Ο τίτλος της εκδήλωσης ήταν σαφής και περιεκτικός: «Οσοι περπάτησαν μαζί μου». Προς τι ο αόριστος του ρήματος όμως; Μια εξήγηση είχε δώσει ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος, όταν ανακοινώθηκαν οι δύο συναυλίες του στον Βύρωνα, η μία που πραγματοποιήθηκε χθες Πέμπτη και η δεύτερη που είναι προγραμματισμένη για σήμερα Παρασκευή: «Θα βρεθώ στη σκηνή με πρόσωπα που περπάτησαν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια του ταξιδιού και της περιπέτειάς μου στο τραγούδι». Μιλάμε εξάλλου για περίπου μισό αιώνα δίσκων, συναυλιών, πολιτικού τραγουδιού με την πλέον ουσιαστική μορφή, υπουργικής εμπειρίας, αλλά και σχέσης με πρόσωπα όπως ο Γιάννης Ρίτσος ή ο Δημήτρης Μητροπάνος, καθώς και συνεργασιών με νεότερους ερμηνευτές.
Η τελευταία περιπέτειά του πάντως, εκείνη της υγείας του, δεν έδινε στη χθεσινή βραδιά χαρακτήρα επιλογικό, αποχαιρετιστήριο. Ακόμα κι αν ενώπιον ενός κατάμεστου θεάτρου ο Μικρούτσικος εμφανίστηκε λέγοντας ότι δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη περίοδος επιβεβαιωτική της αγάπης του κόσμου που «περπάτησε» με τα τραγούδια του και της νέας γενιάς που του απευθύνεται με ένα μείγμα οικειότητας και σεβασμού. Ακόμα και αν το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε ήταν το «Κακόηθες μελάνωμα», το αφιερωμένο στον Νίκο Πουλαντζά, που σε έναν στίχο του, γραμμένο από τον Αλκη Αλκαίο, λέει χαρακτηριστικά: «Απόψε πρέπει να προφτάσω γιατί αύριο θε να σε χάσω».
Κι εκείνοι οι συνοδοιπόροι του στο τραγούδι; Τον Νταλάρα τον καλωσόρισε με ένα «γεια σου, Γιώργο» και ένα αστείο, για να ακούσει από εκείνον, προτού ερμηνεύσει το «Ανεμολόγιο», ότι η αποψινή βραδιά είναι «πολλά παραπάνω από μια συναυλία». Τη Ρίτα Αντωνοπούλου την υποδέχτηκε λέγοντας στο κοινό «τη μεγάλωσα στα πόδια μου» κι εκείνη ανταπέδωσε με τον «Μικρόκοσμο» από τα «Πολιτικά τραγούδια».
Το «Αννα, μην κλαις» που τραγούδησε ο Θωμαΐδης προλογίστηκε από τον μελοποιό του με τη φράση «οι ποιητές βλέπουν πράγματα πριν από εμάς, αλλιώς δεν εξηγείται πώς αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 1935 αντηχεί μέχρι σήμερα». Ο Γιώργος Μεράντζας θύμισε τι σημαίνει η «Δίκοπη ζωή», έκανε όμως και ένα πέρασμα από τη μουσική της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ηπείρου, με τραγούδια όπως «Τώρα στα ξεχωρίσματα», που σύμφωνα με την αφήγηση του Μικρούτσικου ενεπλάκησαν και στη γνωριμία του τραγουδιστή με τη γυναίκα του. Στη συνέχεια, ο Γιάννης Κότσιρας χαρακτηρίστηκε ως ο πιο ταλαντούχος τραγουδιστής της νέας γενιάς, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης ως κάτι αντίστοιχο και ο Χρήστος Θηβαίος ως ο «μπαγασάκος που γράφει αριστουργηματικά τραγούδια». Η Χάρις Αλεξίου, συγκινητική στα «Ελένη» και «Η αγάπη είναι ζάλη», δεν ήταν τίποτε άλλο για τον Μικρούτσικο παρά μια «πριγκίπισσα». «Καλώς σε ξαναβρήκα, αγάπη μου» αποκρίθηκε εκείνη.
Ούτε από το υπόλοιπο πρόγραμμα έλειπαν τα χαρακτηριστικά μιας καλής, ανέμελης συναυλίας του Μικρούτσικου. Στο κομμάτι με τα τραγούδια του Καββαδία λ.χ., όπου η Μαριάννα Πολυχρονίδη («Σταυρός του Νότου»), ο Γιώργος Νταλάρας («Θεσσαλονίκη») και φυσικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου καταχειροκροτήθηκαν, το κοινό περίμενε πώς και πώς τους «Επτά νάνους», που ο Μικρούτσικος στ’ αλήθεια ερμήνευσε σαν το πιάνο να ήταν προέκταση του κορμιού του (κι αντίστροφα). Το τίναγμα του κεφαλιού, το ύψωμα του χεριού, οι αστεϊσμοί με τους τραγουδιστές και οι έπαινοι δεν έλειψαν στιγμή: για τον Μανώλη Μητσιά θυμήθηκε το ερώτημα του Αλκαίου «αν δεν υπήρχε ο Μητσιάς, δεν θα έπρεπε να τον εφεύρουμε;».
ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΙΣΘΗΜΑ. Σύμφωνοι, η φράση «δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη», που βροντοφώναξε κάποια στιγμή ο Μικρούτσικος, αποκτούσε χθες αλλιώτικο βάρος. Εκείνος ο αόριστος του «περπάτησαν», όμως, γινόταν συχνά ενεστώτας και αφορούσε ακόμα περισσότερο όχι μόνο τους ερμηνευτές, αλλά και το κοινό. Το είχε πει κι ο ίδιος ο Μικρούτσικος στην αρχή της βραδιάς, μιλώντας για τον κόσμο που «περπάτησε» με τα τραγούδια του, είτε κατά μόνας είτε όλοι μαζί. Σε αντίστοιχα απολογιστικό ύφος, είχε μιλήσει σε πρόσφατη συνέντευξή του για το κοινό αίσθημα που σηματοδοτήθηκε από κάποια έργα του, αλλά και για τη γλυκιά ζωή των ανθρώπων που, όπως και η δική του, αποτελείται, από μια άποψη, από 4.160 Σαββατοκύριακα. Το ερχόμενο πάντως (όπως και τόσα μετά, όπως και τόσα πριν), ανεξαρτήτως περιπετειών (ή εξαιτίας ακριβώς αυτών), θα έχει για πολλούς το στίγμα του.