Αναζήτηση
Σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια άφηνε την τελευταία πνοή του στον ολισθηρό αυτοκινητόδρομο του Ινγκολσταντ ο Ντράζεν Πέτροβιτς και κανείς δεν ξέρει εάν όντως η επόμενη μέρα της ζωής (που δεν ήταν γραφτό να ζήσει) θα ανέτελλε στην Αθήνα και από τους Νετς θα τον έβρισκε στον Παναθηναϊκό…
Αυτή η κουβέντα όμως τείνει προς το να θεωρηθεί ασέλγεια προς τη μνήμη του Μότσαρτ και τυμβωρυχία. Οπως τραγουδούσε άλλωστε ο Φρέντι Μέρκιουρι «The show must go on» και σε αυτήν τη δεύτερη πράξη του έργου που ανεβαίνει απόψε στη σκηνή του ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός επ’ ουδενί θέλει να θυμάται το ούτως ή άλλως μακρινό 1993: εκείνη τη χρονιά δεν έχασε μόνο το όνειρό του να ντύσει στα πράσινα τον κροάτη σουπερστάρ, αλλά και ένα πρωτάθλημα, που έγινε ο θεμέλιος λίθος της δυναστείας του Ολυμπιακού στα 90s.
Συν τοις άλλοις είναι το μόνο πρωτάθλημα το οποίο έχει απολέσει στα χρονικά των πλέι οφ αγωνιζόμενος με πλεονέκτημα έδρας στη σειρά των τελικών και ασφαλώς δεν επιθυμεί να δει την ιστορία να επαναλαμβάνεται έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα με τον ίδιο τρόπο. Τότε ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 1-0, αλλά γνώρισε δυο απανωτές ήττες από τον Ολυμπιακό, που ανακηρύχθηκε πρωταθλητής έπειτα από μια στείρα δεκαπενταετία (1978). Οι Πράσινοι δεν κατέβηκαν στον τέταρτο τελικό που κατακυρώθηκε με 20-0 υπέρ των Πειραιωτών και χρειάστηκε να καρτερήσουν έως το 1998 για να σπάσουν τα 14 πέτρινα χρόνια.
Βεβαίως ο Τσάβι Πασκουάλ και οι παίκτες του σκέπτονται τα αγωνιστικά θέματα, που μάλιστα τίθενται στην ατζέντα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος… Grosso modo μετά την (κατά δική του δήλωση) «φρικτή εμφάνιση» της Κυριακής, οι προτεραιότητες του καταλανού προπονητή έγκεινται σε όλη την γκάμα του παιχνιδιού: περισσότεροι παίκτες στην εξίσωση, άμεση εφαρμογή εναλλακτικού σχεδίου, σταθερός ρυθμός, καλύτερα τελειώματα στους αιφνιδιασμούς, μεγαλύτερη ευστοχία στα τρίποντα και στις βολές, αύξηση του δείκτη δημιουργίας, βελτίωση στην κυκλοφορία της μπάλας και στις αποστάσεις.
