Αναζήτηση
Ξεκίνησε ως ποδοσφαιρικό ραντεβού και γρήγορα μετεξελίχθηκε στο ισχυρότερο προπαγανδιστικό όπλο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου είναι στην ουσία ένα πολιτικό εργαλείο με αθλητική λαβίδα. Eνας απινιδωτής κοινωνικών ανακλαστικών ο οποίος χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τις πολιτικές ηγεσίες.
Μια στρατιωτική παρέλαση με περισσότερη πλάκα και μεγαλύτερο κοινό.
Από τη δεύτερη μόλις διοργάνωση, το 1934, ο Μπενίτο Μουσολίνι αντιλήφθηκε τη δύναμη της νίκης στο δημοφιλέστερο άθλημα. Αρκετοί όμοιοί του προσπάθησαν να τον αντιγράψουν. Από τον βραζιλιάνο δικτάτορα Μέντιτσι που εκμεταλλεύτηκε κάθε σταγόνα δόξας του Πελέ μέχρι τον Βιδέλα που ανέχτηκε ένα αριστερό αγκάθι στα πλευρά του, τον Λουίς Σέζαρ Μενότι, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του το 1978.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ξέπλυνε επίσης δύο φορές τη ναζιστική ντροπή της Γερμανίας. Την πρώτη, με την κατάκτηση του τροπαίου το 1954 και τη δεύτερη, το 2006, όταν πια ενοποιημένη και ισχυρή έζησε το δικό της καλοκαιρινό παραμύθι απαλλαγμένη από τους εφιάλτες του παρελθόντος.
Και τώρα, η ίδια διοργάνωση θα βοηθήσει τη Ρωσία να δραπετεύσει από τη διεθνή πολιτική απομόνωση παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα ασφάλειας και ευημερίας.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο αντλεί τη δύναμή του από την υψηλή δημοτικότητα και την ικανότητά του να προκαλεί ανθρώπινα πάθη. Μόνο τον τελικό της προηγούμενης διοργάνωσης ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Γερμανία τον παρακολούθησαν 1,013 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ενώ συνολικά οι αγώνες καθήλωσαν 3,2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές.
Εκθεση του πολιτικού οικονομολόγου Ρούμπεν Ντιράντ, που δημοσιεύτηκε τις προηγούμενες ημέρες στο National Bureau of Economics Research, αναφέρει πως η συναισθηματική επίδραση μιας μεγάλης νίκης ή ακόμα και της πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας χωρών, όπου παρατηρείται έλλειμμα.
Ο παράγοντας της ψυχολογικής ευεξίας ύστερα από μία σπουδαία επιτυχία βελτιώνει την εμπιστοσύνη μεταξύ εθνικοτήτων και μειώνει τις εντάσεις.
Αυξάνεται ταυτόχρονα το αίσθημα του ανήκειν σε περιοχές όπου απουσιάζει το επίσημο κράτος σε θέματα υποδομών.
Είναι εντέλει η πολιτική που παράγει το κύλισμα μιας δερμάτινης σφαίρας βάρους 450 γραμμαρίων στο πράσινο χαλί.
