Θα δώσω σήμερα ένα μικρό, αλλά τόσο αποκαλυπτικό, παράδειγμα για το πώς διενεργείται, εξελίσσεται και προεκτείνεται προς τα… πίσω ο πολιτικός διάλογος ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση σε ένα, κατ’ άλλους μείζον και κατ’ άλλους λιγότερο, ζήτημα –το Σκοπιανό.
Υπάρχει από τη μια μεριά η αντιπολίτευση που ζητάει, εκλιπαρεί, επαιτεί στο τέλος τέλος λίγη ενημέρωση για το πώς εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις και από την άλλη πλευρά υπάρχουν δύο ξένοι στην ίδια πόλη: ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός του των Εξωτερικών. Οι δύο αυτοί δεν μιλιούνται από καιρό, πέρα από τα τυπικά, και ο λόγος είναι ότι ο μεν υπουργός διατείνεται πως το έχει λύσει το Σκοπιανό, ο δε Πρωθυπουργός του διαβλέπει ότι πίσω από αυτό που ο άλλος ονομάζει λύση διαγράφεται μια τεράστια πολιτική ήττα, δική του προσωπικά.
Η αντιπολίτευση ζητάει ενημέρωση, ο Πρωθυπουργός είναι στημένος πάνω από ένα τηλέφωνο περιμένοντας τον πρωθυπουργό των Σκοπίων να του τηλεφωνήσει για να έχει να λέει ότι την πέτυχε τη συμφωνία, και ο υπουργός Εξωτερικών που δεν μιλάει με τον Πρωθυπουργό του έχει απλώσει σε ένα μεγάλο τραπέζι το περιεχόμενο όλων των φακέλων του ΥΠΕΞ για το Σκοπιανό και αντεπιτίθεται στην αντιπολίτευση με χαρτιά από το παρελθόν. Αν δεν είναι αυτό μια ωραία ατμόσφαιρα, έχω την αίσθηση ότι οι όροι έχουν χάσει τη σημασία τους…

Η απάντηση από τον Μπαμπινιώτη
Παρακάμπτω εντελώς το γεγονός για το πώς είναι δυνατόν πρωθυπουργός με υπουργό Εξωτερικών να μην είναι συνέχεια μαζί τώρα που κορυφώνεται η διαπραγμάτευση, και στέκομαι σε ένα εντελώς άκομψο, ανιστόρητο και πολιτικά επιζήμιο unfair του υπουργού Κοτζιά.
Κατήγγειλε μέσω… Twitter (!) ότι του την «πέφτει» η αντιπολίτευση, και ειδικά η ΝουΔου, ενώ το 1977 (πριν από 41 χρόνια δηλαδή!!!) η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του πραγματικού, είχε αποδεχθεί σε διάσκεψη στον ΟΗΕ την ονομασία «μακεδονική» για τη γλώσσα που μιλούν οι Σκοπιανοί!
Τι λες τώρα; Μα εκτός από αυτό, του 1977, υπάρχει και ο καθηγητής Μπαμπινιώτης, του οποίου τη γνώμη σεβόμαστε περισσότερο από πολλών άλλων, υπουργέ μου, ο οποίος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι ΔΕΝ υπάρχει «μακεδονική» γλώσσα, αλλά ένα σλαβοβουλγαρικό γλωσσικό ιδίωμα, το οποίο ομιλείται στο γειτονικό κρατίδιο.
Γιατί πρέπει να ανασύρουμε ένα λάθος που μπορεί να έγινε πριν από 41 χρόνια (γιατί κι αυτό αμφισβητείται, πρέπει να πω…) και να μην αναδεικνύουμε τη θέση του καταξιωμένου διεθνώς καθηγητή Μπαμπινιώτη;
Απάντηση: διότι ο Κοτζιάς και ο κάθε Κοτζιάς στην πραγματικότητα διακατέχεται από σύνδρομο 15χρονου στην αυλή του σχολείου που θέλει να μπει στο μάτι ενός άλλου δεκαπεντάχρονου, τον οποίο δεν γουστάρει, και κάνει ό,τι μπορεί για να του τη «σπάσει». Τόσο απλά…

