεργο θαυμαστή –αρκετοί τέτοιοι τον έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς. Στο μεταξύ, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του έγραψε την «Ονειροπαγίδα», επιβεβαιώνοντας ότι και στα καλά του και στα κακά του, και υγιής και στο κρεβάτι του πόνου, δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται ιστορίες.

Με αυτές τις παράξενες ιστορίες πορεύεται πάντα, υπενθυμίζοντας στο κοινό του πως ο τρόμος καραδοκεί σε κάθε βήμα μας. Παίρνοντας το απλό, το καθημερινό, το συνηθισμένο, την πιο ασήμαντη στιγμή και μετατρέποντάς τα σε θρίλερ. Στην πλούσια φαντασία του τα απέραντα αμερικανικά καλαμποκοχώραφα γεννάνε παιδιά – δολοφόνους. Τα αεροπλάνα που απογειώνονται για μια πτήση ρουτίνας προσγειώνονται με τους μισούς επιβάτες μυστηριωδώς εξαφανισμένους. Τα αυτοκίνητα αποκτούν ψυχή και φτάνουν στο σημείο να ζηλεύουν και να εχθρεύονται τους ιδιοκτήτες τους. Οι παιδικοί εφιάλτες ζωντανεύουν και σπέρνουν τον θάνατο. Οι καλοκάγαθες μεσήλικες κυρίες που περνάνε τα απογεύματά τους πίνοντας τσάι και διαβάζοντας μυθιστορήματα γίνονται βασανίστριες και δολοφόνοι. Το ίδιο και οι κλόουν των παιδικών πάρτι. Επίσης, οι συμπαθέστατοι γείτονές μας (μπορεί και να) είναι βρικόλακες, ας φυλαχτούμε!