Αναζήτηση
Σας κάνει εντύπωση η σιωπή της κοινωνίας απέναντι στο αποτρόπαιο; Εμένα καθόλου. Δεν χρειάζεται να είσαι από τη Λέρο, τη Ζάκυνθο ή από νησί γενικότερον για να κρατάς το στόμα σου κλειστό, ιδίως όταν δεν σου το έχουν ζητήσει. Το κάνεις κι από μόνος σου γιατί η ελληνική οικογένεια είναι θεόκλειστη, πιο κλειστή κι από την σκανδιναβική που λένε ότι έχει τα πρωτεία σε τέτοιου είδους διαστροφές, κι όμως. Εκεί τουλάχιστον υπάρχουν κοινωνικές δομές, αστυνομία, κράτος, εισαγγελείς, κοινωνικοί λειτουργοί που αν δεν προλάβουν το κακό, θα το σταματήσουν πάντως οπωσδήποτε και θα κάνουν φύλλο φτερό τις δικιολογίες και τις προφάσεις του αυτουργού, από την πρώτη κιόλας καταγγελία. Αυτή τη μαγική λέξη «καταγγελία», την είχαμε κι εδώ αλλά δυστυχώς δεν είχαμε όλα τα άλλα, να μην τα ξαναλέω. Θα ξαναπώ όμως ότι στις περιπτώσεις της Λέρου και της Ζακύνθου, υπήρξε κάποιος που κάτι πήρε το μάτι του και ειδοποίησε εγκαίρως τις αρχές, υπήρξε και η επίσημη καταγγελία από το Χαμόγελο του Παιδιού αλλά δεν υπήρξαν όλα τα άλλα, οπότε τι να λέμε τώρα…
Καλύτερα να αποτροπιαζόμαστε εκ του ασφαλούς μέχρι να σκάσει και το επόμενο, έξω από το σπίτι μας εύχομαι και ελπίζω. Γιατί στις διαλυμένες, τις πρωτόγονες χώρες όπως η δική μας, ο τελευταίος πολίτης είναι το παιδί. Μπορείς να του συμπεριφερθείς όπως σου γουστάρει, μπορείς ακόμα και να το γεννήσεις χωρίς να έχεις άδεια για τεκνοποιία την ώρα που οφείλεις να έχεις από την Τροχαία άδεια για δίκυκλο ή από την Πολεοδομία άδεια για ψευδοροφή. Εκεί θα φτάσουμε; Ναι, εκεί να φτάσουμε, λέω εγώ. Αλλά κι ακόμα παραπέρα. Δεν γίνεται φερ’ ειπείν να απασχολείς στο Ψυχιατρείο της Λέρου άνθρωπο σαν τον «πατέρα» των δύστυχων αυτών παιδιών και μάλιστα όχι από την πλευρά του νοσηλευομένου αλλά από την πλευρά του εργάτη γενικών καθηκόντων! (Τι είδους γενικά καθήκοντα να εκπλήρωνε, αναρωτιέμαι κι ανατριχιάζω.) Αυτή την αντιστροφή ή μάλλον την επικοινωνία των ρόλων, την κατασκότεινη ψυχική ώσμωση, ποια Ψυχιατρική επιστήμη θα μπει στον κόπο να την κοιτάξει κατάματα και να μας πει κι εμάς που δεν ξέρουμε;