Κόκκινη κάρτα
Ενας άλλος που έχει μπει στο μάτι του προέδρου Αλέξη τελευταία είναι ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζαχαριάδης, ο οποίος έκανε το λάθος να προαναγγείλει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία θα προήδρευε ο Τσίπρας και οι βουλευτές θα ζητούσαν εξηγήσεις και θα ενημερώνονταν επί των εξελίξεων στο Σκοπιανό και στην οικονομία.
Βιάστηκε το παλικάρι να προαναγγείλει τη συνεδρίαση, τον διέψευσε τελείως άκομψα, πρέπει να πω, το Μέγαρο Μαξίμου (ούτε τα προσχήματα δεν κράτησαν) και ο Κωστάκης που έχει «μαλλιάσει» η γλώσσα του στα πάνελ να υπερασπίζεται τις ανοησίες της κυβέρνησης, βρέθηκε σε κενό αέρος.
Δεν θα κινδυνεύσει βέβαια η θέση του στο ψηφοδέλτιο της Β’ Αθήνας, για την οποία αγωνίζεται τόσο ο άνθρωπος, αλλά τη δυνατότητα πρόσβασης στο Μαξίμου την έχασε επί του παρόντος.
Εντάξει, δεν χρειάζεται να κλάψει κιόλας, αυτά έρχονται και παρέρχονται…

Ο Αλέξης τούς γύρισε την πλάτη
Η διάψευση του Μεγάρου Μαξίμου πάντως ότι επίκειται συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας υπό τον Τσίπρα, όπως απαίτησαν με επιστολές τους 36 βουλευτές, άνοιξε μια άλλη μεγάλη συζήτηση –του γιατί αρνείται ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης. Δεν αντέχει τη μουρμούρα των βουλευτών; Δεν έχει απαντήσεις για την οικονομία; Δεν μπορεί να εξηγήσει με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί αυτό το υπερπλεόνασμα των 8 δισ. το 2022;
Ισως να περιμένει κάτι μεγάλο, όπως λ.χ. μια συμφωνία για το Σκοπιανό, μου είπε χθες το μεσημέρι ο Νίκος Φίλης. Περιμένει ενδεχομένως τη συμφωνία για να έχει κάτι να πει, αλλιώς τώρα τι θα μπορούσε να έλεγε, μιας που θα τον ρωτούσαν σίγουρα οι βουλευτές για τη διαπραγμάτευση;
Είναι μια εξήγηση, αλλά δεν είναι, νομίζω, Η εξήγηση. Οπως και διάφοροι άλλοι στο παρελθόν, ο πρόεδρος Αλέξης άρχισε να βαριέται τις κομματικές διαδικασίες, και ειδικά αυτές όπου οι περισσότεροι γκρινιάζουν και εσύ πρέπει να τους καθησυχάσεις…

Συμφωνία για την ασυμφωνία
Σε ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων, εκτός από τη συμφωνία για τη λύση, έχω να αναφέρω ότι το τελευταίο που κυκλοφορεί στα ανά την πλατεία (Κολωνακίου) καφενεία είναι ότι υπάρχει και η συμφωνία για την… ασυμφωνία. Δηλαδή να συμφωνήσουμε μαζί τους ότι θα αφήσουμε υπό προϋποθέσεις μια χαραμάδα, έναν μικρό δίαυλο του κρατιδίου της ΠΓΔΜ προς το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μόνο για ένα διάστημα μερικών μηνών, μέσα στο οποίο το γειτονικό κρατίδιο θα υλοποιήσει όσα έχει δεσμευθεί αναφορικά με τα συνταγματικά, την εξάλειψη των αλυτρωτικών διεκδικήσεων κ.λπ κ.λπ. Και αν παρ’ ελπίδα δεν υλοποιηθούν αυτές οι δεσμεύσεις, η χαραμάδα να ξανακλείσει.
Νομίζω όμως ότι θα δείξει, σύντομα, τι ακριβώς θα γίνει –να είστε σίγουροι…
Υπομονή συστήνω.

