Στη μικρή ζωή μου έχω συμμετάσχει σε πάμπολλα συλλαλητήρια! Μερικές φορές, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Κραυγάζοντας και γράφοντας «Ενα – Ενα – Τέσσερα»! Για την υπεράσπιση της συνταγματικής δημοκρατικής νομιμότητας. «Ενωση – Ενωση»! Για την απελευθέρωση της σκλαβωμένης Κύπρου. «Προίκα στην παιδεία». Ζητώντας περισσότερα κονδύλια σε μια καχεκτική παιδεία. Και κατάργηση των ανισοτήτων στις ευκαιρίες μόρφωσης και ζωής. Με σεξιστικά συνθήματα! Για την πλήρη απαξίωση και απονομιμοποίηση της «αποστασίας» και του βασιλιά. «Σήκω, Γέρο, να μας δεις». Για την πιο ακραία εκδήλωση ανυπακοής στη φύση και στη χούντα.
«Οι προδότες στο Γουδί»! Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Για την αυστηρή τιμωρία των Απριλιανών. Αποκλείοντας φυσικά (κάτω από νέες δικαιοπολιτικές αναζητήσεις) τον τουφεκισμό τους. Αρχικά συμπορεύτηκα στις πορείες του Πολυτεχνείου. Με βαθύ αίσθημα την απότιση τιμής σε όλους όσοι, στα χρόνια της δικτατορίας, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν ή και έχασαν τη ζωή τους. Μετά αραίωσα. Είχαμε, στο μεταξύ, χωριστεί σε μπλόκα με διαφορετικά συνθήματα, πλακάτ και πανό. Ετρεξα στο «θεϊκό» σε αριθμούς και πάθη συλλαλητήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν άντεχα να είναι η Δικαιοσύνη εργαλείο ευτελισμού και εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων, με «pampers» και άλλα χυδαία και αηδή κατασκευάσματα και περιεχόμενο.
Τελευταία φορά, στην αρχή της χρονιάς συμμετείχα στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο των εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας στο Σύνταγμα για το Μακεδονικό (ή το Σκοπιανό, αν έτσι θέλετε). Προσήλθα μόνος μου. Και με λίγους φίλους μου. Το θέμα, ο πυρήνας των ομολογημένων στόχων του και ο ειρηνικός χαρακτήρας του με γοήτευσαν και με έβρισκαν σύμφωνο.
Το Μακεδονικό είναι πολύ σοβαρό εθνικό ζήτημα. Αναγνωρίζω στους γείτονές μου το δικαίωμα ύπαρξής τους ως κράτος. Ως Ελληνας δεν το επιβουλεύομαι. Τα Σκόπια έχουν έναν βαθύτατα αλυτρωτικό χαρακτήρα και φύση. Αποδεικνύεται από τη σύντομη ιστορική τους, μέχρι σήμερα, πορεία. Την επιλογή του ονόματος. Τις συνθήκες και περιστάσεις επιλογής. Το Σύνταγμά τους. Αυτά που διδάσκουν στα σχολεία τους και τις εμβληματικές, πολιτισμικές επιλογές τους.
Πήγα… Γιατί δύσκολα εμπιστεύομαι το πολιτικό προσωπικό εκείνου του κράτους. Τον Σεπτέμβριο του 1995 συνομολογήσαμε μαζί τους μια «ενδιάμεση συμφωνία». Αυτή επέβαλε έναν δεσμευτικό «κώδικα συμπεριφοράς». Οι γείτονές μας παραβιάζουν συστηματικά, καθ’ όλη τη διάρκειά της, το γράμμα και το πνεύμα της συμφωνίας.
Πήγα… Γιατί θέλω να βρεθεί μια βιώσιμη λύση. Απέκρουα και αποκρούω ρητά τις σκέψεις να τα αφήσουμε όλα για αργότερα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις είναι περίπου τυχοδιωκτικές και άτολμες.
Πήγα… Οχι για να βοηθήσω κάποιους να κάνουν καριέρα. Ούτε για να ανεχτώ τέτοιες «μωρές» φιλοδοξίες. Ενα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των εκπροσώπων μας. Αυτό ήθελα. Και αυτό αποδείχθηκε.
Πήγα γνωρίζοντας και αγνοώντας το τι θα έλεγαν γνωστοί και άγνωστοι. Ηθελα να αποδείξουμε ότι δεν ήμασταν εθνικά ηττοπαθείς. Οπως επιχειρούν να μας καταστήσουν ορισμένοι. Ακόμα και μέσα στην καυτή λάβα της πολυπαραγοντικής κρίσης που βιώνουμε. Το ‘χουμε αποδείξει από παλιά. Στα καίρια προβλήματα της πατρίδας μας γινόμαστε ξανά μεγάλοι. Δεν είναι επιχείρημα ο αριθμός των κρατών που έχουν αναγνωρίσει τους γείτονές μας ως «Μακεδονία». Ούτε ο «όχλος», όπως μας χαρακτήρισε χωρίς την ελάχιστη ντροπή ο Πρωθυπουργός της χώρας μας. Κάτι που αποδεικνύει τον μεγάλο φόβο του στον λαό.
Πήγα… Δεν είμαι ακροδεξιός. Δεν είμαι εθνικιστής. Δεν είμαι αρχαιολάγνος. Δεν είμαι λαϊκιστής. Ούτε οι φίλοι μου και οι παρέες μου.
Και απ’ όσα θυμόμαστε, στις κρίσιμες ώρες των τελευταίων δεκαετιών, σταθήκαμε στη σωστή μεριά. Με συνέπεια. Με πείσμα. Και με πεποίθηση αγώνα.
Αλλωστε, γιατί να εκχωρήσουμε το άρθρο 11 του δημοκρατικού Συντάγματός μας, για την ελευθερία του συνέρχεσθαι, στον Ρουβίκωνα; Ή μόνο στον Ρουβίκωνα και στις αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες;
Ο Αντώνης Βγόντζας είναι νομικός
Τελευταία Νέα