Ο Γιώργος Στεργιάκης, ο άνθρωπος πίσω από την ΑΜΑ Films και τις αίθουσες Αστυ και Πτι Παλαί, παρουσιάζει και φέτος ένα Ταινιόραμα – ραντεβού με τους σινεφίλ της Αθήνας, λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα. Οι λόγοι πολλοί και σοβαροί.
Τι άλλαξε φέτος στο Ταινιόραμα; Διαφορετικό μού φαίνεται.
Ισχύει. Κοίτα, φέτος κάναμε κάποιες αλλαγές, αν θυμάσαι παλαιότερα είχαμε κάποιες ημέρες αφιερωμένες σε ηθοποιούς ή σκηνοθέτες, φέτος κάναμε μια διαφοροποίηση και στήσαμε το Ταινιόραμα γύρω από τα higlights των τριών μεγάλων Φεστιβάλ: Κάννες, Βενετία, Βερολίνο (σ.σ.: Πολλές από τις ταινίες της ΑΜΑ Films έχουν κερδίσει τις πιο υψηλές διακρίσεις σε αυτές και σε άλλες διοργανώσεις). Παράλληλα προγραμματίσαμε και κάποιες κλασικές ταινίες που έχουν μπει στο ρεπερτόριό μας κατά κάποιο τρόπο.
Η πτώση των εισιτηρίων πάντως συνεχίζεται.
Να ξέρεις πως το Ταινιόραμα το κάνουμε στο Αστυ και για βιοποριστικούς λόγους. Εχουμε αυξημένο ενοίκιο. Εμείς είμαστε λίγο – πολύ αναγκασμένοι να συνεχίσουμε μέχρι τα μέσα Ιουλίου για να μπορέσουμε να αντέξουμε και να προχωράμε. Δεν είμαστε δα και… δάσκαλοι για να κάνουμε διακοπές! Ναι, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη πτώση από τον Φεβρουάριο που μας πέρασε. Η κίνηση που υπάρχει δεν είναι αρκετή, ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Γι’ αυτό και στο Ταινιόραμα κατεβάσαμε το εισιτήριο από τα 7 στα 5 ευρώ για τρεις ταινίες. Πρέπει να πέσει η τιμή του όμως γενικά. Υπάρχει πρόβλημα. Και ξεκινάει από τον παραλογισμό του κράτους.
Αναφέρεσαι στη φορολογία.
Η φορολογία στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι στα 24% και στα θέατρα στο 13%. Βγάζει καθόλου νόημα αυτό σε σένα; Μακάρι να μπορούσαμε όλοι οι αιθουσάρχες και οι διανομείς να συνεννοηθούμε, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι. Πρέπει να βάλουμε τα συμφέροντά μας κάτω.
Και τι θα μπορούσατε να κάνετε δηλαδή;
Απεργία! Φαντάσου όλα τα σινεμά της χώρας να έκαναν απεργία! Αυτό δεν θα οδηγούσε σε κάποια συζήτηση, δεν θα άνοιγε έναν διάλογο; Κάνω αυτή τη δουλειά κοντά στα 30 χρόνια, και όλες οι προηγούμενες κινήσεις μας έχουν αποτύχει. Γιατί όχι απεργία λοιπόν; Οχι πως δεν υπάρχουν και δικά μας εσωτερικά ζητήματα. Στο επίπεδο της διανομής έχουν αλλάξει τα πάντα, οι έλληνες διανομείς λειτουργούν πλέον σαν ιδιοκτήτες σουβλατζίδικων. Κάνει ένας από εμάς μια επιτυχία, και οι άλλοι νομίζουμε πως αυτός ο ένας κονομάει. Αμ δε! Οταν κάποιος βγάζει 10 με 12 ταινίες, θα του κάτσουν οι 2. Και στο μεταξύ πληρώνουμε πολλά λεφτά για πολλές ταινίες. Υπερβολικά πολλές. Πιστεύω στ’ αλήθεια πως πρέπει να βγαίνουν λιγότερες ταινίες στις αίθουσες. Κάθε βδομάδα βλέπεις ταινίες να χτυπιούνται μεταξύ τους. Πρέπει να υπάρξει μια συνεννόηση.
Εχουν μείνει πια κόπιες φιλμ σε καλή κατάσταση; Εχω την αίσθηση πως πολλές έχουν καταντήσει ρετάλια.
Οι κόπιες δεκαετίας ’60, ’70,’ 80 έχουν γίνει ρετάλια, ναι. Αλλά οι επανεκδόσεις παλαιότερων ταινιών κρατάνε ακόμα. Προχθές παίξαμε μια κόπια του «Σένσο», κόπια δεκαπενταετίας. Εχω και ψηφιακή. Επαιξα από φιλμ και ήταν μια χαρά. Και με κάτι φίλους διανομείς Γάλλους και Εγγλέζους βρήκαμε κάποια μαγαζιά που έχουν κρατήσει 35άρες μηχανές. Το σελιλόιντ δεν πιάνεται. Το φιλμ είναι μαγεία για μένα, μεγάλωσα με φιλμ. Αν ζούσε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου θα είχε τρελαθεί σήμερα, χειριζόμαστε, σκέψου, την προβολή με ψηφιακά μηχανήματα από το μπαρ ή από το ταμείο… Αλλά πρέπει να έχεις μηχάνημα των 40-50 χιλιάδων, σε άλλα σινεμά κάποιοι παίζουν από φτηνιάρικα μηχανήματα και δεν ντρέπονται. Αλλά το φιλμ είναι σαν το βινύλιο. Προχθές συμμάζευα τους δίσκους μου και βρήκα μια έκδοση του “New Year’s Day” των U2 με πιάνο στην αρχή. Χίλια ευρώ μου έδιναν να το πουλήσω, το κράτησα φυσικά!