Το χειροκρότημα του εχθρού
Το πόσο άκαιρη, άστοχη και απολύτως υποστηρικτική στις επιλογές Τσίπρα ήταν η επίθεση του Κινήματος Γιώργου (ΚΙΔΗΣΟ) κατά της ΝουΔου και του Μητσοτάκη (λες και δεν είναι στην εξουσία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά ΝουΔου) φάνηκε από την (αποθεωτική…) υποδοχή που είχε από τα φιλοκυβερνητικά φύλλα. Μέχρι και ο Θανάσης Καρτερός εγκατέλειψε τα σοβαρά, καίρια και απολύτως κρίσιμα για την επιτυχία του εγχειρήματος πρώτη φορά Αριστερά κ.λπ. κ.λπ. καθήκοντά του στα υπόγεια του Μαξίμου, βγήκε στην επιφάνεια και δημοσίευσε άρθρο –υπέρ Γιώργου!!! –στην «Αυγή».
Με μια ελαφρά ειρωνεία και κάνοντας φανερή τη δυσκολία του να συγκρατηθεί και να μην ξεσπάσει σε γέλια, ο φίλος Θανάσης αποθεώνει τον πρόεδρο Γιώργο (με τις υγείες σας, πρόεδρε) και προαναγγέλλει ότι θα έχουμε σύντομα και άλλα «μπαμ» στην ίδια κατεύθυνση.
Εγώ ξέρω ότι αν σε χειροκροτεί ο εχθρός σου, πρέπει να το κοιτάξεις. Αν σε αποθεώνει δε, πρέπει να το κοιτάξεις δύο φορές!..

Προσφυγή στη μνήμη του
Μια προσφυγή στη Δικαιοσύνη με ιδιαίτερη σημασία είναι αυτή που θα περιγράψω εν συνεχεία: η Δάφνη, σύζυγος, και ο Αναστάσης, γιος του ευπρεπούς, έντιμου και πραγματικά καλού ανθρώπου Λάμπρου Κανελλόπουλου, κατέφυγαν στην ελληνική Δικαιοσύνη προκειμένου να ζητήσουν την προστασία της μνήμης του από τη βαρύτατη προσβολή που υπέστη από τη διάδοχό του στην προεδρία της UNICEF Σοφία Τζιτζίκου και την πρώην οικονομική διευθύντρια του οργανισμού Αγγ. Δάμου.
Το θεώρησαν καθήκον τους, μιας και ο Λάμπρος Κανελλόπουλος δεν βρίσκεται πια στη ζωή για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την τιμή του.
Οπως αναφέρεται σε σχετικό δελτίο Τύπου που εκδόθηκε από την οικογένεια του λαμπρού μου φίλου Λάμπρου, οι δύο κυρίες Τζιτζίκου και Δάμου ενώ «τεκμηριωμένα γνώριζαν την αναλήθεια όσων κατήγγειλαν (…) εσκεμμένα παραμόρφωσαν το περιεχόμενο εγγράφων και αποσιώπησαν την ύπαρξη άλλων, με σκοπό να στηρίξουν τις άκρως δυσφημιστικές, συκοφαντικές και μεθοδευμένες καταγγελίες τους».
Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι οι ενάγοντες δήλωσαν με την κατάθεση της αγωγής κατά της Τζιτζίκου και της Δάμου πως το ποσό που θα τους επιδικασθεί θα το εκχωρήσουν στα Παιδικά Χωριά SOS.

Τελευταία Νέα