Στο μπάσκετ θα ήταν… all around

Για εξτρέμ ξεκίνησε, μπακ βρέθηκε στο Λονδίνο, κάπoυ στη μέση κατέληξε, ως εξτρέμ αγωνίζεται (συνήθως) φορώντας το εθνόσημο. Μπέρδεμα; Ισως. Δεν του πήγε όμως και άσχημα, καθόλου άσχημα. Στα 27 του χρόνια ο Βίκτορ Μόουζες και στην πρώτη γραμμή των επιλογών της Τσέλσι βρίσκεται και πιθανότατα απολαμβάνει την καλύτερη φάση της καριέρας του στα αγγλικά γήπεδα που τα νιώθει σπίτι του από μικρό παιδί (εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 2008, από τα τμήματα υποδομής της Κρίσταλ Πάλας). Τόσο Αγγλος που αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά το βιογραφικό του, πιθανότατα θα βρει τις μπόλικες παρουσίες στις «μικρές Εθνικές» των Λιονταριών. Επαιξε στις Κ-16, Κ-17, Κ-19, Κ-21 με την Αγγλία μέχρι να… βρει τις ρίζες του και να κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα της Νιγηρίας τον Φεβρουάριο του 2012. Από τότε μετρά 32 συμμετοχές και 11 γκολ με τους Σούπερ Αετούς, που εν έτει 1994 έφτασαν στο Νο 5 της παγκόσμιας κατάταξης (FIFA), κάτι που μέχρι σήμερα αποτελεί ρεκόρ για εθνική ομάδα της Αφρικής. Πώς ο γιος πάστορα από το Λάγος βρέθηκε να δηλώνει… Αγγλος; Η ιστορία του δεν είναι ακριβώς συνηθισμένη. Ξαφνικά στα 11 του χρόνια έμεινε ορφανός, μιας και οι γονείς του χάθηκαν μαζί, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Λίγες εβδομάδες αργότερα ο ίδιος μετακόμισε στην Αγγλία. Χάρη στις ποδοσφαιρικές του επιδόσεις με την ομάδα του σχολείου του έγινε γνωστός, υπό τις οδηγίες του Κόλιν Πέιτς, άλλοτε άσου της Αρσεναλ και της Τσέλσι. Στα 14 του χρόνια θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του νησιού. Την πόρτα της Νιγηρίας ουσιαστικά την είχε κλείσει πίσω του. Η εθνική ομάδα είναι που χρόνια μετά τού την άνοιξε εκ νέου. Ο Μόουζες δεν έχασε ματς στα προκριματικά για τους Σούπερ Αετούς. Καταλυτικός παράγοντας για την πρόκριση.

Ο ομοσπονδιακός προπονητής Γκέρνοτ Ρορ τον εμπιστεύεται στον δεξιό διάδρομο ως winger και εκείνος του δίνει τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται για τη λειτουργία του 4-3-3 που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του γερμανού κόουτς. Είναι σίγουρο ο πιο «επώνυμος» ποδοσφαιριστής της Νιγηρίας σε αυτό το Μουντιάλ και πολύ πιο σημαντικός από τον ρόλο που είχε στο αντίστοιχο τουρνουά του 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας όταν αγωνίστηκε σε μόλις δύο από τα τέσσερα ματς που έδωσε η Νιγηρία στη διοργάνωση (αποκλείστηκε από τη Γαλλία στη φάση των 16). Μαζί με τον Μίκελ Τζον Ομπι (Τιανγίν Τέντα) και τον Κελέτσι Ιχεανάτσο (Λέστερ/Αγγλία) θα ηγηθούν της προσπάθειας για κάτι καλύτερο από τα… προηγούμενα. Σε πρώτη φάση όμως το ζητούμενο είναι η «επανάληψη». Η πρόκριση στους 16.

5Αυτή είναι η υψηλότερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη (FIFA) που καταγράφηκε ποτέ από εθνική ομάδα προερχόμενη από την Αφρική. Και την πήρε η Νιγηρία.