Ντάλα μεσημέρι, ντάλα πρωτοκαλόκαιρο με ζέστη, υγρασία και συννεφόκαμα που κάνουν την ατμόσφαιρα ανυπόφορη. Περπατάω στο πεζοδρόμιο της Πλατείας Συντάγματος, από την πλευρά της Ερμού, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους ταλαιπωρημένους αθηναίους και κινέζους, γιαπωνέζους, ρωσόφωνους τουρίστες. Κρατάω σακούλες και νιώθω ότι το περπάτημά μου είναι βαρύ, ατσούμπαλο, κουρασμένο (μαμά, γερνάω). Φαντάζομαι και την έκφραση του προσώπου μου, την έχω ξαναδεί και άλλες φορές στον καθρέφτη μου αυτήν τη γκριμάτσα κάματου και «υπερχείλισης». Είναι από τις περιπτώσεις που εύχεσαι να μην πέσεις σε γνωστό. Και ξαφνικά τη βλέπω λίγα μέτρα απέναντί μου. Να μου χαμογελά. Νέο κορίτσι, όχι παραπάνω από 24 – 25 ετών. Ομορφη, ψηλή, με μακριά μαλλιά, αυτό το μοντέλο Ελληνίδων νέας κοπής. Δείχνει ότι η ζέστη δεν την επηρεάζει καθόλου. Αρχικά νομίζω ότι είναι κόρη κάποιας φίλης μου που μεγάλωσε και δεν την αναγνωρίζω. Με πλησιάζει με σιγουριά παλιού γνωστού. «Σας έβλεπα να περπατάτε με τέτοιον αέρα και σας καμάρωνα. Θα ήθελα λοιπόν να σας προτείνω, γιατί πραγματικά σας αξίζει, να γίνεται ακόμη πιο όμορφη, κυρία μου…».
Με δουλεύει; Σίγουρα! Τότε όμως προσέχω τα φυλλάδια που κρατάει στα χέρια της. Παρατηρώ την κούραση στο πρόσωπό της που δεν την κρύβουν ούτε το μακιγιάζ ούτε το πλατύ χαμόγελό της. Και διακρίνω την αγωνία στο βλέμμα της. Μια μυστική συμφωνία έκλεισε εκεί στο δευτερόλεπτο ανάμεσά μας. Συνεννοηθήκαμε με τα μάτια. Εγώ θα προσποιηθώ ότι πιστεύω το κομπλιμέντο της. Θα πάρω το φυλλάδιο του κέντρου αισθητικής που μοιράζει. Θα της δώσω και στοιχεία επικοινωνίας. Χαλάλι. Στον επόμενο κάδο θα πετάξω το φυλλάδιο και δεν θα απαντήσω στα μέιλ τους. Εκείνη όμως θα έχει αποδεικτικά στοιχεία ότι έκανε καλά τη δουλειά της.
Δουλειά κι αυτή… H μόνη όμως που μπορούν να βρουν τα τελευταία χρόνια δεκάδες νέοι και νέες, πολλοί και πολλές πτυχιούχοι πανεπιστημίων. Κάτι για δέκα, δεκαπέντε ευρώ το πεντάωρο έχω ακούσει ως αμοιβή. Λίγα αλλά δραματικά απαραίτητα στην εποχή μας. Συνθήκες εργασίας «του δρόμου» κυριολεκτικά. Χωρίς διευθυντές και προϊσταμένους. Εδώ υπάρχουν μόνο αφεντικά και αφεντικίνες. Οι συμβάσεις εργασίας είναι άγνωστες λέξεις. Η πραγματικότητα λιώνει με το λιοπύρι στην άσφαλτο, μουσκεύει ώς το κόκαλο με τις ξαφνικές μπόρες, τουρτουρίζει τον χειμώνα μέσα στα φτενά μπουφάν. Και έχει να αντιμετωπίσει τις αλλοπρόσαλλές αντιδράσεις του διερχόμενου πλήθους. Από την αδιαφορία μέχρι το επιθετικό «Μη με ενοχλείτε». Συχνά και παρενόχληση αν το κορίτσι με τα φυλλάδια είναι όμορφο. Και όλα τα νέα κορίτσια με τα φυλλάδια είναι όμορφα. Και τα αγόρια. Το μόνο ευχάριστο σε αυτήν την ιστορία είναι ότι επιλέγουν το ξεροστάλιασμα στον δρόμο αντί για άλλες «καριέρες».
Μία σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα. Φτιασιδωμένη (τα παιδιά με τα φυλλάδια είναι πάντα καλοντυμένα) αλλά σκληρή. Και συγχρόνως εύθραυστη. Και, κυρίως, επισφαλής. Αν αυτές είναι οι νέες «όρθιες» θέσεις εργασίας που ρίχνουν τον δείκτη ανεργίας και για τις οποίες καμαρώνει η κυβέρνηση, να τις χαίρεται!
Τελευταία Νέα