Γράφω πριν από το δεύτερο ματς των πλέι οφ. Επειδή ακριβώς το θέμα μου δεν είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι οι αντεγκλήσεις. Η επιστολή του Ολυμπιακού στον Πρωθυπουργό για τη διαιτησία. Η προειδοποίηση του Παναθηναϊκού. Οτι στην πρώτη παράβαση των κανονισμών στο ΣΕΦ θα αποχωρήσει. Ενα τέταρτο του αιώνα κρατάει αυτή η ιστορία στο μπάσκετ. Από το 1992, όταν ο Νίκος Γκάλης (φωτογραφία) κατέβηκε στην Αθήνα. Ο Ολυμπιακός άλλαξε χέρια, στον Παναθηναϊκό τα ηνία τα πήρε ο νεότερος Γιαννακόπουλος της οικογένειας. Προπονητές έρχονται και φεύγουν, οι αθλητές αλλάζουν. Οι οπαδοί που τη δεκαετία του ’90 ήταν έφηβοι είναι σήμερα οικογενειάρχες με μεγάλα παιδιά. Η αντιπαλότητα δεν έχει μειωθεί, στο ελάχιστο. Ο φανατισμός. Το πάθος για τη νίκη. Για το πρωτάθλημα. Ο οπαδός, είτε είναι όρθιος στην εξέδρα είτε στην πολυθρόνα με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, δεν χορταίνει ποτέ. Εκατό πρωταθλήματα σερί να έχει κατακτήσει η ομάδα του, θέλει και το επόμενο. Θέλει και το εκατοστό πρώτο.

Καφενεία

Τη δεκαετία του ’80 η Ελλάδα ήταν χωρισμένη στα δύο. Στα μπλε και στα πράσινα καφενεία. Ηρθε, ήρθε το πράγμα, ξεθώριασε, ξέφτισε, τελείωσε. Ιδεολογίες κατέρρευσαν. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία βρέθηκαν στην ίδια κυβέρνηση. Και μπορεί να ξαναβρεθούν. Ποιος έχει την όρεξη να τσακωθεί σήμερα για τα πολιτικά; Πρώτο κόμμα άλλωστε είναι η αποχή. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να τα βρουν ποτέ. Οπως δεν θα τα βρουν η Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα. Σχετικά με την αντιπαλότητα στον αθλητισμό, υπάρχει η άποψη ότι έχει χαθεί το συναίσθημα. Οτι οι ομάδες είναι πλέον μαγαζιά. Ενας Ρώσος, ο Αμπραμόβιτς (φωτογραφία), αγοράζει την Τσέλσι. Ενας σεΐχης αγοράζει τη Μάντσεστερ Σίτι και την Παρί Σεν Ζερμέν, όπως αγοράζει μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Ενας Ταϊλανδός τον Παναθηναϊκό. Η συντριπτική πλειονότητα των αθλητών είναι ξένοι.

Σαλταδόροι

Η φανέλα όμως, το σήμα της ομάδας, είναι πάνω απ’ όλα. Είναι ισχυρό. Αντέχει. Η σχέση οπαδού – ομάδας είναι αδιάρρηκτη. Ανώνυμες εταιρείες είναι οι ομάδες. Στο ποδόσφαιρο, το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η κότα με τα χρυσά αβγά. Τα λεφτά που εισπράττουν ωστόσο οι ομάδες τα φέρνουν (στην UEFA) και με το παραπάνω. Δεν τους τα χαρίζουν. Τα ρόστερ τους είναι πανάκριβα. Κάποιος, κοντόφθαλμος, μπορεί να πει ότι το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο είναι τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αυτό, πράγματι, για κάποιους σαλταδόρους ισχύει. Είναι αυτοί που τη βγάζουν στο τζάμπα. Στη συντριπτική πλειονότητα, όμως, αυτό που κυριαρχεί στον ομαδικό αθλητισμό είναι το συναίσθημα. Είναι η άσβεστη φλόγα του οπαδού που γεμίζει τα γήπεδα και κάνει τις ομάδες μεγάλες. Είναι οι παράγοντες που βγαίνουν μπροστά. Κάπως έτσι, γιγαντώθηκε ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια.

Σε αντίθεση με την ερασιτεχνική ΑΕΚ που έχει καταρρεύσει. Τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό που φυτοζωεί κι ελπίζει με την πρωτοβουλία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην ανάκαμψη. Πέρα από το ποδόσφαιρο, υπάρχουν στις μεγάλες ομάδες το μπάσκετ, το βόλεϊ, το χάντμπολ κ.λπ. κ.λπ. Ποιο ήταν το διακύβευμα στον πρόσφατο τελικό του χάντμπολ; Μόνο ο τίτλος. Ποιο είναι στους τελικούς του μπάσκετ; Τίποτα. Τα συμβόλαια με την Ευρωλίγκα είναι εγγυημένα. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω δεν θα πάρει ο όποιος πρωταθλητής. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός παίζουν για γόητρο και μόνο. Για ένα ακόμα κύπελλο στις τροπαιοθήκες τους. Κι αυτό σήμερα το βρίσκεις μόνο στον ομαδικό αθλητισμό. Εστω κι αν είναι επαγγελματικός, έστω κι αν πρόκειται για ανώνυμες εταιρείες. Με τους ιδιοκτήτες να λειτουργούν σαν οπαδοί. Κι όταν βάζεις λεφτά, έχεις κάπου το δικαίωμα, τη δικαιολογία, να λειτουργείς σαν οπαδός.

Τελευταία Νέα